Więcej krwi pocket

„Więcej krwi” to jedna z tych książek, które zostają w człowieku nie przez skomplikowaną intrygę, tylko przez klimat i emocje. Ja zawsze miałam Nesbø za autora brutalnego, gęstego, oblepiającego czytelnika atmosferą przemocy i brudu. A tu mnie czymś zaskoczył. W tej historii jest ciszej, jest spokojniej, nie ma takiego natłoku postaci i skomplikowanych rozgałęzień fabuły. A jednak właśnie dlatego uderzyła we mnie mocniej.

Główną osią narracyjną jest ucieczka Jona. Próbował się wymknąć mafii, próbował uciec Rybie, największemu graczowi w Oslo, któremu nadepnął na odcisk. I zamiast wielkiej gry gangsterskiej dostajemy coś, co mnie poruszyło bardziej: obraz samotnego człowieka, który trafił na północ Norwegii i musi tam nauczyć się żyć w nowym rytmie - w rytmie, którego właściwie nie ma, bo w świecie dnia polarnego czas przestaje istnieć. To zestawienie mafijnej pogoni i absolutnej ciszy, gdzie słońce nigdy nie zachodzi, było dla mnie jednym z najmocniejszych elementów całej historii.

Nie czytałam tego jak typowego thrillera. To raczej opowieść o człowieku zmęczonym życiem, pogubionym i poszukującym jakiejkolwiek czystej emocji. I nagle pojawia się Lea. Zwykła kobieta, samotna matka, wdowa, wcale nie femme fatale z gangsterskich filmów. Ona daje mu normalność, której nigdy nie miał. A Knut, jej syn, staje się dla niego kimś, kto pokazuje mu, jak wygląda prostsze życie - bez kłamstw, knucia, układów. I właśnie to mnie najbardziej urzekło, bo widziałam w tych relacjach szansę dla niego, coś na kształt odkupienia.

Niestety, Nesbø nie pisze bajek i nie daje łatwych zakończeń. Jon wybiera źle, a właściwie to nigdy nie potrafi naprawdę wybrać. Ściga za iluzją - za kobiecą wizją miłości, która jest tylko pustym ideałem. Stracił to, co dobre i prawdziwe, bo nie umiał tego docenić, gdy jeszcze miał to przed oczami. To bolało mnie bardziej niż sama zbrodnia i rozlew krwi. Było to o wiele bardziej życiowe. Bo ilu ludzi naprawdę przegapia coś wartościowego, goniąc za czymś, co błyszczy tylko z daleka.

Cała ta historia wciągnęła mnie przez melancholię. Atmosfera samotności i smutku przewija się przez każdą stronę. Nawet kiedy niby nic się nie dzieje, Nesbø daje nam obraz człowieka siedzącego w ciszy, w chatce, gdzie jedynym odgłosem są cienie ptaków i oddechy własnego strachu. Dla mnie majstersztykiem była scena na pogrzebie – napięcie, jakie tam wyczułam, było tak ludzkie i tak prawdziwe, że długo potem o tym myślałam.

„Więcej krwi” uświadomiło mi też coś ważnego - Nesbø potrafi pisać o przemocy bardziej subtelnie, nie tylko w postaci brutalnych strzałów i ciężkich intryg. Tutaj przemoc kryje się bardziej w psychice bohatera. Jon ma świadomość, że sam siebie prowadzi do zguby. Jakby stał z boku i patrzył, jak traci resztki nadziei. I właśnie to dodało powieści takiego smutnego vibe’u, którego wcześniej u Nesbø nie widziałam.

Czy ta książka mnie trzymała w napięciu? Tak, ale inaczej niż zwykle. To nie był ten dreszczowiec, od którego boisz się zasnąć. To była raczej historia, od której nie chciałam się oderwać, bo gdzieś głęboko czułam, że bohater nie zasłużył na taki koniec, że mógł jeszcze coś ocalić, a jednocześnie wiedziałam, że Nesbø i tak odbierze mu szansę. I to sprawia, że tę powieść zapamiętam na długo - nie tylko jako thriller o mafii, ale jako opowieść o tym, że życie w obliczu samotności i błędnych decyzji potrafi być okrutne.

Podsumowując: „Więcej krwi” to powieść delikatniejsza niż typowy Nesbø. Nie jest to kręta, ciężka intryga z gęstym spiskiem, ale historia o człowieku, który przegrał własne życie przez złe wybory. I właśnie dlatego zrobiła na mnie tak duże wrażenie. Bo czasem większym strachem niż gangster z pistoletem jest świadomość, że samemu odebrało się sobie jedyną szansę na miłość i spokój.