Wykrzywiam się na ten wszechświat

Władysław Broniewski, w ostatnich latach swojego życia, zwłaszcza po bolesnej stracie ukochanej córki Anki, zaczął tworzyć wiersze zanurzone w emocjonalnej surowości i bezkompromisowej szczerości. To okres, w którym przestał odczuwać potrzebę dostosowania się do otaczającego go świata, intensywniej wyrażając swoje niezadowolenie z jego chaosu i niedoskonałości. Jego późniejsze utwory charakteryzują się swobodną formą, celowo zrezygnowaną z rygorystycznej poprawności językowej i strukturalnej. Te dzieła powstawały niemal z niechęci, jakby niechętnie wyrzucane z głębi duszy, co nadaje im unikalny charakter i autentyczność. Zdaniem Dariusza Suski, te właśnie wiersze stanowią najbardziej wartościowe i poruszające dokonania Broniewskiego, pokazując jego prawdziwy kunszt i wrażliwość.