Tajemnicza historia w Styles. Herkules Poirot. Tom 1

Agatha Christie napisała tę powieść w 1916 roku i została ona po raz pierwszy opublikowana w Stanach Zjednoczonych przez Johna Lane'a w cenie 2,00 dolarów za egzemplarz w październiku 1920 roku. W Wielkiej Brytanii została po raz pierwszy wydana przez The Bodley Head w styczniu 1921 roku i można ją było nabyć za siedem szylingów i sześć pensów. Innym historycznie znaczącym faktem jest to, że kiedy Penguin Books po raz pierwszy rozpoczął działalność wydawniczą w 1935 roku, powieść ta była jedną z pierwszych 10 wydanych przez nich książek.<br> <br> Agatha Christie nie zaczęła jako mistrz gatunku powieści kryminalnych, ale wytrwała i poszła dalej, chcąc rozwiązać kilka trudnych problemów literackich dla gatunku poprzez swoje książki - problemy literackie, które miał nawet znakomity Sir Arthur Conan Doyle (w szczególności, problem z wprowadzeniem zbyt wielu wskazówek, które anulują siebie nawzajem). Christie dobrze zna Szekspira. Wers z "Hamleta" z 1602 roku brzmi: "Choć to szaleństwo, lecz w nim jest metoda". W tej powieści jeden z mieszkańców posiadłości Styles pyta w odniesieniu do Herkulesa Poirota: "Czy on jest całkiem szalony, panie Hastings?".<br> <br> Jak na debiutancką powieść, ta jest znakomita. Dobrze przemyślana, sposób pisania okazuje się jasny, a tempo szybkie. Do tego całość daje dużo uśmiechu. Postacie są tak interesujące, że na początku myślałem, że będę musiał zapisać je wszystkie, ale zamiast tego po prostu podkreśliłem ich pierwsze odniesienie na wypadek, gdybym potrzebował spojrzeć wstecz.<br> <br> Czytając tę powieść, musiałem naprawdę uważać. Jest tu rzeczywiście mnóstwo wskazówek. Mimo że zapracowany umysł Herkulesa Poirota odsiewa je w miarę ich pojawiania się, sortuje je w umysłowych schowkach, waży i mierzy, to prawdą jest, że wiele z nich wzajemnie się wyklucza. Poirot i Hastings (narrator) pracują razem, ale Poirot nie ujawnia wszystkich swoich dedukcji przyjacielowi; próbuje go zachęcić do odkrycia własnych. Mamy więc Hastingsa dochodzącego do pewnych wniosków i Poirota dochodzącego do innych. W tej historii jest mnóstwo fałszywych tropów. Bardzo podobała mi się ta historia i chociaż przynajmniej raz odgadłem prawdziwego sprawcę, doszedłem do niego zupełnie inną drogą - i nie przeszkodziło mi to w podejrzewaniu o morderstwo wszystkich innych domowników. <br> <br> Ostatnia uwaga: podczas gdy Agatha Christie i jej współcześni pomogli otworzyć drzwi dla wielu dzisiejszych pisarzy kryminałów (zwłaszcza kobiet), były również wcześniejsi autorzy kryminałów, którzy otworzyli te drzwi dla pani Christie i jej kolegów. Mam nadzieję, że będę mógł odbyć tę podróż z Agathą Christie od nowicjusza do mistrza i dowiedzieć się więcej o tym, jak dokonała tego wyczynu.

Agatha Christie napisała tę powieść w 1916 roku i została ona po raz pierwszy opublikowana w Stanach Zjednoczonych przez Johna Lane'a w cenie 2,00 dolarów za egzemplarz w październiku 1920 roku. W Wielkiej Brytanii została po raz pierwszy wydana przez The Bodley Head w styczniu 1921 roku i można ją było nabyć za siedem szylingów i sześć pensów. Innym historycznie znaczącym faktem jest to, że kiedy Penguin Books po raz pierwszy rozpoczął działalność wydawniczą w 1935 roku, powieść ta była jedną z pierwszych 10 wydanych przez nich książek.<br> <br> Agatha Christie nie zaczęła jako mistrz gatunku powieści kryminalnych, ale wytrwała i poszła dalej, chcąc rozwiązać kilka trudnych problemów literackich dla gatunku poprzez swoje książki - problemy literackie, które miał nawet znakomity Sir Arthur Conan Doyle (w szczególności, problem z wprowadzeniem zbyt wielu wskazówek, które anulują siebie nawzajem). Christie dobrze zna Szekspira. Wers z "Hamleta" z 1602 roku brzmi: "Choć to szaleństwo, lecz w nim jest metoda". W tej powieści jeden z mieszkańców posiadłości Styles pyta w odniesieniu do Herkulesa Poirota: "Czy on jest całkiem szalony, panie Hastings?".<br> <br> Jak na debiutancką powieść, ta jest znakomita. Dobrze przemyślana, sposób pisania okazuje się jasny, a tempo szybkie. Do tego całość daje dużo uśmiechu. Postacie są tak interesujące, że na początku myślałem, że będę musiał zapisać je wszystkie, ale zamiast tego po prostu podkreśliłem ich pierwsze odniesienie na wypadek, gdybym potrzebował spojrzeć wstecz.<br> <br> Czytając tę powieść, musiałem naprawdę uważać. Jest tu rzeczywiście mnóstwo wskazówek. Mimo że zapracowany umysł Herkulesa Poirota odsiewa je w miarę ich pojawiania się, sortuje je w umysłowych schowkach, waży i mierzy, to prawdą jest, że wiele z nich wzajemnie się wyklucza. Poirot i Hastings (narrator) pracują razem, ale Poirot nie ujawnia wszystkich swoich dedukcji przyjacielowi; próbuje go zachęcić do odkrycia własnych. Mamy więc Hastingsa dochodzącego do pewnych wniosków i Poirota dochodzącego do innych. W tej historii jest mnóstwo fałszywych tropów. Bardzo podobała mi się ta historia i chociaż przynajmniej raz odgadłem prawdziwego sprawcę, doszedłem do niego zupełnie inną drogą - i nie przeszkodziło mi to w podejrzewaniu o morderstwo wszystkich innych domowników. <br> <br> Ostatnia uwaga: podczas gdy Agatha Christie i jej współcześni pomogli otworzyć drzwi dla wielu dzisiejszych pisarzy kryminałów (zwłaszcza kobiet), były również wcześniejsi autorzy kryminałów, którzy otworzyli te drzwi dla pani Christie i jej kolegów. Mam nadzieję, że będę mógł odbyć tę podróż z Agathą Christie od nowicjusza do mistrza i dowiedzieć się więcej o tym, jak dokonała tego wyczynu.

Jeśli jesteś fanem Agathy Christie, który nie czytał tej powieści, prawdopodobnie powinieneś to zrobić. Nie tylko jest to pierwszy Herkules Poirot, ale jest to pierwsza opublikowana książka Christie. Myślę, że to lepsza od przeciętnej książka autorstwa Christie.<br> Moje nieszczęście z Agathą Christie jest takie, że nie czytałem jej aż do czasu, gdy studiowałem i poszedłem do pracy w organach ścigania. Jej zamiłowanie do kończenia historii z rozwiązaniem tajemnicy, które jest satysfakcjonujące zarówno dla czytelników, jak i bohaterów historii, ale bardzo niesatysfakcjonujące dla prokuratury, irytowało mnie wtedy i nadal irytuje mnie dzisiaj. Wydaje się, że uważa ona, iż rozwiązanie sprawy przestępcy to wszystko, co jest potrzebne. W wielu jej historiach przestępca po prostu przyznaje się do winy, mimo braku prawdziwych dowodów. Nie przyznaje się do niczego. Zaprzeczaj wszystkiemu. Wymyśl proste kłamstwo i trzymaj się go, albo w ogóle się nie odzywaj, z wyjątkiem żądania adwokata. Ojej! Jakie to trudne?<br> <br> W tej powieści oskarżenie Johna Cavendisha jest niedorzeczne. Nie ma wystarczających dowodów. Większość prokuratorów, z którymi pracowałem, na szczęście nie wszyscy, bała się własnego cienia. Nie tknęliby sprawy, która nie wydawała się żelazna, chyba że w grę wchodziły względy polityczne lub finansowe. Prokurator, który ma 99% wskaźnik skazań, prawdopodobnie nie jest aż tak dobry. Najprawdopodobniej bierze tylko łatwe sprawy.<br> <br> W moim ograniczonym kontakcie z Christie, wydaje się, że jej historie są trochę jak puzzle. Jeśli zagadka jest tym, co przyciąga cię do kryminałów, prawdopodobnie będziesz jak Agatha Christie. Spośród angielskich autorów kryminałów zdecydowanie wolę Dorothy Sayers, P.D. James, Josephine Tey, Arthura Conan Doyle'a, Ruth Rendell, a nawet Geralda Hammonda, który zdecydowanie bardziej koncentruje się na postaciach niż zagadkach.<br> <br> Najbardziej irytuje mnie też fikcyjny narrator opowiadań Christie o Herkulesie. Kapitan Hastings często sprawia wrażenie zblazowanego i głupiego do tego stopnia, że czasami zastanawiam się, czy Poirot trzyma go przy sobie nie tylko dla jego uczciwości, ale po to, by Poirot wyglądał na jeszcze mądrzejszego.

Jeśli jesteś fanem Agathy Christie, który nie czytał tej powieści, prawdopodobnie powinieneś to zrobić. Nie tylko jest to pierwszy Herkules Poirot, ale jest to pierwsza opublikowana książka Christie. Myślę, że to lepsza od przeciętnej książka autorstwa Christie.<br> Moje nieszczęście z Agathą Christie jest takie, że nie czytałem jej aż do czasu, gdy studiowałem i poszedłem do pracy w organach ścigania. Jej zamiłowanie do kończenia historii z rozwiązaniem tajemnicy, które jest satysfakcjonujące zarówno dla czytelników, jak i bohaterów historii, ale bardzo niesatysfakcjonujące dla prokuratury, irytowało mnie wtedy i nadal irytuje mnie dzisiaj. Wydaje się, że uważa ona, iż rozwiązanie sprawy przestępcy to wszystko, co jest potrzebne. W wielu jej historiach przestępca po prostu przyznaje się do winy, mimo braku prawdziwych dowodów. Nie przyznaje się do niczego. Zaprzeczaj wszystkiemu. Wymyśl proste kłamstwo i trzymaj się go, albo w ogóle się nie odzywaj, z wyjątkiem żądania adwokata. Ojej! Jakie to trudne?<br> <br> W tej powieści oskarżenie Johna Cavendisha jest niedorzeczne. Nie ma wystarczających dowodów. Większość prokuratorów, z którymi pracowałem, na szczęście nie wszyscy, bała się własnego cienia. Nie tknęliby sprawy, która nie wydawała się żelazna, chyba że w grę wchodziły względy polityczne lub finansowe. Prokurator, który ma 99% wskaźnik skazań, prawdopodobnie nie jest aż tak dobry. Najprawdopodobniej bierze tylko łatwe sprawy.<br> <br> W moim ograniczonym kontakcie z Christie, wydaje się, że jej historie są trochę jak puzzle. Jeśli zagadka jest tym, co przyciąga cię do kryminałów, prawdopodobnie będziesz jak Agatha Christie. Spośród angielskich autorów kryminałów zdecydowanie wolę Dorothy Sayers, P.D. James, Josephine Tey, Arthura Conan Doyle'a, Ruth Rendell, a nawet Geralda Hammonda, który zdecydowanie bardziej koncentruje się na postaciach niż zagadkach.<br> <br> Najbardziej irytuje mnie też fikcyjny narrator opowiadań Christie o Herkulesie. Kapitan Hastings często sprawia wrażenie zblazowanego i głupiego do tego stopnia, że czasami zastanawiam się, czy Poirot trzyma go przy sobie nie tylko dla jego uczciwości, ale po to, by Poirot wyglądał na jeszcze mądrzejszego.