Vicious. Nikczemni

Kiedy antybohater staje się główną postacią i po dziesięciu latach spędzonych w więzieniu wyrusza po zemstę. Vicious śledzi losy Victora i Eliego, dwóch niestabilnych, aroganckich i chorobliwie rywalizujących platonicznych przyjaciół z czasów studiów, którzy po niebezpiecznym eksperymencie akademickim zyskują supermoce i stają się wrogami. Od tej pory manipulują wszystkimi wokół i zabijają bez mrugnięcia okiem, a przez całą książkę obsesyjnie dążą do wzajemnego unicestwienia. Dziewięćdziesiąt procent problemów Victora i Eliego dałoby się rozwiązać, gdyby po prostu się pocałowali i bardzo żałowałam, że nie było tu wątku enemies to lovers. Historia została opowiedziana w nielinearnych ramach czasowych, mamy wydarzenia sprzed dziesięciu lat, sprzed dwóch nocy, sprzed tygodnia i powrót do teraźniejszości, w której Victor właśnie ucieka z więzienia, przygarnia dwunastoletnią dziewczynkę znalezioną na poboczu drogi i praktycznie współrodzicuje ją ze swoim wielkim, przerażającym hakerem, który w rzeczywistości jest ciepłym, opiekuńczym misiem i więziennym ochroniarzem mężem Mitcha. Victor ma jeden cel, dorwać Eliego i sprawić, by zapłacił za wsadzenie go do więzienia i zniszczenie mu życia. „Wielu ludzi było potworami, a wiele potworów doskonale udawało ludzi.” Victor Vale, moja ukochana psychicznie niestabilna blondynka, totalne zagrożenie z wątpliwym kodeksem moralnym, oficjalnie stał się miłością mojego życia. Victor nie uważa się za dobrego człowieka, ale wierzy, że jego pragnienie zemsty na rzekomym najlepszym przyjacielu jest w pełni uzasadnione. To najdoskonalszy antybohater, jakiego kiedykolwiek poznałam. Zawsze będę zakochiwać się w socjopatycznych postaciach, ale on jest też miękki w środku, zwłaszcza wobec Sydney. Wszyscy widzą, że wykorzystuje ją dla jej mocy, ale my wiemy, że zawsze będzie ją chronił. Eli Cardale to najbardziej hipokrytyczny, urojony, obłąkany, zapatrzony w siebie i najbardziej pick me psychol, jakiego da się sobie wyobrazić. Wierzy, że musi zabijać innych EO, ExtraOrdinaries, bo tak powiedział mu Bóg, a Bóg zawsze stoi po jego stronie. Eli uważa, że jego moce są bezpieczne, bo on sam nie może nikogo skrzywdzić, w przeciwieństwie do innych EO, i że jest bohaterem, bo ich eliminuje. Nie kochanie, jesteś po prostu oderwany od rzeczywistości. A ja zabieram ze sobą do zaświatów scenę, w której Eli krzyczy „jestem bohaterem, uratowałem was wszystkich”, gdy policja wyciąga go siłą, bo daje mi ona niewiarygodny spokój. Cała egzystencja Eliego opierała się na wykorzystywaniu rzekomo boskich darów do walki z demonami, podczas gdy jedynymi demonami, z którymi naprawdę walczył, były jego własne, w tym jego biseksualność. „Kiedy nikt cię nie rozumie, to zazwyczaj dobry znak, że się mylisz.” Ta książka była dosłownie darem od losu i przez całą lekturę kazała mi zastanawiać się, kto tak naprawdę jest czarnym charakterem. Pod koniec rozumie się motywacje każdej postaci i powody, dla których robią straszne rzeczy. Bardzo spodobał mi się sam koncept, umieranie i zdobywanie mocy po doświadczeniu bliskim śmierci było niezwykle interesujące. Pokochałam też motyw znalezionej rodziny między Victorem, Mitchem, Sydney i Dol. To wciągająca historia, w której żaden z głównych bohaterów nie jest dobrym człowiekiem i właśnie to czyni ją jeszcze lepszą, bo do końca nie wiadomo, komu właściwie kibicować.