Wichrowe Wzgórza (pocket)

<p>Powieść „Wichrowe Wzgórza” Emily Brontë, po raz pierwszy wydana w 1847 roku, uchodzi za jeden z największych klasyków literatury światowej. Pierwsze wrażenie, jakie może wywołać ten tytuł, to przekonanie, że mamy do czynienia z romantyczną historią miłości, ale gdy zdecydujemy się na kontynuację lektury, okaże się, że to powieść mroczna, pełna skomplikowanych emocji i postaci, które nie zawsze są sympatyczne, zawsze jednak wydają się wyraziste i warte zapamiętania! :-)&nbsp;</p><p>Historia rozgrywa się na tle malowniczej, ale surowej i dzikiej angielskiej krainy, a jej głównymi bohaterami są Heathcliff i Catherine, dwoje dzieci z dwóch różnych rodów, których skomplikowane relacje stanowią rdzeń fabuły. Chociaż miłość między nimi jest silna, z czasem robi się również szalenie toksyczna. Z czasem powoduje to festiwal nieprzewidzianych konsekwencji i skutecznie napędza fabule powieści „Wichrowe Wzgórza”.&nbsp;</p><p>Pomimo że „Wichrowe Wzgórza” uznaje się za romans, głębokie uczucie między dwójką głównych bohaterów jest trudne do zauważenia. Często czuje się, jakby było naciągane i przerysowane, co może być frustrujące dla współczesnego czytelnika. Niektóre postacie, takie jak Catherine, mogą być irytujące swoim sztucznym poczuciem wyższości i niedojrzałym zachowaniem. Niemniej jednak trzeba pamiętać, że powieść powstała prawie 200 lat temu, i niewątpliwie wpływa na jej styl i charakteryzacje wspomnianej wyżej młodej damy.&nbsp;</p><p>Mimo to powieść ma swoje zalety. Heathcliff, mimo że jest antagonistą, jest postacią skomplikowaną, złożoną i … szalenie prawdziwą. Warto dodać, że pomimo że Brontë nie rozwodzi się nad opisami przyrody, jej sugestywne opisy są skuteczne i przekonujące, nadając powieści momentami charakter mroczny i budzący grozę!&nbsp;</p><p>Polskie wydanie „Wichrowych Wzgórz” również zasługuje na uznanie. Piękna, hipnotyzująca okładka i jasny, przejrzysty układ wewnątrz książki sprawiają, że jest to jeden z najlepiej wydanych tytułów w polskiej literaturze. Podsumowując, „Wichrowe Wzgórza” to klasyk, którego warto przeczytać, nawet jeśli nie jest to typowa romantyczna powieść. Mimo swoich wad jest to powieść złożona, fascynująca i pełna niespodzianek :-)&nbsp;</p>

„Wichrowe Wzgórza” autorstwa Emily Brontë, mimo że zostały wydane w pierwszej połowie XIX w., to wciąż cieszą się niesłabnąca popularnością oraz na stałe wpisały się w kanon literatury światowej. <br> Wiedziałam, że w końcu sięgnę po tę książkę, jednak przed jej przeczytaniem niewiele wiedziałam o fabule i o czym ona tak naprawdę jest. I myślę, że było to dobre podejście, bo dzięki temu do końca nie miałam pojęcia jak skończy się ta historia i czego mogę się po niej spodziewać.<br> <br> Nie będę rozpisywać się o czym jest ta historia, ale uważam że na uwagę zasługuje niepowtarzalny, gotycki klimat.<br> Akcja powieści osadzona jest na przełomie XVIII i XIX w. w Yorkshire w północnej Anglii. Sceneria dzikich, zamglonych, rozległych i targanych wiatrem wrzosowisk angielskiej prowincji pośród, których leżą majątki dwóch rodzin - Earnshawów (Wichrowe Wzgórza) i Lintonów (Drozdowe Gniazdo) oraz ciemne, ponure wnętrza nadają tej powieści mrocznego klimatu i aury tajemniczości. <br> <br> To nie jest historia romantycznej miłości, lecz opowieść o toksycznej relacji, niszczącej sile nienawiści, urażonej dumie, chęci zemsty i burzliwym, niespełnionym uczuciu, które rzutuje na kolejne pokolenia. <br> <br> „Dlatego, że nie mogły nas rozdzielić ani nędza, ani poniżenie, ani śmierć, ani żadna siła boska czy szatańska, tyś to uczyniła z własnej woli. Ja ci nie złamałem życia, sama to uczyniłaś, za jednym zamachem łamiąc i moje”.<br> <br> „Moją krzywdę przebaczam. Kocham ciebie, choć mnie zabijasz, lecz czy mogę przebaczyć ci to, że zabijasz siebie?”<br> <br> Z kart powieści wylewa się smutek, zło, rozgoryczenie…<br> <br> „Wichrowe Wzgórza” to specyficzna powieść, przepełniona mnóstwem emocji, której lektura wywołuje u czytelnika skrajne uczucia.

<p>Emily Bronte w powieści „Wichrowe Wzgórza” szalenie umiejętnie maluje portret złożonych postaci, których pasje i obsesje są tak silne, że ostatecznie prowadzą do wielkiego upadku! Przyglądanie się temu procesowi jest zarówno fascynujące, jak i tragiczne, a reakcja na powieść często odzwierciedla nasze własne, indywidualne doświadczenia i zrozumienie tych uniwersalnych ludzkich emocji.</p><p>Heathcliff, główny bohater powieści, jest zarówno ofiarą, jak i sprawcą wielu trudnych emocji i doświadczeń dla pozostałych bohaterów książki „Wichrowe Wzgórza”. Jego historia jest niewiarygodnie poruszająca, a jego przemiana z niewinnego chłopca w mężczyznę ukierunkowanego na popełnienie zemsty jest iście wstrząsająca! Wydaje się, że najważniejszą lekcją, jaką można wynieść z tej powieści, jest ta, że nienawiść rodzi tylko nienawiść, a zemsta prowadzi tylko do więcej cierpienia. Bohaterowie książki są niewolnikami swoich emocji, z którymi nie potrafią sobie poradzić, co ostatecznie prowadzi do ich zguby. Bronte zręcznie pokazuje, jak niewiele trzeba, aby stworzyć światełko w tunelu do lepszego jutra - odpuścić, zapomnieć, zrobić drobny gest… Ważna lekcja!&nbsp;</p><p>„Wichrowe Wzgórza” to mroczna, ale jednocześnie niezwykle wciągająca powieść, która pokazuje najgorsze cechy ludzkie uwypuklone przez diabelskie uczucia. Lektura powieści jest doświadczeniem, które jest zarówno poruszające, jak i prowokujące do refleksji. Ta książka to bez wątpienia arcydzieło, które każdy miłośnik literatury powinien przeczytać! :-)</p>

Ja zaczęłam ją z myślą, że przeczytam piękną książkę o miłości i oddaniu. Głównie dlatego, że nie słyszałam o szczegółach tej historii ani nie oglądałam ekranizacji. I bardzo się z tego cieszę. <br> To historia bardzo brutalna.<br> <br> Powiedziałabym, że o pewnego rodzaju obsesji. O niesprawiedliwości, wykluczeniu. <br> <br> Historię (dość oryginalnie) poznajemy poprzez opowieść. Nie bierzemy udziału w wydarzeniach, a są nam one opowiadane z perspektywy gosposi. Kobiety, która spędzała z bohaterami większość czasu, dobrej, ale popełniającej błędy. <br> <br> To książka, w które bohaterów się nie lubi. Są zawistni, rozkapryszeni, złośliwi, mściwi, uparci. I z tego powodu zapewne niejedna osoba się od tej pozycji odbije. O dziwo przyjemnie się o nich czytało. Mimo, że czasami byłam na nich wściekła albo żałowałam tego, co ich spotyka. <br> Ta książka wzbudza emocje. A dla mnie to bardzo ważne. Interesowałam się tym, co stanie się z bohaterami. Chciałam do nich wracać. <br> <br> Styl Emily jest bardzo lekki i przyjemny do czytania. Brak zbędnych opisów. Dużo trafnych życiowych myśli. <br> <br> PS. Nie polecam audiobooka. Zaczęłam słuchać i okropnie moim zdaniem lektorka czyta. Gdyby historia mnie nie zainteresowała, zrezygnowałabym z tej książki.