To

Pierwszy egzemplarz "To" dostałem w wieku 15 lat. Kasa górowała nade mną, a kasjerka powiedziała: "Nie chce pan tego czytać". Zapewniłem ją, że chcę, a ona niechętnie pozwoliła mi ją kupić. Widziałam już mini-serial z Timem Currym i byłem w pełni przygotowany na strachy, po tym jak pochłonąłem dziesiątki książek z serii Goosebumps i Ulice strachu. Kiedy wróciłem do domu, podziwiałem, że posiadam tak obszerną książkę.<br> <br> Mama nie była zadowolona z mojego wyboru lektury, tak samo jak nie była zadowolona z tego, że czytam "Goosebumps ". Okładka była "brzydka", a poza tym wszystko poza Biblią i "Małym domkiem na prerii" było śmieciem. Mimo to przyznawała mi pensa za każdą przeczytaną książkę. Nie sądzę, żeby zrozumiała, że książka z klaunem na okładce różni się od innych przerażających tytułów dla dzieci, takich jak "Strzeż się fioletowego masła orzechowego".<br> <br> Mając nadzieję, że po przeczytaniu ponad 1000 stron dostanę dziesięć dolarów, zabrałem się do pracy. Nie było to łatwe. Dorosłe umysły były dla mnie wciąż obce i doświadczenie tej mieszanki dzieciństwa i dorosłości poprzez niemożliwy do pokonania rozwój postaci Kinga było zaskakujące. Znacznie bardziej zaskakujące niż moment, w którym Georgie zostaje pożarty. Nie mogłem uwierzyć w to całe bagno, z którym muszą sobie radzić dorośli. <br> <br> Przestałem czytać około strony 250, kiedy wprowadzono Beverly Marsh. Ta scena była znajoma z filmu, ale już wtedy zdałam sobie sprawę, że filmy nigdy nie są w stanie w pełni przedstawić przemocy domowej. Ze wszystkich przerażających scen z "To" ucieczka Beverly od męża pozostaje najbardziej przerażająca. W tym momencie w zasadzie założyłem, że małżeństwa są wiecznie szczęśliwe. A jednak King opisał bardzo realny scenariusz kobiety uwięzionej w swojej przeszłości, jednocześnie podnieconej i przerażonej przez swojego małżonka. Czytając ją w wieku 15 lat, nie czułem się przerażony, tylko starszy i mądrzejszy. Odłożyłem wtedy książkę tylko dlatego, że tak wiele się z niej dowiedziałam. Jakbym czytał podręcznik.<br> <br> 10 lat później... mam 25 lat, skończyłem studia i przeprowadzam się 1000 mil od rodziny. Myślę, że na poziomie podświadomym zdałem sobie sprawę, że nadszedł czas, aby ponownie powrócić do porzuconej w dzieciństwie książki. W tym momencie mojego życia potrzebowałem podręcznika, musiałem wiedzieć, jak walczyć z demonami i uciec od przeszłości, ale też o niej nie zapomnieć. Musiałem nauczyć się, jak przetrwać. Tego lata nie poprzestałem na stronie 250. Przeczytałem ją do końca i to było dokładnie to, czego potrzebowałem.<br> <br> Zabawne - teraz, prawie 10 lat po tym wydarzeniu, czuję, że "To" znowu mnie wzywa. Nowe filmy są w porządku, ale nie zastąpią mi ich. Dają dobre wyobrażenie o tym, co jest w książce, ale mam wrażenie, że tekst Kinga kryje w sobie tajemnice wszechświata. Czytanie go co 10 lat może być tradycją, której potrzebuję. Bo spójrzmy prawdzie w oczy, potrzebuję "To" po trzydziestce, tak jak potrzebowałem tej książki po dwudziestce i w wieku dziecinnym. Zmieniają się nasze umysły, zmieniają się nasze ciała, ale tak wiele pozostaje niezmienne.

Bardzo dobry, przerażający horror i doskonałe studium osobowości wszystkich postaci - tak oceniam tę powieść Stephena Kinga. <br> <br> Strach i potworność powstałej historii w "To" rzeczywiście można uznać za wyjątkowo okazałe. Stephen King permanentnie serwuje najbardziej elementarne dziecięce lęki. Każdy czytelnik może utożsamić się i znaleźć tu przynajmniej jedną odwieczną fobię, czy to mordercy, koszmary czy potwory, klauni, ptaki, makabryczne stworzenia, ścieki, trupy.... Na przykład, w moim przypadku, nie chodziło tylko o piwnicę, ale zło czaiło się również za drzwiami w mieszkaniu, które trzeba było sprawdzać, gdy byłam sama wieczorami. Jest też inna fobia, która mnie dotyczy, Po pierwsze, ponieważ mam bardzo wyostrzony zmysł węchu, nieprzyjemne zapachy uderzają we mnie jak młot, a nawet potrafię je sobie wyobrazić tak dobrze, że na samą myśl o nich robi mi się niedobrze. King jest naprawdę dobry w opisywaniu makabrycznych zapachów - nigdy nie czytałam czegoś tak żywego.<br> <br> Podstawowa struktura fabularna, która przeskakuje pomiędzy dwoma płaszczyznami czasowymi - dzieciństwem w latach 50. i dorosłością grupy nieudaczników w latach 80. sprawia, że powieść jest bardzo atrakcyjna pod względem struktury. King tworzy wspaniałe analizy psychologiczne wszystkich zaangażowanych osób - zarówno głównych bohaterów, jak i postaci drugoplanowych, a przy tym przekazuje, jak od lat 50 -tych kształtowało się życie wszystkich mieszkańców Derry. Opisywane jest wszystko: łobuzy, nieudacznicy, bogacze, kumple, środowisko rodzicielskie wszystkich bohaterów, relacje między nimi: przyjaźnie, małe animozje i wielkie antypatie, potencjał przemocy każdego z badanych, rozwój osobowości wszystkich zaangażowanych, różne biografie po 25 latach, kłamstwa i samooszukiwanie się.... nic nie pozostaje nieodkryte. "To" jest naprawdę cudownie pomyślane. Byłam też bardzo zaskoczona tym, jak dobrze i żywo opisane i rozróżnione są postacie, bo przy tak wielu personaliach w tej powieści, właściwie tylko raz bardzo krótko zgubiłam wątek dotyczący podobieństwa imion - było dwóch Eddich - i nie wiedziałam, kogo autor ma na myśli. Biorąc pod uwagę, jak wiele postaci wprowadza się w tej powieści - King opisuje niemal całe małe miasteczko - jest to naprawdę bardzo nietypowe. Również pod względem językowym, "To" dorównuje innym powieściom literackim, zarówno jeśli chodzi o ekscesy, jak i mądrości.<br> <br> Polecam książkę, warta przeczytania i zagłębienia się w nią.

Nie jestem regularnym czytelnikiem Stephena Kinga, więc prawie 1200 stron było dla mnie dużym zaskoczeniem, no ale... jak to powiedział mój kumpel, jak masz przeczytać jakiś horror, to przeczytaj "To". Pomyślałem, okej, ale 1200 stron o klaunie, który po prostu chodzi i zabija dzieciaki? Koniec końców jestem zdumiony umiejętnościami Kinga. <br> <br> Nie będę się zbytnio zagłębiał w fabułę, powiem tylko, że historia rozgrywa się na przemian w 1958 i 1985 roku. Pierwsza połowa przedstawia kosmiczne spotkanie siedmiu jedenastoletnich dzieciaków. Sześciu chłopców i jedna dziewczynka, samozwańczy frajerzy. Jąkała, dowcipniś, hipochondryk, grubas, żydowski miłośnik ptaków, czarny dzieciak i twarda dziewczyna. Ta siódemka tworzy zjednoczony front przeciwko trójce niezwykle zaciekłych dręczycieli. Ale powoli, z niemal mrowiącym poczuciem nieuchronności, zdają sobie sprawę, że zostali zebrani razem w większym celu, niż odpieranie Henry'ego Bowersa i jego kolesi. Wkrótce wszyscy są w to zamieszani. <br> <br> Szczegółowość historii sprawia, że wydaje się ona jak żywa, a ilość stron całkowicie traci na znaczeniu. Do tego wszystkiego dochodzi rewelacyjny rozwój postaci, który jest jednym z najlepszych, jakich kiedykolwiek doświadczyłem w filmach, serialach i książkach. Doświadczając życia tych z "Klubu Frajerów" - ich dzikiego i przerażającego dzieciństwa, aż do ich dorosłości i widząc ich indywidualne życie, czułem się z nimi związany. Polubiłem wszystkie postacie, ale moim ulubieńcem był chyba Bill! To on jest prawdziwym sercem tej historii. Tym, który nigdy się nie wycofuje. Tym, dla którego inni chętnie przeszliby przez ogień. Chociaż książka zawiera tyle makabry, https://******.** morderstwa dzieci, seks dzieci, okaleczenia, to co tak naprawdę czytelnicy najbardziej pamiętają po skończeniu "TO"? Miłość, koleżeństwo, partnerstwo, wieź i dobro. Stephen King za sprawą wszelkich okropności przedstawił prawdziwą istotę dzieciństwa i znaczenie przyjaźni. <br> <br> Wiele recenzji, które czytałem, narzekało na ilość rasizmu, ale czy nie o to właśnie chodzi? Derry jest miejscem nienawiści i przemocy wobec Żydów, czarnej społeczności i homoseksualistów. Derry to zło. "To" jest Derrym. <br> <br> Pomimo groteskowego i odrażającego charakteru książki, jest ona zaskakująco optymistyczna, pokazując, jak dobro i zło przeplatają się ze sobą i jak lepsza strona ludzkiej natury zazwyczaj przeważa nad okrutną, choć jedna rzadko kiedy może istnieć bez drugiej. Przeczytanie "To" w całości było nie lada wyzwaniem, ale Stephen King i jego kunszt było tego warte.

Stephen King nigdy nie przestaje mnie zadziwiać swoim błyskotliwym umysłem i fantastycznymi historiami. Mam wrażenie, że jego umysł jest zawsze niespokojny, zawsze w dobrym nastroju, aby znaleźć jak najgorsze sposoby na przestraszenie mojej duszy.<br> <br> Stephen King jest królem horroru. Nie ma wątpliwości. Przyzwyczaił się już do tego tytułu i jestem pewien, że nie zgadza się na nic innego.<br> <br> Jest to jak dotąd moje ulubione dzieło tego autora. Podnoszę ją do rangi arcydzieła horroru. Jest genialny, niesamowity, jest niewiarygodny. Najlepszy horror, jaki czytałem, bez dwóch zdań. Jest makabryczny, chory, zły, ale sposób, w jaki jest połączony, wabi cię w głąb fabuły aż do momentu, w którym zdajesz sobie sprawę, że nie możesz się z niej wydostać, dopóki nie skończysz. Twoją drogą przez fabułę jest pożeranie opowieści. To wszystko.<br> <br> Ta książka jest świetna, tak, ale czy powiedziałem wam dlaczego? Nie? Pozwólcie więc, że się wytłumaczę. Wszystko jest tam umieszczone w ściśle określonym celu. Nic nie jest przypadkowe. Każdy szczegół ma swoje miejsce w mechanizmie fabuły.<br> <br> Każda postać ma swoją dziwną specyfikę, która czyni ją wyjątkową w swoim dziwactwie. Bill Denbrough jąka się, Eddie Kaspbrak ma wszystkie usterki świata, Ben Hanscom jest gruby, Richie Tozier ma niewyparzoną gębę, która wpędza go w poważne kłopoty, Mike Hanlon jest "czarnym chłopcem", Stan Uris jest "Żydem zabijającym Chrystusa", a Bev Marsh ma poważne problemy z ojcem. Ale wszyscy oni tworzą wspólny front, zbierając swoje dziwactwa i niezręczności i stając się przyjaciółmi i partnerami w unicestwianiu demona. Co również jest osobliwe, jeśli chodzi o grupę uczniów. Ale hej, skoro razem stawiają czoła Henry'emu Bowersowi i spółce, to mogą też razem stawić czoła temu absurdalnie przerażającemu demonowi klaunowi, prawda?<br> <br> Badania nad tym arcydziełem były intensywne, ponieważ fakty są dokładne i możliwe do wyszukania, a ponadto różne mity zostały połączone, tworząc wspólną całość. Mity zostają wyrwane ze swoich podstaw i ponownie zasadzone w glebie nieznaczącego amerykańskiego miasteczka. Jak może to nie być niesamowite?<br> <br> Tak więc, jeśli jesteś fanem horrorów, jeśli podobał Ci się film, ale nie czytałeś książki, lub jeśli jesteś po prostu ciekawy, to powinieneś koniecznie zapoznać się z tą książką! Ale najpierw upewnijcie się, że jesteście na nią psychicznie przygotowani, bo to będzie długa i ciężka jazda!

Pierwszy egzemplarz "To" dostałem w wieku 15 lat. Kasa górowała nade mną, a kasjerka powiedziała: "Nie chce pan tego czytać". Zapewniłem ją, że chcę, a ona niechętnie pozwoliła mi ją kupić. Widziałam już mini-serial z Timem Currym i byłem w pełni przygotowany na strachy, po tym jak pochłonąłem dziesiątki książek z serii Goosebumps i Ulice strachu. Kiedy wróciłem do domu, podziwiałem, że posiadam tak obszerną książkę.<br> <br> Mama nie była zadowolona z mojego wyboru lektury, tak samo jak nie była zadowolona z tego, że czytam "Goosebumps ". Okładka była "brzydka", a poza tym wszystko poza Biblią i "Małym domkiem na prerii" było śmieciem. Mimo to przyznawała mi pensa za każdą przeczytaną książkę. Nie sądzę, żeby zrozumiała, że książka z klaunem na okładce różni się od innych przerażających tytułów dla dzieci, takich jak "Strzeż się fioletowego masła orzechowego".<br> <br> Mając nadzieję, że po przeczytaniu ponad 1000 stron dostanę dziesięć dolarów, zabrałem się do pracy. Nie było to łatwe. Dorosłe umysły były dla mnie wciąż obce i doświadczenie tej mieszanki dzieciństwa i dorosłości poprzez niemożliwy do pokonania rozwój postaci Kinga było zaskakujące. Znacznie bardziej zaskakujące niż moment, w którym Georgie zostaje pożarty. Nie mogłem uwierzyć w to całe bagno, z którym muszą sobie radzić dorośli. <br> <br> Przestałem czytać około strony 250, kiedy wprowadzono Beverly Marsh. Ta scena była znajoma z filmu, ale już wtedy zdałam sobie sprawę, że filmy nigdy nie są w stanie w pełni przedstawić przemocy domowej. Ze wszystkich przerażających scen z "To" ucieczka Beverly od męża pozostaje najbardziej przerażająca. W tym momencie w zasadzie założyłem, że małżeństwa są wiecznie szczęśliwe. A jednak King opisał bardzo realny scenariusz kobiety uwięzionej w swojej przeszłości, jednocześnie podnieconej i przerażonej przez swojego małżonka. Czytając ją w wieku 15 lat, nie czułem się przerażony, tylko starszy i mądrzejszy. Odłożyłem wtedy książkę tylko dlatego, że tak wiele się z niej dowiedziałam. Jakbym czytał podręcznik.<br> <br> 10 lat później... mam 25 lat, skończyłem studia i przeprowadzam się 1000 mil od rodziny. Myślę, że na poziomie podświadomym zdałem sobie sprawę, że nadszedł czas, aby ponownie powrócić do porzuconej w dzieciństwie książki. W tym momencie mojego życia potrzebowałem podręcznika, musiałem wiedzieć, jak walczyć z demonami i uciec od przeszłości, ale też o niej nie zapomnieć. Musiałem nauczyć się, jak przetrwać. Tego lata nie poprzestałem na stronie 250. Przeczytałem ją do końca i to było dokładnie to, czego potrzebowałem.<br> <br> Zabawne - teraz, prawie 10 lat po tym wydarzeniu, czuję, że "To" znowu mnie wzywa. Nowe filmy są w porządku, ale nie zastąpią mi ich. Dają dobre wyobrażenie o tym, co jest w książce, ale mam wrażenie, że tekst Kinga kryje w sobie tajemnice wszechświata. Czytanie go co 10 lat może być tradycją, której potrzebuję. Bo spójrzmy prawdzie w oczy, potrzebuję "To" po trzydziestce, tak jak potrzebowałem tej książki po dwudziestce i w wieku dziecinnym. Zmieniają się nasze umysły, zmieniają się nasze ciała, ale tak wiele pozostaje niezmienne.