Tupcio Chrupcio. Mówię prawdę!

Mój dwuletni Kubuś to wspaniały, rezolutny chłopczyk. Jesienią tego roku poszedł do przedszkola i nie miałam wątpliwości, że doskonale poradzi sobie w nowym otoczeniu. Kubuś spędza sporo czasu w towarzystwie dorosłych, dziadkowie i wujkowie oszaleli na jego punkcie, maluch jest przez całą rodzinkę rozpieszczany i ma to swoje cienie i blaski... ? Do tych drugich na pewno należy ilość prezentów – mamy w domu ponad sto książek z zakresu literatury dziecięcej i pewnie na tym nie koniec. Wśród bajkowych propozycji jest jedna bajka, która cieszy się niezmiennym zainteresowaniem mojego synka. Mowa oczywiście o bohaterze książeczek Elizy Piotrowskiej – polska autorka spersonifikowała mysią rodzinę do tego stopnia, że każdy dostrzeże w jej codziennym życiu cząstkę samego siebie ?.  
 
Nie pamiętam dokładnie, skąd pojawiły się u nas książki z Tupciem Chrupciem. Wcześniej słyszałam o tej bajce, jednak wydawało mi się, że gusta dzieci szybko się zmieniają. Tygodnie i miesiące mijały, synek nie chciał jednak czytać na dobranoc nic innego. Wypracowaliśmy mechanizm, gdzie po kolorze w formie zabawy prosiłam, aby przyniósł książki i często wybór padał na mysiego bohatera. Trudno się dziwić, czy można tytułowego bohatera książek Elizy Piotrowskiej w ogóle nie lubić? Tupcio przypomina każdego przedszkolaka — często się bardzo stara, ale jeszcze częściej mu coś nie wychodzi. Mała myszka jak pamiętam, miała spore obiekcie wobec rytuału mycia zębów, za nic w świecie nie chciała zjeść serowej zupy Chrupciowej mamy, czy też wolała bawić się sama ulubiony zabawkami, kiedy koledzy w przedszkolu razem biegali za piłką. Pozornie takie zachowania możemy ocenić negatywnie, jednak bajki edukacyjne uczą, że za każdym z nich kryje się jakaś historia obaw czy niezrozumienia sytuacji w przypadku każdego malucha. Dobrym przykładem była tutaj bajka „Tupcio Chrupcio. Boję się zasnąć”, gdzie tytułowy bohater w nocy chodził po domu i budził wszystkich domowników, nie wyłączając małej Mysi, siostry Tupcia Chrupcia. Rodzice wyjaśnili swojemu synkowi, z czym wiąże się takie zachowanie i wykorzystałam wspomniana opowieść, aby porozmawiać z moim Kubusiem. Sytuacja została zażegnana dość szybko, a treść bajki Elizy Piotrowskiej wydatnie mi w tym pomogła i synek przekonał się, że nie ma potrzeby wstawać w środku nocy i sprawdzać co u reszty domowników, bo można ich wtedy wybudzić ze snu i kolejnego dnia wszyscy będą zmęczeni!  
 
Nie sposób powiedzieć paru ciepłych slow na temat Tupcia Chrupcia bez pominięcia serialu animowanego, zrealizowanego na podstawie książek Elizy Piotrowskiej przez Telewizję Polską. Fakt, że emisji Tupcia Chrupcia podjęło się TVP, jest najlepszym dowodem na edukacyjny charakter opowieści z małą myszką w roli głównej. Na rynku literatury dziecięcej można z powodzeniem dostać opowiadania z Tupciem Chrupciem, do których dołączona została płyta DVD, a na niej 7 odcinków z małą myszką i jej wesołą familią. Korzystam z tej możliwości w chwilach, gdy gotuje czy sprzątam, a mój synek ogląda wówczas bajki z Tupciem Chrupciem, a ja mam pewność, że treści tam proponowane nie zahaczają o nic niepokojącego. To dla mnie ważne ?  
 
Ciekawostką może być fakt, że książki Elizy Piotrowskiej i serial animowany TVP łączy nie tylko postać Tupcia Chrupcia, ale również włoskiego artysty, Marco Campanelli. Grafik ten współpracuje z wydawnictwem Wilga od wielu lat i jego ilustracje fantastycznie uzupełniają treść książek polskiej autorki. Campanella został zaproszony do realizacji serialu animowanego i jest to widoczne od pierwszych chwil oglądania bajki – sama postać tytułowego bohatera prezentuje się zjawiskowo, zarówno w książkowej, jak i animowanej wersji. Na pewno plusem książek jest fakt, że rozpalają wyobraźnię maluchów, a ilustracje Marco Campanelli cieszą oczy nie tylko pastelowymi kolorami, ale również zaskakującymi szczegółami. Jakimi? O to warto zapytać wasze dzieci, to ulubiona zabawa mojego synka – szukanie drobiazgów na obrazkach w książkach Elizy Piotrowskiej ?.  

Powiem wam dziś coś, czego nie mówiłam do tej pory nikomu — anonimowość w internecie często bywa pozorna, ale może nikt nie wyda mojej tajemnicy organom ścigania. Kiedy byłam mała, poszłam z mamą na zakupy i ukradłam zielonego ogórka w warzywniaku. Nie wiem zupełnie, co mi wtedy strzeliło do głowy! Wpakowałam ogórka do kieszeni i wyszłam jak gdyby nigdy nic. Miałam nie więcej niż dziesięć lat. ?   Po latach chciałam nawet wyrównać szkody i kupić więcej niż potrzebowałam w tym samym warzywniaku, jednak sklep został w międzyczasie zlikwidowany i do dziś dźwigam ten ciężar na swoich barkach. Wspomnienia o tym zderzeniu nie wracają już tak często, niemniej w miniony weekend opiekowałam się moim siostrzeńcem, a wspólne czytanie bajki „Tupcio Chrupcio. Mówię prawdę” obudziło we mnie falę wspomnień ?.  
 
Moja siostra mówi, że rozpieszczam jej dziecko – ilekroć zjawiam się w mojej rodziny, przynoszę bajkę dla młodego. Wcześniej miałam z tym niemały problem, sama dzieci nie mam, a gusta w zakresie ulubionych bajkowych bohaterów były mi zupełnie nieznane. Wszystko zmieniło się kilka miesięcy temu, kiedy okazało się, że Bartuś uczynił z Tupcia Chrupcia swojego najlepszego przyjaciela. Moja siostra cieszy się z takiego obrotu spraw, bohater książek Elizy Piotrowskiej promuje właściwie postawy wśród najmłodszych, a książka „Tupcio Chrupcio. Mówię prawdę” jest tego najlepszym dowodem, choć sam tytuł bajki ma nieco przewrotny charakter. Mała myszka czytała z mamą bajkę o Pinokiu i dość szybko zorientowała się, że ilekroć skłamie, to wcale jej nosek nie rośnie. Tupcio Chrupcio nie potrzebował większej zachęty — na potęgę mijał się z prawdą w rozmowach z rodzicami i kolegami, czuł się jednocześnie zupełnie bezkarny. Dopiero po jakimś czasie okazało się, że mała myszka wcale nie była tak sprytna, jak jej się wydawało, rodzice dobrze znają swojego synka i szybko przypalali go na kolejnych kłamstewkach. Czy Tupcio Chrupcio wyciągnął wnioski? Tego akurat możemy być pewni.... ?  
 
Publikacje Elizy Piotrowskiej mają edukacyjny charakter i skierowane są przede wszystkim do rodziców, którzy pragną świadomie wychowywać swoje pociechy. Cała magia książek z małą myszką w roli głównej sprowadza się do interakcji z dzieckiem — służą temu m.in. pytania umieszczone na początku każdej z książek. W założeniu autorki mają one aktywizować malucha i zachęcać do opowiedzenia bajki swoimi słowami, a tym samym upewnienie rodzica, czy treść bajki została w sposób właściwy zrozumiana. Dziecko czerpie w tym zakresie dobre wzorce również z życia Chrupciowej rodziny, książki z mysim bohaterem mają bowiem podobną konstrukcję. Tytułowy bohater początkowo wydaje się bardzo ciekawy świata i wszystkiego chce spróbować, szybko okazuje się jednak, że warto słuchać rodziców... zanim nabroi ? Tupciowy mama i tata mają jednak cudowną cierpliwość do swojej małej myszki, za każdym razem tłumaczą Tupciowi, że niektóre zachowania sprawiają innym przykrość i dobrze jest brać pod uwagę, jak zostaną odebrane przez innych. Kłamstwo jest motywem głównym książki „Tupcio Chrupcio. Mówię prawdę”, a rozmowa z tym zakresie z dzieckiem może w przyszłości pozwolić uniknąć rodzicom podobnych sytuacji, zwłaszcza że dzieci chętnie podpatrują ulubionych bohaterów z bajek i ich naśladują ?  
 
Książka nie jest długa, liczy sobie 24 strony, a format A4 idealnie został dopasowany do rączek najmłodszych dzieci ?