Wrogowie

<p>„Wrogowie” to romans Young Adult, w którym mamy przyjemność odkrywać bardzo ciekawą i w sumie pouczającą historię z punktu widzenia bohaterki. To co przeszła, przechodzi i będzie przechodzić musi być ciężkim brzemieniem na wątłych barkach siedemnastolatki, więc będzie wzbudzać podziw. I pomyśleć, że będzie musiała przyjąć wyciągniętą rękę swojego najgorszego wroga.</p><p>Pierwszy raz, kiedy czytałam coś tej autorki, był to „Carter Reed” i TBH, postacie i historia nie wywarły na mnie zbytniego wrażenia. Potem było „Nie do naprawienia” i w tym przypadku pojawiły się już pierwsze symptomy mojej sympatii do tej autorki. Jednak nic nie wskazywało, żeby „Wrogowie” mogli mi podpasować tak bardzo. Na początku myślałam, że będzie to jak każda inna powieść o miłości/nienawiści i kurczę myliłam się.</p><p>Na samym starcie muszę podkreślić, że dopóki są dobrze napisane, nie mam problemu z stale cierpiącym bohaterem. Czasami, gdy za bardzo grają kartą ofiary, denerwują mnie, czego szczerze mówiąc nie odczułam w przypadku Dusty. W zasadzie uważam, że jest ona jedną z niewielu, która naprawdę ma prawo być taka, jaka jest.</p><p>Kolejnym punktem, którego się nie spodziewałam, była ewolucja jej współlokatorów. Bardzo podobało mi się, że na końcu zostali przyjaciółmi i byli dla niej. Jestem trochę zmęczona czytaniem o kobietach, które są sukami dla innych kobiet i nic więcej się nie dzieje. Scena, w której ją przepraszają jest jedną z moich ulubionych we „Wrogach”. Bardzo podobało mi się, że jej przyjaciele też stanęli w jej obronie. To naprawdę poprawiło mi humor</p><p>Teraz, przechodząc do Stone'a. Jako postać było mi trochę trudno go rozgryźć. Szczególnie na początku, kiedy nie do końca rozumiałam, dlaczego tak bardzo jej nienawidzi. To znaczy, w przypadku Dusty ta nienawiść ma więcej sensu, ale on? Nie wiedziałam, dlaczego tak bardzo się na nią wkurzył. Myślałam, że to się wyjaśni na końcu, ale tak nie było. To znaczy, teraz rozumiem, dlaczego ją odepchnął, ale nie ma powodu, żeby potem był do niej tak wrogo nastawiony. Miał już wszystko, czego chciał. Osiągnął swój cel, więc po co być tak zimnym? To jedna rzecz, którą chciałabym, żeby Tijan wyjaśniła, zwłaszcza gdy pod koniec jest tak zaborczy i zawzięty, gdy chodzi o Dusty</p><p>Trudno znaleźć równowagę między ponurą powieścią a czymś całkowicie przygnębiającym i chociaż wiele rzeczy, które przydarzają się Dusty'emu, jest tragicznych, to siła, z jaką się przebija, sprawia, że „Wrogowie” rewelacyjnie zaspokajają potrzebę romansu. Moją ulubioną częścią w sumie jest zakończenie. Jest jednym z najbardziej kompletnych i uroczych, jakie czytałam, nawet jeśli nie sądzę, że byłabym w stanie wybaczyć rodzicom Stone'a. Teraz, kiedy przeczytałam „Wrogowie”, zdecydowanie zamierzam dać Tijan kolejną szansę i poznawać jej twórczość.</p>

<p>„Wrogowie” to bezapelacyjnie jedna z tych książek, które jak już zaczniesz czytać, to nie możesz się już powstrzymać,</p><p>Podobał mi się rozwój fabuły i sposób, w jaki dwójka bohaterów stopniowo się do siebie zbliżała. Powód ich skłócenia/nienawiści nie był dla mnie solidnie uargumentowany. Postać Dusty przekonywała mnie swoimi decyzjami i umiała puścić hamulce, kiedy trzeba było, ale ze Stone'em nie bardzo się dogadywałam. Jest super miłym, sympatycznym i uważnym facetem, któremu zależy na Dusty, ale nie mogłam zrozumieć jego motywacji do działania z taką miłością wobec niej. Przez cały czas myślałam, że dzieje się coś podejrzanego i może przez to nie do końca mi się podobało. Pod koniec poznajemy sekret Dusty i wydaje mi się, że wszystko zostaje rozwiązane zbyt szybko. Podobało mi się, że jest epilog po epilogu, że są dwa rozdziały, których narratorem jest Stone i że list był bardzo poruszający. Byłam zachwycona, że autorka włączyła go do książki. Nie mogłam uciec od magii, która była wynikiem połączenia Stone'a i Dusty. Zawsze istniała między nimi i pomimo lat i tragedii między nimi, nadal pozostała. Dusty była silna i asertywna i uwielbiam to, że trzymała się sama. Żałuję, że pewne tragiczne części przeszłości Dusty nie zostały przemilczane, ponieważ zapewniłoby to więcej emocjonalnego ciosu nad tym, co się z nią stało. Ale dzięki krótkiemu spojrzeniu mogliśmy zobaczyć, że pokonała wiele w swoim życiu.</p><p>Ogólnie dałam się wciągnąć Tijan Meyer i fabuła Wrogów trzymała mnie w napięciu i czekałam na to, co się wydarzy, choć w niektórych fragmentach mnie nudziła, zwłaszcza w nawiązaniu do futbolu (meh…) i niektórych momentach z nowymi przyjaciółmi. Choć niektóre fragmenty wydawały się zbyt piękne, by mogły być prawdziwe (ale czy to nie o to chodzi w romansach? ?) to polubiłam każdą część tej (uroczej!) historii. Wrogowie są zdecydowanie powieścią, która ma mnóstwo potencjału do ponownego przeczytania! Nie mogę się doczekać, aby zanurzyć się w historii Stone'a i Dusty ponownie. Brawa dla Tijan za książkę.</p>