Wyznawcy płomienia

„Wyznawcy płomienia” mają przedziwną fabułę: po śmierci w wyniku samospalenia specjalistki od Wagnera jej narzeczony próbuje odnaleźć osoby odpowiedzialne za jej samobójstwo. W końcu trafia na kolejne ofiary i genialnych nazistowskich świrów, którzy dążą do stworzenia wyższej rasy poprzez nordyckie rytuały pogańskie związane ze śpiewami transponowanymi z oper wagnerowskich. Ofiary stają się "salamandrami", nieśmiertelnymi duchami ognia, które wymagają kolejnego rytuału, aby przybrać ludzką postać. <br> <br> Masterton po raz kolejny dostarcza fabułę tak napiętą, przeplataną mocnym tłem historycznym i mniej znanymi tradycjami religijnymi. W „Wyznawcach płomieniach” opublikowanej również pod tytułem "Podpalacze ludzi", przywraca nazistowską koncepcję "rasy panów" i czystości rasowej. Następnie wprowadza XIX-wiecznego kompozytora operowego Richarda Wagnera i tysiącletnie tradycje pogańskie, zwłaszcza norweskich wikingów. W ten sposób wybrzmiewają akordy elitaryzmu i eugeniki, przypominając, że choć Rzesza się skończył, jej myśl przewodnia trwa nadal, czasem tam, gdzie się tego najmniej spodziewamy. <br> <br> Książka ma słabą okładkę, która nie zachęca do kupna. Gdzieś wydawca powinien bardziej się postarać. W końcu, nie oszukujmy się, to często po okładce wybieramy książki. „Wyznawców płomienia” przeczytałem w oka mgnieniu. Książka jest naprawdę wciągająca. Tematyka III Rzeszy idealnie trafiła w moje gusta, bo historia tamtych czasów jest mi bliska. Ogólnie rzecz biorąc, jednym z problemów związanych z historiami o nazistach jest to, że fikcja nie jest w stanie uczynić ich bardziej potwornymi, niż byli w rzeczywistości, ale Mastertonowi w "Wyznawcach płomieni" się udało. Po raz kolejny powraca rasizm i plan rasy panów, ale tym razem przeplatają się one z nordyckim okultyzmem i prawdziwą czarną magią, która połączyła bohaterów tej książki z siłami, które można określić jedynie jako piekielne. Zakończenie pozostawia poczucie niedosytu i chęci przeczytania kolejnej części, której niestety nie ma. Duże wyrazy uznania dla Mastertona za wykreowanych bohaterów- zarówno Llloyda, Tony’ego i innych, których nie chce zdradzać, żeby nie psuć zabawy. <br> <br> Podsumowując, powieść dostarcza dużej dawki rozrywki i ma klasyczne zagrywki autora: surowy i nadprzyrodzony seks, wyraźną przemoc (nie szukaj dalej, to powieść, w której więcej ludzi zostaje spalonych na śmierć niż w jakiejkolwiek innej powieści w historii, i to bardzo szczegółowo) i cliffhanger na końcu. Nie wiem, dlaczego Grahamowi Mastertonowi nie poświęca się więcej uwagi niż innym miernym autorom horrorów. Obecnie jestem już prawie odporny na strach płynący z książek, ale Masterton wciąż potrafi mnie przestraszyć. Nigdy nie przeczytałem niczego jego autorstwa, co nie byłoby dobrą historią, a on potrafi sprawić, że nawet najbardziej nieprawdopodobne fabuły działają i prowadzi narracje w bardzo wciągający sposób. Zdecydowanie jeden z moich ulubionych autorów.

Krótki zarys fabuły „ Wyznawców płomienia” : Kiedy narzeczona Lloyda Denmana dołącza do sekty obiecującej nieśmiertelność przez ogień, co kończy się jej samospaleniem, Denman staje do walki z sadystycznym przywódcą sekty, byłym nazistą Otto Manderem, który z pomocą swojego nowego mistrza planuje zaprowadzić rządy w Czwartej Rzeszy.<br> <br> Pisarz Graham Masterton urodził się 16 stycznia 1946 r. w Edynburgu, w Szkocji. Odbył staż jako reporter prasowy i redagował brytyjski magazyn dla mężczyzn Mayfair. W wieku 24 lat został redaktorem naczelnym "Penthouse" i "Penthouse Forum". W tym czasie zaczął pisać poradniki seksualne. W 1976 r. opublikował swój pierwszy horror„Manitou”, a przez lata napisał ponad trzydzieści pięć kolejnych. Otrzymał wiele nagród, w tym nagrodę Edgara. Cała kolekcja dzieł Mastertona obejmuje ponad sto powieści, ponieważ autor nie trzyma się kurczowo jednego gatunku - thrillery, powieści historyczne, a nawet kilka bajek dla dzieci. Jego powieści zyskały ogromną popularność, a dzięki temu, że zostały przetłumaczone na 18 języków, mogą przyprawić o dreszcze ludzi na całym świecie.<br> <br> To bez wątpienia jedna z moich ulubionych książek Mastertona. Uważa, że to popis jego zdolności literackich, jak również idealny pokaz ogromnej wyobraźni, która pozwala tworzyć mu historie, które w zasadzie nie mieszczą się w głowie. „Wyznawcy płomienia” mają świetnie stworzonych bohaterów (w szczególności dwunastoletni szaman), historię, która przyprawia o gęsią skórkę i wyjątkową atmosferę grozy. Pomysł łączenia historii z fikcją u Mastertona wypalił w stu procentach. Idealnie prowadził wątki i już od samego początku książki zaczynają się emocje. Mamy upalne lato w Kaliforni, w której dochodzi do „gorących” samobójstw. To wszystko jest świetnie opisane. Jak to u Mastertona, w „Wyznawcach płomienia” nie brakuje seksualnych aspektów, opisów genitaliów – zdaje sobie sprawę, że niektórych może to odpychać. <br> <br> „Wyznawcy płomienia” to powieść, o której szybko nie zapomnicie. Połączenie Wagnera, III Rzeszy i kultu Salamandry to coś naprawdę oryginalnego i fascynującego, w tym sensie, że można to tak zgrabnie połączyć. Dziwie się nieco, że książka nie ma większego rozgłosu. Myślę, że Masterton zasługuje na takie samo uznanie, jak Stephen King. <br> <br> Polecam nie w 100, lecz w 200 procentach. „Wyznawcy płomienia” to wybitna pozycja współczesnej literatury,

„Wyznawcy płomienia” mają przedziwną fabułę: po śmierci w wyniku samospalenia specjalistki od Wagnera jej narzeczony próbuje odnaleźć osoby odpowiedzialne za jej samobójstwo. W końcu trafia na kolejne ofiary i genialnych nazistowskich świrów, którzy dążą do stworzenia wyższej rasy poprzez nordyckie rytuały pogańskie związane ze śpiewami transponowanymi z oper wagnerowskich. Ofiary stają się "salamandrami", nieśmiertelnymi duchami ognia, które wymagają kolejnego rytuału, aby przybrać ludzką postać. <br> <br> Masterton po raz kolejny dostarcza fabułę tak napiętą, przeplataną mocnym tłem historycznym i mniej znanymi tradycjami religijnymi. W „Wyznawcach płomieniach” opublikowanej również pod tytułem "Podpalacze ludzi", przywraca nazistowską koncepcję "rasy panów" i czystości rasowej. Następnie wprowadza XIX-wiecznego kompozytora operowego Richarda Wagnera i tysiącletnie tradycje pogańskie, zwłaszcza norweskich wikingów. W ten sposób wybrzmiewają akordy elitaryzmu i eugeniki, przypominając, że choć Rzesza się skończył, jej myśl przewodnia trwa nadal, czasem tam, gdzie się tego najmniej spodziewamy. <br> <br> Książka ma słabą okładkę, która nie zachęca do kupna. Gdzieś wydawca powinien bardziej się postarać. W końcu, nie oszukujmy się, to często po okładce wybieramy książki. „Wyznawców płomienia” przeczytałem w oka mgnieniu. Książka jest naprawdę wciągająca. Tematyka III Rzeszy idealnie trafiła w moje gusta, bo historia tamtych czasów jest mi bliska. Ogólnie rzecz biorąc, jednym z problemów związanych z historiami o nazistach jest to, że fikcja nie jest w stanie uczynić ich bardziej potwornymi, niż byli w rzeczywistości, ale Mastertonowi w "Wyznawcach płomieni" się udało. Po raz kolejny powraca rasizm i plan rasy panów, ale tym razem przeplatają się one z nordyckim okultyzmem i prawdziwą czarną magią, która połączyła bohaterów tej książki z siłami, które można określić jedynie jako piekielne. Zakończenie pozostawia poczucie niedosytu i chęci przeczytania kolejnej części, której niestety nie ma. Duże wyrazy uznania dla Mastertona za wykreowanych bohaterów- zarówno Llloyda, Tony’ego i innych, których nie chce zdradzać, żeby nie psuć zabawy. <br> <br> Podsumowując, powieść dostarcza dużej dawki rozrywki i ma klasyczne zagrywki autora: surowy i nadprzyrodzony seks, wyraźną przemoc (nie szukaj dalej, to powieść, w której więcej ludzi zostaje spalonych na śmierć niż w jakiejkolwiek innej powieści w historii, i to bardzo szczegółowo) i cliffhanger na końcu. Nie wiem, dlaczego Grahamowi Mastertonowi nie poświęca się więcej uwagi niż innym miernym autorom horrorów. Obecnie jestem już prawie odporny na strach płynący z książek, ale Masterton wciąż potrafi mnie przestraszyć. Nigdy nie przeczytałem niczego jego autorstwa, co nie byłoby dobrą historią, a on potrafi sprawić, że nawet najbardziej nieprawdopodobne fabuły działają i prowadzi narracje w bardzo wciągający sposób. Zdecydowanie jeden z moich ulubionych autorów.

Krótki zarys fabuły „ Wyznawców płomienia” : Kiedy narzeczona Lloyda Denmana dołącza do sekty obiecującej nieśmiertelność przez ogień, co kończy się jej samospaleniem, Denman staje do walki z sadystycznym przywódcą sekty, byłym nazistą Otto Manderem, który z pomocą swojego nowego mistrza planuje zaprowadzić rządy w Czwartej Rzeszy.<br> <br> Pisarz Graham Masterton urodził się 16 stycznia 1946 r. w Edynburgu, w Szkocji. Odbył staż jako reporter prasowy i redagował brytyjski magazyn dla mężczyzn Mayfair. W wieku 24 lat został redaktorem naczelnym "Penthouse" i "Penthouse Forum". W tym czasie zaczął pisać poradniki seksualne. W 1976 r. opublikował swój pierwszy horror„Manitou”, a przez lata napisał ponad trzydzieści pięć kolejnych. Otrzymał wiele nagród, w tym nagrodę Edgara. Cała kolekcja dzieł Mastertona obejmuje ponad sto powieści, ponieważ autor nie trzyma się kurczowo jednego gatunku - thrillery, powieści historyczne, a nawet kilka bajek dla dzieci. Jego powieści zyskały ogromną popularność, a dzięki temu, że zostały przetłumaczone na 18 języków, mogą przyprawić o dreszcze ludzi na całym świecie.<br> <br> To bez wątpienia jedna z moich ulubionych książek Mastertona. Uważa, że to popis jego zdolności literackich, jak również idealny pokaz ogromnej wyobraźni, która pozwala tworzyć mu historie, które w zasadzie nie mieszczą się w głowie. „Wyznawcy płomienia” mają świetnie stworzonych bohaterów (w szczególności dwunastoletni szaman), historię, która przyprawia o gęsią skórkę i wyjątkową atmosferę grozy. Pomysł łączenia historii z fikcją u Mastertona wypalił w stu procentach. Idealnie prowadził wątki i już od samego początku książki zaczynają się emocje. Mamy upalne lato w Kaliforni, w której dochodzi do „gorących” samobójstw. To wszystko jest świetnie opisane. Jak to u Mastertona, w „Wyznawcach płomienia” nie brakuje seksualnych aspektów, opisów genitaliów – zdaje sobie sprawę, że niektórych może to odpychać. <br> <br> „Wyznawcy płomienia” to powieść, o której szybko nie zapomnicie. Połączenie Wagnera, III Rzeszy i kultu Salamandry to coś naprawdę oryginalnego i fascynującego, w tym sensie, że można to tak zgrabnie połączyć. Dziwie się nieco, że książka nie ma większego rozgłosu. Myślę, że Masterton zasługuje na takie samo uznanie, jak Stephen King. <br> <br> Polecam nie w 100, lecz w 200 procentach. „Wyznawcy płomienia” to wybitna pozycja współczesnej literatury,