Walki o Lwów w listopadzie 1918 r. i wojna polsko-ukraińska. Bezpieczeństwo ludności polskiej, żydowskiej i ukraińskiej w stolicy Galicji

Pod koniec istnienia monarchii habsburskiej, napięcia polityczne między polskimi i ukraińskimi obywatelami w Galicji przerodziły się w pełnoskalowy konflikt zbrojny. 1 listopada 1918 roku wybuchła wojna między tymi dwoma narodami, której celem było przejęcie kontroli nad strategicznie ważnym Lwowem oraz dostęp do bogatych złóż ropy naftowej w okolicach Borysławia i Drohobycza. Lwów symbolizował dla obu stron nie tylko historyczne dziedzictwo, ale także dumę narodową i tożsamość kulturową.

W trakcie trwania konfliktu, zarówno polscy jak i ukraińscy przywódcy pozostawali głusi na potrzeby oraz aspiracje mieszkających w Galicji Żydów, którzy w tamtym czasie stanowili trzecią największą grupę narodową w regionie, a w samym Lwowie byli drugą pod względem liczebności. Żydzi, będąc trzecią stroną konfliktu, mieli ograniczone możliwości wpływu na jego przebieg, a ich sytuacja była dodatkowo komplikowana przez brak zainteresowania ich losem ze strony walczących sił. Często spotykali się z brutalnością i byli instrumentalnie wykorzystywani przez inne grupy, stając się ofiarami przemocy zarówno ze strony żołnierzy, jak i ludności cywilnej.