Wariatka, która czyta

Wisława Szymborska najtrafniej ujęła esencję tworzenia w swoim wierszu – pisanie jest aktem, w którym autor konstruuje nowe światy, będące wyrazami jego wyobraźni. Kiedy ktoś podejmuje się pisania, doświadcza niezwykłej mocy utrwalania myśli oraz swoistej zemsty ograniczonego ludzkiego istnienia. Pisanie daje również poczucie kontroli – możliwość nadawania nazw, znajdowania ulgi w wyrażaniu niezwerbalizowanych dotąd uczuć czy odwagę poruszania tematów, które często skrywamy. Ta radość niesie ze sobą pewną pychę, ale i próżność.

Z kolei czytanie to doświadczenie pełne pokory i zadziwienia wobec talentu innych twórców. To wdzięczność za nazwanie tego, co sami czujemy, za odkrywanie i prowadzenie nas w magiczne światy, za pomoc w lepszym rozumieniu siebie. Uwielbiam dzielić się książkami, dyskutować o nich, polecać te, które wzbogaciły moje życie. Najbardziej cieszy mnie spotkanie z osobą, która emocjonalnie odbiera literaturę w podobny sposób – czytając te same książki, pozostając w ich wartościowym kręgu. W takich chwilach wystarczy rzucić literackie odniesienie, by porozumieć się bez słów. Wierzę głęboko, że dzieląc się dobrem, pomnażam je wielokrotnie – podobnie jak ma to miejsce z przyjaźnią i pozytywnymi emocjami.