Wichrowe Wzgórza (pocket)

Powieść „Wichrowe Wzgórza” Emily Brontë, po raz pierwszy wydana w 1847 roku, uchodzi za jeden z największych klasyków literatury światowej. Pierwsze wrażenie, jakie może wywołać ten tytuł, to przekonanie, że mamy do czynienia z romantyczną historią miłości, ale gdy zdecydujemy się na kontynuację lektury, okaże się, że to powieść mroczna, pełna skomplikowanych emocji i postaci, które nie zawsze są sympatyczne, zawsze jednak wydają się wyraziste i warte zapamiętania! :-) 

Historia rozgrywa się na tle malowniczej, ale surowej i dzikiej angielskiej krainy, a jej głównymi bohaterami są Heathcliff i Catherine, dwoje dzieci z dwóch różnych rodów, których skomplikowane relacje stanowią rdzeń fabuły. Chociaż miłość między nimi jest silna, z czasem robi się również szalenie toksyczna. Z czasem powoduje to festiwal nieprzewidzianych konsekwencji i skutecznie napędza fabule powieści „Wichrowe Wzgórza”. 

Pomimo że „Wichrowe Wzgórza” uznaje się za romans, głębokie uczucie między dwójką głównych bohaterów jest trudne do zauważenia. Często czuje się, jakby było naciągane i przerysowane, co może być frustrujące dla współczesnego czytelnika. Niektóre postacie, takie jak Catherine, mogą być irytujące swoim sztucznym poczuciem wyższości i niedojrzałym zachowaniem. Niemniej jednak trzeba pamiętać, że powieść powstała prawie 200 lat temu, i niewątpliwie wpływa na jej styl i charakteryzacje wspomnianej wyżej młodej damy. 

Mimo to powieść ma swoje zalety. Heathcliff, mimo że jest antagonistą, jest postacią skomplikowaną, złożoną i … szalenie prawdziwą. Warto dodać, że pomimo że Brontë nie rozwodzi się nad opisami przyrody, jej sugestywne opisy są skuteczne i przekonujące, nadając powieści momentami charakter mroczny i budzący grozę! 

Polskie wydanie „Wichrowych Wzgórz” również zasługuje na uznanie. Piękna, hipnotyzująca okładka i jasny, przejrzysty układ wewnątrz książki sprawiają, że jest to jeden z najlepiej wydanych tytułów w polskiej literaturze. Podsumowując, „Wichrowe Wzgórza” to klasyk, którego warto przeczytać, nawet jeśli nie jest to typowa romantyczna powieść. Mimo swoich wad jest to powieść złożona, fascynująca i pełna niespodzianek :-) 

„Wichrowe Wzgórza” autorstwa Emily Brontë, mimo że zostały wydane w pierwszej połowie XIX w., to wciąż cieszą się niesłabnąca popularnością oraz na stałe wpisały się w kanon literatury światowej.
Wiedziałam, że w końcu sięgnę po tę książkę, jednak przed jej przeczytaniem niewiele wiedziałam o fabule i o czym ona tak naprawdę jest. I myślę, że było to dobre podejście, bo dzięki temu do końca nie miałam pojęcia jak skończy się ta historia i czego mogę się po niej spodziewać.

Nie będę rozpisywać się o czym jest ta historia, ale uważam że na uwagę zasługuje niepowtarzalny, gotycki klimat.
Akcja powieści osadzona jest na przełomie XVIII i XIX w. w Yorkshire w północnej Anglii. Sceneria dzikich, zamglonych, rozległych i targanych wiatrem wrzosowisk angielskiej prowincji pośród, których leżą majątki dwóch rodzin - Earnshawów (Wichrowe Wzgórza) i Lintonów (Drozdowe Gniazdo) oraz ciemne, ponure wnętrza nadają tej powieści mrocznego klimatu i aury tajemniczości.

To nie jest historia romantycznej miłości, lecz opowieść o toksycznej relacji, niszczącej sile nienawiści, urażonej dumie, chęci zemsty i burzliwym, niespełnionym uczuciu, które rzutuje na kolejne pokolenia.

„Dlatego, że nie mogły nas rozdzielić ani nędza, ani poniżenie, ani śmierć, ani żadna siła boska czy szatańska, tyś to uczyniła z własnej woli. Ja ci nie złamałem życia, sama to uczyniłaś, za jednym zamachem łamiąc i moje”.

„Moją krzywdę przebaczam. Kocham ciebie, choć mnie zabijasz, lecz czy mogę przebaczyć ci to, że zabijasz siebie?”

Z kart powieści wylewa się smutek, zło, rozgoryczenie…

„Wichrowe Wzgórza” to specyficzna powieść, przepełniona mnóstwem emocji, której lektura wywołuje u czytelnika skrajne uczucia.

Emily Bronte w powieści „Wichrowe Wzgórza” szalenie umiejętnie maluje portret złożonych postaci, których pasje i obsesje są tak silne, że ostatecznie prowadzą do wielkiego upadku! Przyglądanie się temu procesowi jest zarówno fascynujące, jak i tragiczne, a reakcja na powieść często odzwierciedla nasze własne, indywidualne doświadczenia i zrozumienie tych uniwersalnych ludzkich emocji.

Heathcliff, główny bohater powieści, jest zarówno ofiarą, jak i sprawcą wielu trudnych emocji i doświadczeń dla pozostałych bohaterów książki „Wichrowe Wzgórza”. Jego historia jest niewiarygodnie poruszająca, a jego przemiana z niewinnego chłopca w mężczyznę ukierunkowanego na popełnienie zemsty jest iście wstrząsająca! Wydaje się, że najważniejszą lekcją, jaką można wynieść z tej powieści, jest ta, że nienawiść rodzi tylko nienawiść, a zemsta prowadzi tylko do więcej cierpienia. Bohaterowie książki są niewolnikami swoich emocji, z którymi nie potrafią sobie poradzić, co ostatecznie prowadzi do ich zguby. Bronte zręcznie pokazuje, jak niewiele trzeba, aby stworzyć światełko w tunelu do lepszego jutra - odpuścić, zapomnieć, zrobić drobny gest… Ważna lekcja! 

„Wichrowe Wzgórza” to mroczna, ale jednocześnie niezwykle wciągająca powieść, która pokazuje najgorsze cechy ludzkie uwypuklone przez diabelskie uczucia. Lektura powieści jest doświadczeniem, które jest zarówno poruszające, jak i prowokujące do refleksji. Ta książka to bez wątpienia arcydzieło, które każdy miłośnik literatury powinien przeczytać! :-)

Ja zaczęłam ją z myślą, że przeczytam piękną książkę o miłości i oddaniu. Głównie dlatego, że nie słyszałam o szczegółach tej historii ani nie oglądałam ekranizacji. I bardzo się z tego cieszę.
To historia bardzo brutalna.

Powiedziałabym, że o pewnego rodzaju obsesji. O niesprawiedliwości, wykluczeniu.

Historię (dość oryginalnie) poznajemy poprzez opowieść. Nie bierzemy udziału w wydarzeniach, a są nam one opowiadane z perspektywy gosposi. Kobiety, która spędzała z bohaterami większość czasu, dobrej, ale popełniającej błędy.

To książka, w które bohaterów się nie lubi. Są zawistni, rozkapryszeni, złośliwi, mściwi, uparci. I z tego powodu zapewne niejedna osoba się od tej pozycji odbije. O dziwo przyjemnie się o nich czytało. Mimo, że czasami byłam na nich wściekła albo żałowałam tego, co ich spotyka.
Ta książka wzbudza emocje. A dla mnie to bardzo ważne. Interesowałam się tym, co stanie się z bohaterami. Chciałam do nich wracać.

Styl Emily jest bardzo lekki i przyjemny do czytania. Brak zbędnych opisów. Dużo trafnych życiowych myśli.

PS. Nie polecam audiobooka. Zaczęłam słuchać i okropnie moim zdaniem lektorka czyta. Gdyby historia mnie nie zainteresowała, zrezygnowałabym z tej książki.