Tylko mnie uwiedź

<p>Jako fanka twórczości Sylvii Day, podchodziłam do „Tylko mnie uwiedź” z mieszanymi oczekiwaniami. Śledząc historię Marii i St. Johna w poprzedniej książce, byłam ciekawa, jak poradzi sobie Amelia, młodsza siostra Marii, w swojej własnej romantycznej opowieści. Zaintrygowała mnie fabuła: Amelia ma poślubić lorda Ware'a, szanowanego kandydata na pierwszy rzut oka, ale wciąż prześladuje ją wspomnienie jej dziecięcej miłości, Colina, o którym sądzi, że został stracony na zawsze. Jednak, jak można się spodziewać w powieściach romantycznych, nie wszystko jest takie, jak się wydaje i wkrótce na scenie pojawia się hrabia Montoya, wzbudzając emocje i rozbudzając pragnienia, które Amelia uważała za pogrzebane wraz z jej przeszłością.</p><p>Od momentu, w którym hrabia Montoya dokonał swojego tajemniczego wejścia, wiedziałam dokładnie, dokąd zmierza historia. To właśnie tutaj pojawiła się przewidywalność — każdy zwrot akcji był tak łatwy do przewidzenia, że odebrało to trochę radości odkrywania. „Wielkie odkrycie”, że hrabia Montoya nie był dokładnie tym, za kogo się podawał, nie zaskoczyło mnie w najmniejszym stopniu, a to poczucie przewidywalności dotyczyło niemal każdego ważnego wydarzenia. To odebrało mi wiele emocji podczas czytania, ale jednocześnie nie mogłam powstrzymać się od kontynuowania, ciekawa, czy moje podejrzenia się potwierdzą.</p><p>Amelia jako postać rozwinęła się od czasu swojego pierwszego pojawienia się w serii. W poprzedniej książce uznałam ją za trochę naiwną i głupią, typową naiwną z gwiazdami w oczach. Jednak w „Tylko mnie uwiedź”wykazuje oznaki dojrzałości, co było ulgą. Chociaż były jeszcze chwile, w których kręciłam głową nad jej działaniami, ogólnie rzecz biorąc, rozwinęła silniejsze poczucie własnej wartości i celu. Jej interakcje z siostrą Marią i St. Johnem były jednymi z moich ulubionych części książki. Miło było zobaczyć Amelię w kontekście jej rodziny, a te chwile siostrzanej więzi dodały głębi jej postaci.</p><p>Niestety, tego samego nie można powiedzieć o scenach z hrabią Montoyą. Ich interakcje wydawały się banalne i szczerze mówiąc, trochę oklepane. Byłam rozczarowana brakiem prawdziwej więzi emocjonalnej między nimi. Od momentu pojawienia się hrabiego Montoyi, wiedziałam już, jaka jest jego prawdziwa tożsamość, przez co czułam się mniej zaangażowana w romantyczne napięcie, które powinno narastać między nim a Amelią. Podczas gdy Day stara się nasycić ich związek namiętnością i tęsknotą, czasami wydawało się to wymuszone, jakby uderzało we wszystkie oczekiwane rytmy, ale bez emocjonalnego ciężaru, który by to wspierał.</p><p>To powiedziawszy, doceniłam drobne, niuansowe szczegóły osobowości Montoyi. Chociaż nie byłam nim zauroczona jako romantycznym bohaterem, te akcenty sprawiły, że stał się nieco bardziej wiarygodny jako postać. Nadal nie mogłam w pełni zaangażować się w jego związek z Amelią, ale te małe przebłyski jego wewnętrznego świata sprawiły, że był nieco bardziej wiarygodny.</p><p>Jednym z aspektów książki, który uznałem za szczególnie dobrze wykonany, był sposób, w jaki Day płynnie włączyła przypomnienia poprzednich wątków fabularnych z wcześniejszych tomów serii. Dzięki temu „Tylko mnie uwiedź” mogła funkcjonować jako samodzielna powieść, czyniąc ją dostępną dla nowych czytelników bez konieczności wcześniejszego przeczytania całej serii. Odniesienia do siostry Amelii, Marii, i historii St. Johna, a także wskazówki dotyczące związku Simona Quinna — być może przygotowujące grunt pod kolejną książkę — pomogły powiązać narrację z szerszym światem serii bez przytłaczania bieżącej fabuły.</p><p>Styl pisania Sylvii Day, jak zawsze, jest łatwy w czytaniu, ale nieskomplikowany. Jej opisy, szczególnie w bardziej intymnych scenach, wkraczają w sferę przesady i czasami wydają się niepotrzebnie wulgarne. Były momenty, kiedy czułem, że czytam powtarzane fragmenty z jej innych dzieł. Chociaż rozumiem, że niektórzy fani twórczości Day doceniają ten styl, ja sam pragnąłem większej subtelności i głębi emocjonalnej w tych scenach, zamiast powtarzającego się podkreślania przyjemności fizycznej.</p><p>Ogólnie rzecz biorąc, „Tylko mnie uwiedź” to mieszanka. Fabuła jest przewidywalna, a romansowi brakuje iskry, która mogłaby uczynić ją naprawdę niezapomnianą. Jednak dla fanów twórczości Sylvii Day jest tu wciąż wystarczająco dużo, aby się nią cieszyć. Może nie jest to jej najlepsza oferta, ale dobrze wpisuje się w jej dorobek. Jeśli jesteś kimś, kto lubi znajome rytmy jej twórczości i gorące sceny, z których jest znana, to ta książka prawdopodobnie cię zadowoli.</p>