Ustanowione przez poetę. Tom 2

Jacek Łukasiewicz wskazuje, że metafora tańca, niezależnie od tego, jakie znaczenia nadali jej Różewicz za Valrym, nie jest właściwa. Łukasiewicz pyta, dlaczego odrzucenie tańca miałoby oznaczać rezygnację z fałszywej ozdobności. Przecież taniec to także sposób bycia, który często manifestuje prawdę jako forma sztuki. Może być wielką sztuką, niewerbalną jak muzyka czy malarstwo abstrakcyjne, lub sztuką narracyjną, na co wskazują rytualne, liturgiczne i teatralne balety. Tworzenie tańcem jest zawsze radosne i zawiera element dionizyjski — ten stan nastroju i natchnienia, który porywa, analogiczny do procesu tworzenia poezji lirycznej. W ten sposób poezja zawsze pozostaje bliska tańcowi i nigdy nie przestanie go przypominać.