Władca Lewawu

Bardzo żałuję, że nie czytałam powieści Doroty Terakowskiej w dzieciństwie. Będąc w podstawówce miałam zadaną do przeczytania "Poczwarkę" jako lekturę na język polski i ta książka skutecznie zraziła mnie do tej autorki (do dziś uważam ją za najgorszą w jej dorobku). Dzisiaj naprawiam błędy młodzieńczej ignorancji i z chęcią zaczytuje się w powieściach autorki "Samotności Bogów". Ostatnio sięgnęłam po "Władcę Lewawu" - powieść, która została wydana oryginalnie w 1989 roku. To powieść szczególna, jeśli weźmie się pod uwagę czasy, w których powstawała. Rok 1989 był początkiem kreowania się postkomunistycznej Polski, momentem, w którym naród polski zaczął uczyć się żyć jako naród wolny. W tym czasie Terakowska pisze powieść, która traktuje o zniewoleniu, totalitaryzmie, potrzebie sprzeciwienia się wszelkim despotycznym relacjom z władzą. Zaryzykowałabym stwierdzenie, że to najważniejsza powieść dla dzieci, która powstała w postpeerelowskiej Polsce. Historia "Władcy Lewawu" skupia się na przygodach trzynastoletniego Bartka, osieroconego chłopca mieszkającego w jednym z krakowskich domów dziecka. Jego rodzice zaginęli w tajemniczy sposób osiem lat temu... ale czy na pewno? Chłopiec poszukuje wszędzie wskazówek na to, że jego rodzice żyją. Z tego też powodu, często ucieka z domu dziecka. Podczas jednej z jego ucieczek, trafia do Smoczej Jamy na Wawelu. Znajduje przejście do innego świata, który wygląda podobnie do świata rzeczywistego, lecz jest zgoła inny, odmienny... To znany mu Kraków, lecz jakby odbity w zwierciadle. Miejsce, do którego trafił nazywa się Wokarkiem i zamieszkane jest przez potomków rodu Allianów. Jednak pocieszni, mali mieszkańcy tego świata nie mogą żyć w spokoju. Rządzi nimi okrutny władca określany Nienazwanym. Bartek powoli zaznajamia się z mieszkańcami tego świata i decyduje się im pomóc w walce z tytułowym władcą Lewawu. Tak pokrótce można określić założenia fabularne tej powieści. Historia jest dość ciekawa, fantastyczna, obfituje w wiele różnych ekscytujących przygód. Gdybym była dzieckiem, byłabym tą książką jeszcze bardziej zachwycona. Jednakże obecnie budzi ona we mnie bardziej poczucie smutku, strachu. Wizja zniewolenia jest tam pokazana wręcz brutalnie prawdziwie i muszę powiedzieć, że po raz pierwszy odczuwałam tak silny niepokój podczas obcowania z książka przeznaczoną dla (bądź co bądź) dzieci. Dorota Terakowska jednak potrafi pisać bardzo różne (ale zawsze dobre) historie, a "Władca Lewawu" jest znakomitym próbą jej talentu. Nie pozostaje mi nic innego jak polecić tą książkę i wystawić jej maksymalną ocenę.

Bardzo żałuję, że nie czytałam powieści Doroty Terakowskiej w dzieciństwie. Będąc w podstawówce miałam zadaną do przeczytania "Poczwarkę" jako lekturę na język polski i ta książka skutecznie zraziła mnie do tej autorki (do dziś uważam ją za najgorszą w jej dorobku). Dzisiaj naprawiam błędy młodzieńczej ignorancji i z chęcią zaczytuje się w powieściach autorki "Samotności Bogów". Ostatnio sięgnęłam po "Władcę Lewawu" - powieść, która została wydana oryginalnie w 1989 roku. To powieść szczególna, jeśli weźmie się pod uwagę czasy, w których powstawała. Rok 1989 był początkiem kreowania się postkomunistycznej Polski, momentem, w którym naród polski zaczął uczyć się żyć jako naród wolny. W tym czasie Terakowska pisze powieść, która traktuje o zniewoleniu, totalitaryzmie, potrzebie sprzeciwienia się wszelkim despotycznym relacjom z władzą. Zaryzykowałabym stwierdzenie, że to najważniejsza powieść dla dzieci, która powstała w postpeerelowskiej Polsce. Historia "Władcy Lewawu" skupia się na przygodach trzynastoletniego Bartka, osieroconego chłopca mieszkającego w jednym z krakowskich domów dziecka. Jego rodzice zaginęli w tajemniczy sposób osiem lat temu... ale czy na pewno? Chłopiec poszukuje wszędzie wskazówek na to, że jego rodzice żyją. Z tego też powodu, często ucieka z domu dziecka. Podczas jednej z jego ucieczek, trafia do Smoczej Jamy na Wawelu. Znajduje przejście do innego świata, który wygląda podobnie do świata rzeczywistego, lecz jest zgoła inny, odmienny... To znany mu Kraków, lecz jakby odbity w zwierciadle. Miejsce, do którego trafił nazywa się Wokarkiem i zamieszkane jest przez potomków rodu Allianów. Jednak pocieszni, mali mieszkańcy tego świata nie mogą żyć w spokoju. Rządzi nimi okrutny władca określany Nienazwanym. Bartek powoli zaznajamia się z mieszkańcami tego świata i decyduje się im pomóc w walce z tytułowym władcą Lewawu. Tak pokrótce można określić założenia fabularne tej powieści. Historia jest dość ciekawa, fantastyczna, obfituje w wiele różnych ekscytujących przygód. Gdybym była dzieckiem, byłabym tą książką jeszcze bardziej zachwycona. Jednakże obecnie budzi ona we mnie bardziej poczucie smutku, strachu. Wizja zniewolenia jest tam pokazana wręcz brutalnie prawdziwie i muszę powiedzieć, że po raz pierwszy odczuwałam tak silny niepokój podczas obcowania z książka przeznaczoną dla (bądź co bądź) dzieci. Dorota Terakowska jednak potrafi pisać bardzo różne (ale zawsze dobre) historie, a "Władca Lewawu" jest znakomitym próbą jej talentu. Nie pozostaje mi nic innego jak polecić tą książkę i wystawić jej maksymalną ocenę.

Z książkami Doroty Terakowskiej zapoznała mnie moja mama. Od dziecka podsuwała mi jej książki do czytania. Pamiętam jakby to było wczoraj wstrząsającą wiadomość o śmierci tej pisarki, a miałam wtedy jedynie 7 lat. Lata lecą, ale ja nadal sobie lubię powrócić do którejś z książek Terakowskiej. Zdecydowanie moją ulubioną jest wydany w 1989 roku "Władca Lewawu", do którego ostatnio powróciłam po prawie 10 latach.<br> Rodzice Bartka zniknęli, kiedy ten miał 4 lata i od tego czasu znajduje się on w krakowskim domu dziecka. Nadzieja umiera ostatnia, więc chłopiec regularnie ucieka z ośrodka i szuka swoich rodziców spacerując po różnych miejscach w Krakowie. Obecnie ma 13 lat i zaczyna już powoli tracić nadzieję na odnalezienie rodziców. Wszystko ma się odmienić, gdy chłopiec trafia do alternatywnej krainy, którą zamieszkują małe istoty człekopodobne. Są one pod butem władzy Nienazwanego. Kraina jest zupełną odwrotnością rzeczywistego świata - Kraków staje się Wokarkiem, Wawel - Lewawem, wszyscy mieszkańcy noszą imiona będące odwrotnością prawdziwych imion (np. Bartek zostaje nazwany Ketrabem). Główny bohater decyduje się im pomóc w walce z totalitarnym władcą. Powieść uczy o tym, że wolność jest wartością nadrzędną w życiu człowieka, że ważna jest odwaga i honor. Trochę można tu dostrzec alegorii do działań opozycji komunistycznej i wyzwolenia się Polaków z pod komunistycznego reżimu.<br> Powieść trochę przypomina mi moją ukochaną książkę z dzieciństwa, a mianowicie "Mio, mój Mio" Astrid Lindgren. Jasne, jest pomiędzy nimi wiele różnic, ale obie książki opowiadają o sierotach, które odnajdują swoje miejsce w "innym świecie" i dzielą podobne słodko-gorzkie spojrzenie. Jednak podczas, gdy Lindgren pisze w sposób barwny, poetycki, wręcz magiczny, Dorota Terakowska w swym "Władcy Lewawu" jest zdecydowanie bardziej powściągliwa jeśli chodzi o styl pisania, czy użycie środków poetyckich. Nie zrozumcie mnie źle, w tym momencie nie chcę wartościować, która z tych książek jest lepsza. Po prostu wydaje mi się, że wszyscy, którzy pokochali powieść Lindgren, powinni tak samo docenić "Władcę Lewawu". Współcześnie mało wychodzi tak mądrych, wartościowych i ciekawych książek dla dzieci. Ta zdecydowanie godna jest polecenia.

Z książkami Doroty Terakowskiej zapoznała mnie moja mama. Od dziecka podsuwała mi jej książki do czytania. Pamiętam jakby to było wczoraj wstrząsającą wiadomość o śmierci tej pisarki, a miałam wtedy jedynie 7 lat. Lata lecą, ale ja nadal sobie lubię powrócić do którejś z książek Terakowskiej. Zdecydowanie moją ulubioną jest wydany w 1989 roku "Władca Lewawu", do którego ostatnio powróciłam po prawie 10 latach.<br> Rodzice Bartka zniknęli, kiedy ten miał 4 lata i od tego czasu znajduje się on w krakowskim domu dziecka. Nadzieja umiera ostatnia, więc chłopiec regularnie ucieka z ośrodka i szuka swoich rodziców spacerując po różnych miejscach w Krakowie. Obecnie ma 13 lat i zaczyna już powoli tracić nadzieję na odnalezienie rodziców. Wszystko ma się odmienić, gdy chłopiec trafia do alternatywnej krainy, którą zamieszkują małe istoty człekopodobne. Są one pod butem władzy Nienazwanego. Kraina jest zupełną odwrotnością rzeczywistego świata - Kraków staje się Wokarkiem, Wawel - Lewawem, wszyscy mieszkańcy noszą imiona będące odwrotnością prawdziwych imion (np. Bartek zostaje nazwany Ketrabem). Główny bohater decyduje się im pomóc w walce z totalitarnym władcą. Powieść uczy o tym, że wolność jest wartością nadrzędną w życiu człowieka, że ważna jest odwaga i honor. Trochę można tu dostrzec alegorii do działań opozycji komunistycznej i wyzwolenia się Polaków z pod komunistycznego reżimu.<br> Powieść trochę przypomina mi moją ukochaną książkę z dzieciństwa, a mianowicie "Mio, mój Mio" Astrid Lindgren. Jasne, jest pomiędzy nimi wiele różnic, ale obie książki opowiadają o sierotach, które odnajdują swoje miejsce w "innym świecie" i dzielą podobne słodko-gorzkie spojrzenie. Jednak podczas, gdy Lindgren pisze w sposób barwny, poetycki, wręcz magiczny, Dorota Terakowska w swym "Władcy Lewawu" jest zdecydowanie bardziej powściągliwa jeśli chodzi o styl pisania, czy użycie środków poetyckich. Nie zrozumcie mnie źle, w tym momencie nie chcę wartościować, która z tych książek jest lepsza. Po prostu wydaje mi się, że wszyscy, którzy pokochali powieść Lindgren, powinni tak samo docenić "Władcę Lewawu". Współcześnie mało wychodzi tak mądrych, wartościowych i ciekawych książek dla dzieci. Ta zdecydowanie godna jest polecenia.