Potop. Część 1. Wielka kolekcja dzieł Henryka Sienkiewicza. Tom 3

Lato tego roku jest wyjątkowo ciepłe, czytanie książek na ogrodzie to zaś moja ulubiona przyjemność. Jest w czym wybierać, moja lista książek do przeczytania w tym roku robi się niebezpiecznie długa, tym bardziej może dziwić fakt, ze sięgnąłem po „Potop”, trochę kierując się sentymentem do dzieła Henryka Sienkiewicza, znanego mi do tej pory tylko pobieżnie z racji lekcji szkolnych w liceum! <br> <br> <br> Autor niewątpliwie potrafi pisać dobre powieści i zadał sobie trud zbadania historii okresu średniowiecza. Rzecz w tym, że wiedza o której mowa wyżej przybiera formę walki dobra ze złem, nie ma tu niuansów, relatywizmu, jest za to pochwała jednej strony i mocna krytyka drugiej, a całość okraszona jest wątkami przygodowo – romansowymi. Kilka razy rozważałem przerwanie lektury, ponieważ postacie były absurdalnie przerysowane w swoich zdolnościach przypisanych im przez Sienkiewicza, podobnie było z ich zaletami i wadami. Niczym w modernistycznym komiksie o superherosach i superzłoczyńcach.<br> <br> Część historyczna jest bardzo tendencyjna i miałaby sens jako narracja osobistego pamiętnika jakiegoś radykalnego, katolickiego zwolennika króla Jana Kazimierza. Jednak nic takiego nie miało miejsca i czytelnik powinien tym samym sądzić, że jest to mniej lub bardziej obiektywna prawda historyczna, przy czym „mniej” jest bliższe prawdy. Główny bohater Kmicic, przedstawiony został jako były grzesznik, który odkrywa prawdę i spieszy ratować ojczyznę, nie jest to zatem jakiś wyszukany zwrot akcji. W XVII wieku religia była o wiele ważniejsza niż współcześnie i walka katolików z protestantami ma o wiele więcej sensu, podobnie jak walka chrześcijan z poganami – tyle, ze wojny religijne to już przeszłość, i dzisiaj powody dla których były toczone są mocno niezrozumiałe. Nieco dziwne w kontekście dzisiejszego świata jest to, że Tatarzy (muzułmanie) przybywają, by grabić i plądrować chrześcijańskich chłopów, a jednocześnie…. katolicy próbują ocalić swoją Matkę Boską.<br> Król Jan Kazimierz próbował zjednoczyć swój kraj pod rządami absolutystycznymi, były one popularne w XVII wieku i wiele państw Europy kierowało swoja uwagę ku takiej właśnie formie rządów. Nie udało się to jednak polskiemu Królowi i przez historyków uważany jest za złego władcę. Gdyby mu się udało, to być może Rzeczpospolita przetrwałaby w XVIII wieku, to był czas burzliwych zmian i kolejnych ataków ze strony obcych mocarstw, bez wątpienia silna władza dawałaby większe szanse na obronę uciśnionego kraju. W każdym razie Sienkiewicz opowiada się po stronie króla, a wszystkich, którzy mu się sprzeciwiają, nazywa zdrajcami! Jeśli przyjmiemy współczesne standardy, to Radziwiłłowie byli w istocie nacjonalistami, którzy próbowali oderwać Litwę od Polski. Obwinianie ich o zdradę jest oczywiście prawdą, składali wszak przysięgę królowi elekcyjnemu, Janowi Kazimierzowi. <br> <br> Ponowna lektura Potopu była dla mnie przygodą: czytanie tego dzieła w szkolnych ławkach pod przymusem odziera powieść Sienkiewicza z wielkiego romantyzmu, chwilami naiwnego, chwilami opowiadanego z patosem, bez wątpienia jednak należącego do kanonu rodzimej literatury pięknej i choćby z uwagi na ten fakt, warto znać twórczość autora, narodowego wieszcza!:-)

Potop to głęboko poruszająca epopeja narodowa i podobnie jak w "Ogniem i mieczem" autorstwa Henryka Sienkiewicz, tak samo Potop przez cały czas torturuje swojego bohatera Andrzeja Kmicica wizją tego, jak blisko jest i jednocześnie daleko od swojej ukochanej, a tym Jędrek musi nauczyć się cierpliwości, pokory, akceptacji obecnej sytuacji i łaski…. wiary w lepszego jutro. <br> <br> Ciekawe jest porównanie Kmicica z Jurkiem Bohunem... Chyba można by go określić jako antybohatera ... "Ogniem i mieczem" - obaj są dzikimi, dumnymi i porywczymi młodzieńcami, obaj też mają na koncie nieomal śmiertelny w swoich konsekwencjach pojedynek z legendarnym Michałem Wołodyjowskim, podczas którego każdy z nich odkrywa, że nie są tak dobry w sztuce szermierki, jak im się początkowo wydaje. Sienkiewicz zna się na szermierce i opisy pojedynków działają na wyobraźnie czytelnika, czuć bowiem w powietrzu, ze toczone są one na śmierć i życie. Przyznaję, że nie podoba mi się sposób, w jaki Michał jest tu nieco karykaturalnie przedstawiony - jawi się jako walczący z każdym, wredny kogut, a jeśli nie tuli do siebie ludzi, których kocha, to jego wąsy drżą gwałtownie z oburzenia na ludzi, których chce z kolei zabić, a obie te skrajności dość często widoczne są na kartach kolejnych stron powieści. Mimo to, choć Michał Wołodyjowski odgrywa rolę niemal komiczną, a Zagłoba jest obecny ze swoimi frywolnymi i skandalizującymi opowieściami, nie ma tu momentów komedii, które autor z powodzeniem wplatał w historię opowiedzianą w "Ogniem i mieczem".<br> <br> Cała trylogia jest niewątpliwie dobra, napisana przez Henryka Sienkiewicza z wymaganą w tym zakresie dbałością o szczegóły i pomysłem na fabułę. Jestem dumna z bycia polką, powieści takie jak Ogniem i Mieczem, Potop czy pan Wołodyjowski wyznaczają kierunek walki o romantyczne, niepodległościowe idee, a te pozostają aktualnie bez względu na czas i miejsce, niepodległość o którą walczyły minione pokolenia nie jest bowiem dana nam na zawsze, co szczególnie odczuwamy wobec agresji Rosji na Ukrainę. <br> <br> Polecam Potop wszystkim rodakom, szczególnie tych zniechęconym lekcjami języka polskiego w szkole średniej, które często odbierają nam dystans do twórczości Sienkiewicza, tak potrzebny aby…. Ów twórczość z całą estymą docenić

Lato tego roku jest wyjątkowo ciepłe, czytanie książek na ogrodzie to zaś moja ulubiona przyjemność. Jest w czym wybierać, moja lista książek do przeczytania w tym roku robi się niebezpiecznie długa, tym bardziej może dziwić fakt, ze sięgnąłem po „Potop”, trochę kierując się sentymentem do dzieła Henryka Sienkiewicza, znanego mi do tej pory tylko pobieżnie z racji lekcji szkolnych w liceum! <br> <br> <br> Autor niewątpliwie potrafi pisać dobre powieści i zadał sobie trud zbadania historii okresu średniowiecza. Rzecz w tym, że wiedza o której mowa wyżej przybiera formę walki dobra ze złem, nie ma tu niuansów, relatywizmu, jest za to pochwała jednej strony i mocna krytyka drugiej, a całość okraszona jest wątkami przygodowo – romansowymi. Kilka razy rozważałem przerwanie lektury, ponieważ postacie były absurdalnie przerysowane w swoich zdolnościach przypisanych im przez Sienkiewicza, podobnie było z ich zaletami i wadami. Niczym w modernistycznym komiksie o superherosach i superzłoczyńcach.<br> <br> Część historyczna jest bardzo tendencyjna i miałaby sens jako narracja osobistego pamiętnika jakiegoś radykalnego, katolickiego zwolennika króla Jana Kazimierza. Jednak nic takiego nie miało miejsca i czytelnik powinien tym samym sądzić, że jest to mniej lub bardziej obiektywna prawda historyczna, przy czym „mniej” jest bliższe prawdy. Główny bohater Kmicic, przedstawiony został jako były grzesznik, który odkrywa prawdę i spieszy ratować ojczyznę, nie jest to zatem jakiś wyszukany zwrot akcji. W XVII wieku religia była o wiele ważniejsza niż współcześnie i walka katolików z protestantami ma o wiele więcej sensu, podobnie jak walka chrześcijan z poganami – tyle, ze wojny religijne to już przeszłość, i dzisiaj powody dla których były toczone są mocno niezrozumiałe. Nieco dziwne w kontekście dzisiejszego świata jest to, że Tatarzy (muzułmanie) przybywają, by grabić i plądrować chrześcijańskich chłopów, a jednocześnie…. katolicy próbują ocalić swoją Matkę Boską.<br> Król Jan Kazimierz próbował zjednoczyć swój kraj pod rządami absolutystycznymi, były one popularne w XVII wieku i wiele państw Europy kierowało swoja uwagę ku takiej właśnie formie rządów. Nie udało się to jednak polskiemu Królowi i przez historyków uważany jest za złego władcę. Gdyby mu się udało, to być może Rzeczpospolita przetrwałaby w XVIII wieku, to był czas burzliwych zmian i kolejnych ataków ze strony obcych mocarstw, bez wątpienia silna władza dawałaby większe szanse na obronę uciśnionego kraju. W każdym razie Sienkiewicz opowiada się po stronie króla, a wszystkich, którzy mu się sprzeciwiają, nazywa zdrajcami! Jeśli przyjmiemy współczesne standardy, to Radziwiłłowie byli w istocie nacjonalistami, którzy próbowali oderwać Litwę od Polski. Obwinianie ich o zdradę jest oczywiście prawdą, składali wszak przysięgę królowi elekcyjnemu, Janowi Kazimierzowi. <br> <br> Ponowna lektura Potopu była dla mnie przygodą: czytanie tego dzieła w szkolnych ławkach pod przymusem odziera powieść Sienkiewicza z wielkiego romantyzmu, chwilami naiwnego, chwilami opowiadanego z patosem, bez wątpienia jednak należącego do kanonu rodzimej literatury pięknej i choćby z uwagi na ten fakt, warto znać twórczość autora, narodowego wieszcza!:-)

Potop to głęboko poruszająca epopeja narodowa i podobnie jak w "Ogniem i mieczem" autorstwa Henryka Sienkiewicz, tak samo Potop przez cały czas torturuje swojego bohatera Andrzeja Kmicica wizją tego, jak blisko jest i jednocześnie daleko od swojej ukochanej, a tym Jędrek musi nauczyć się cierpliwości, pokory, akceptacji obecnej sytuacji i łaski…. wiary w lepszego jutro. <br> <br> Ciekawe jest porównanie Kmicica z Jurkiem Bohunem... Chyba można by go określić jako antybohatera ... "Ogniem i mieczem" - obaj są dzikimi, dumnymi i porywczymi młodzieńcami, obaj też mają na koncie nieomal śmiertelny w swoich konsekwencjach pojedynek z legendarnym Michałem Wołodyjowskim, podczas którego każdy z nich odkrywa, że nie są tak dobry w sztuce szermierki, jak im się początkowo wydaje. Sienkiewicz zna się na szermierce i opisy pojedynków działają na wyobraźnie czytelnika, czuć bowiem w powietrzu, ze toczone są one na śmierć i życie. Przyznaję, że nie podoba mi się sposób, w jaki Michał jest tu nieco karykaturalnie przedstawiony - jawi się jako walczący z każdym, wredny kogut, a jeśli nie tuli do siebie ludzi, których kocha, to jego wąsy drżą gwałtownie z oburzenia na ludzi, których chce z kolei zabić, a obie te skrajności dość często widoczne są na kartach kolejnych stron powieści. Mimo to, choć Michał Wołodyjowski odgrywa rolę niemal komiczną, a Zagłoba jest obecny ze swoimi frywolnymi i skandalizującymi opowieściami, nie ma tu momentów komedii, które autor z powodzeniem wplatał w historię opowiedzianą w "Ogniem i mieczem".<br> <br> Cała trylogia jest niewątpliwie dobra, napisana przez Henryka Sienkiewicza z wymaganą w tym zakresie dbałością o szczegóły i pomysłem na fabułę. Jestem dumna z bycia polką, powieści takie jak Ogniem i Mieczem, Potop czy pan Wołodyjowski wyznaczają kierunek walki o romantyczne, niepodległościowe idee, a te pozostają aktualnie bez względu na czas i miejsce, niepodległość o którą walczyły minione pokolenia nie jest bowiem dana nam na zawsze, co szczególnie odczuwamy wobec agresji Rosji na Ukrainę. <br> <br> Polecam Potop wszystkim rodakom, szczególnie tych zniechęconym lekcjami języka polskiego w szkole średniej, które często odbierają nam dystans do twórczości Sienkiewicza, tak potrzebny aby…. Ów twórczość z całą estymą docenić