Tajemnice zamku

W „Dziewczynie na klifie” Lucinda Riley porwała moje serce, więc oczekiwania wobec tej książki były dość wysokie, jednak po raz kolejny autorka pokazuje, że aby stworzyć dobrą historię, taką, o której nie jesteśmy w stanie zapomnieć, trzeba rozumieć ludzką duszę, zrozumieć jak tajemnice potrafią nas zepsuć, że przeszłość naznacza nas na zawsze i że miłość nie przestrzega żadnych zasad. W intensywny, mocny, liryczny sposób Riley zachwyca nas niezliczoną ilość razy, każe nam protestować przeciwko milczeniu o niesprawiedliwości i bólu, każe nam płakać podczas małych przebłysków czystego szczęścia.

Skrótowo pisząc, „Tajemnice zamku” opowiadają historię Emilie, ostatniej potomkini jednego z najszlachetniejszych francuskich rodów, która po śmierci matki staje przed dylematem, jak uporządkować swoje sprawy. Z kilkoma rozwodami i dużym, ale niszczejącym zamkiem, młoda kobieta nie wie, co robić. Do czasu, gdy pojawia się Sebastian Carruthers, młody Anglik, który oferuje Emilie pomoc w rozwiązaniu jej problemów i który ma babkę znaną rodzinie de la Martiniers. Po ślubie Emilie zaczyna odkrywać, że nie wszystko jest takie, jak myślała i próbując dowiedzieć się więcej o historii swojej i swojej rodziny, zaczyna zagłębiać się w przeszłość.

Książka ma cechę, która mnie pasjonuje: połączenie teraźniejszości z przeszłością poprzez linie, które są odkrywane dzięki historii bohaterów. Jednym z czynników, które najbardziej lubię w fabułach książek jest to, że bohaterowie mają bogatą, złożoną, znaczącą przeszłość. Postacie bez przeszłości mają tendencję do bycia nieco prostymi i płaskimi, w przeciwieństwie do tych, które mają bujną przeszłość, która jest odkrywana w trakcie narracji. To jest właśnie esencja tej książki: historia Emilie staje się interesująca głównie ze względu na historię, którą skrywa.

Autorce udało się stworzyć w „Tajemnicach zamku” bogate, cudowne, melancholijne, piękne otoczenie, złożony i mocny kontekst, interesujące postacie - całkiem normalne, z niejednoznaczną i skrywaną przeszłością, prawdziwymi motywami swoich działań. Nic nie jest wymuszone, nic nie jest absurdalne. Obie części (przeszłość i teraźniejszość) są dość wyważone, przy czym żadna nie jest bardziej rozwinięta od drugiej. Choć bardziej podobała mi się część z dawnych czasów (ze względu na tajemnicę, kontekst II wojny światowej, konspirację i niebezpieczeństwa, przez które przechodzą bohaterowie oraz istniejący wątek miłosny), to uważam, że część „teraźniejsza” jest całkiem ciekawa i cieszyłam się, że od razu odkryłam niektóre tajemnice tej części.

To bardzo piękna powieść, ponadczasowa, pełna tajemnic, zagadek, dramatów, radości, historii. Portret Europy, a zwłaszcza Francji, w czasie II wojny jest doskonały. Nie są nam przedstawiane pola bitew czy żołnierze, ale francuski ruch oporu i gestapo. Bez większej ilości czystej akcji w wojennej scenerii, ukazane jest inne, bardziej ukryte, tajemnicze oblicze wojny, takie, które miało instrumentalny wpływ na rozwój wydarzeń. Jest to raczej portret tego, jak wojna wpłynęła na życie ludzi, ich rodzin, związków i jak niszczyła i tworzyła więzi między ludźmi, jak zmieniła sposób, w jaki ludzie postrzegają siebie nawzajem, swoje uczucia, emocje i relacje, jak na zawsze odmieniła ludzi i sposób, w jaki widzą to, co ich otacza. Podobało mi się również podejście do nazizmu i to, jak różni Niemcy widzieli sprawę, a także opis alienacji i szaleństwa stworzonego przez Hitlera, by przyciągnąć młodych Niemców do partii.

„Tajemnice zamku” ogromnie mi się podobały. Sposób narracji, kompletność, bogata historia i bohaterowie – to wszystko sprawia, że książkę czyta się wybornie. Polecam ją bez żadnych wątpliwości.

„Tajemnice zamku” Lucindy Riley to dla mnie pierwsza książka tej autorki, która nie należy do serii „Siedem Sióstr”. Jednak bardzo szybko rozpoznaje się styl pisarki, jej łatwość opowiadania, która pozwala natychmiastowo wciągnąć się w historię. Lucinda Riley po prostu wiedziała, jak wziąć czytelnika za rękę i poprowadzić go do ogrodu pełnego wspaniałych historii – że tak pozwolę sobie na taką metaforę :P

„Tajemnice zamku” opowiedziane są w dwóch liniach fabularnych i dwóch punktach widzenia. Część teraźniejsza dotyczy Emilie w 1998 roku, a w przeszłości śledzimy losy Constance w czasach około 1943 roku w czasach nazizmu. Emilie de la Martinieres pochodzi z zamożnej rodziny. Jej ukochany ojciec zmarł, gdy była jeszcze nastolatką. Kiedy umiera również jej matka, z którą nigdy nie potrafiła nawiązać głębszej więzi, jako jedyna córka i jedyna spadkobierczyni staje przed pytaniem, co zrobić z majątkiem czyli zamkiem w Prowansji. Poznaje Sebastiana, który pomaga jej podjąć decyzje dotyczące swojej przyszłości, a przy okazji odkrywa przeszłość swojej rodziny, która wpływa na nią bardziej, niż Emilie kiedykolwiek przypuszczała.

Śledzimy życie dwóch kobiet i stopniowo dowiadujemy się, jak wszystko się ze sobą splata. Ci, którzy znają serię Siedem Sióstr, będą już zaznajomieni z tamtejszym sposobem narracji. W ten sposób poprzez książkę zawsze poznaje się coś z ducha czasów. W tym przypadku chodzi o czas II wojny światowej i rolę Anglików we Francji. Nie miałam wcześniej zbyt wielu literackich podróży w czasy II wojny światowej, a ta wydała mi się bardzo ekscytująca i fascynująca, ponieważ dotyczy również punktu widzenia młodej kobiety. Obie kobiety, którym towarzyszymy, są też bardzo bliskie i naprawdę można postawić się w ich sytuacji i zrozumieć, co czują. Oczywiście tym bardziej chce się wiedzieć, jak dalej potoczą się ich losy i po pewnym momencie trudno odłożyć książkę. To, co również bardzo mi się podoba w "Tajemnicach zamku" i ogólnie w książkach Lucindy Riley, które do tej pory przeczytałam, to fakt, że jako czytelnik wyczuwasz, że historia w jakiś sposób się wykrystalizuje i zamknie, lecz długo nie wydaje się ona przejrzysta. To nie jest jakiś typowy romans, którego moglibyście nie czytać, by wiedzieć, co z tego wyniknie.

Uważam, że „Tajemnice zamku” to przepiękna opowieść, która wzruszy nie tylko damską część czytelników. Jest wielowymiarowa i niesie za sobą sporą dawkę emocji. Naprawdę jest mi przykro, że Lucinda Riley zmarła w tak młodym wieku. Mam nadzieję, że tam gdzie teraz przebywa jest wiele pięknych orchidei.

Jest to pierwsza powieść Lucindy, którą przeczytałam. „Tajemnice zamku” polecało mi kilka przyjaciółek, które już od lat czytają książki tej autorki. No i skusiłam się.

„Tajemnice zamku” są samodzielną powieścią z gatunku literatury pięnej, z kilkoma głównymi bohaterami, łączącą historię współczesną z historyczną, z wątkami zarówno romantycznymi, jak i sentymentalnymi, a wszystko to otoczone jest tajemnicą, rodzinnymi sekretami i śledztwem. W ciągu pierwszych 6 rozdziałów odkrywamy kim jest Emilie Martinieres, co robi i przede wszystkim skąd pochodzi. Uznałam ją za postać dość nijaką, raczej apatyczną i miałką. Następnie podróżujemy w czasie, aby odkryć historię życia Constance Carruthers i ta część zrobiła na mnie spore wrażenie. Mamy tutaj do czynienia z opowieścią o szpiegostwie, o tajnych spotkaniach, o oporze i przegranej. Całkowicie zanurzyłam się w poświęcenie i ból Constance, jej strach i wątpliwości. Pokochałam tę postać. Uważam, że historia Konstancji jest ekscytująca, pełna przygód i niebezpieczeństw i choć sama w to nie wierzy, jest bardzo odważną i zdeterminowaną kobietą, tak jak wielu dzielnych bojowników ruchu oporu i szpiegów, którzy byli anonimowymi bohaterami. Dla mnie jest to najlepsza rzecz w tej książce. Przez całą książkę życie tych dwojga przeplata się, w mniej lub bardziej rozbudowanych wątkach. Przyznam, że współczesna historia Emilie była dla mnie nieco słabsza, choć nadal ma swoją intrygę, ale z niecierpliwością czekałam na przeczytanie części o Constance.

„Tajemnice zamku” to powieść, która z pewnością zachwyci wielu czytelników i którą z przyjemnością odkryjecie.

W „Dziewczynie na klifie” Lucinda Riley porwała moje serce, więc oczekiwania wobec tej książki były dość wysokie, jednak po raz kolejny autorka pokazuje, że aby stworzyć dobrą historię, taką, o której nie jesteśmy w stanie zapomnieć, trzeba rozumieć ludzką duszę, zrozumieć jak tajemnice potrafią nas zepsuć, że przeszłość naznacza nas na zawsze i że miłość nie przestrzega żadnych zasad. W intensywny, mocny, liryczny sposób Riley zachwyca nas niezliczoną ilość razy, każe nam protestować przeciwko milczeniu o niesprawiedliwości i bólu, każe nam płakać podczas małych przebłysków czystego szczęścia.

Skrótowo pisząc, „Tajemnice zamku” opowiadają historię Emilie, ostatniej potomkini jednego z najszlachetniejszych francuskich rodów, która po śmierci matki staje przed dylematem, jak uporządkować swoje sprawy. Z kilkoma rozwodami i dużym, ale niszczejącym zamkiem, młoda kobieta nie wie, co robić. Do czasu, gdy pojawia się Sebastian Carruthers, młody Anglik, który oferuje Emilie pomoc w rozwiązaniu jej problemów i który ma babkę znaną rodzinie de la Martiniers. Po ślubie Emilie zaczyna odkrywać, że nie wszystko jest takie, jak myślała i próbując dowiedzieć się więcej o historii swojej i swojej rodziny, zaczyna zagłębiać się w przeszłość.

Książka ma cechę, która mnie pasjonuje: połączenie teraźniejszości z przeszłością poprzez linie, które są odkrywane dzięki historii bohaterów. Jednym z czynników, które najbardziej lubię w fabułach książek jest to, że bohaterowie mają bogatą, złożoną, znaczącą przeszłość. Postacie bez przeszłości mają tendencję do bycia nieco prostymi i płaskimi, w przeciwieństwie do tych, które mają bujną przeszłość, która jest odkrywana w trakcie narracji. To jest właśnie esencja tej książki: historia Emilie staje się interesująca głównie ze względu na historię, którą skrywa.

Autorce udało się stworzyć w „Tajemnicach zamku” bogate, cudowne, melancholijne, piękne otoczenie, złożony i mocny kontekst, interesujące postacie - całkiem normalne, z niejednoznaczną i skrywaną przeszłością, prawdziwymi motywami swoich działań. Nic nie jest wymuszone, nic nie jest absurdalne. Obie części (przeszłość i teraźniejszość) są dość wyważone, przy czym żadna nie jest bardziej rozwinięta od drugiej. Choć bardziej podobała mi się część z dawnych czasów (ze względu na tajemnicę, kontekst II wojny światowej, konspirację i niebezpieczeństwa, przez które przechodzą bohaterowie oraz istniejący wątek miłosny), to uważam, że część „teraźniejsza” jest całkiem ciekawa i cieszyłam się, że od razu odkryłam niektóre tajemnice tej części.

To bardzo piękna powieść, ponadczasowa, pełna tajemnic, zagadek, dramatów, radości, historii. Portret Europy, a zwłaszcza Francji, w czasie II wojny jest doskonały. Nie są nam przedstawiane pola bitew czy żołnierze, ale francuski ruch oporu i gestapo. Bez większej ilości czystej akcji w wojennej scenerii, ukazane jest inne, bardziej ukryte, tajemnicze oblicze wojny, takie, które miało instrumentalny wpływ na rozwój wydarzeń. Jest to raczej portret tego, jak wojna wpłynęła na życie ludzi, ich rodzin, związków i jak niszczyła i tworzyła więzi między ludźmi, jak zmieniła sposób, w jaki ludzie postrzegają siebie nawzajem, swoje uczucia, emocje i relacje, jak na zawsze odmieniła ludzi i sposób, w jaki widzą to, co ich otacza. Podobało mi się również podejście do nazizmu i to, jak różni Niemcy widzieli sprawę, a także opis alienacji i szaleństwa stworzonego przez Hitlera, by przyciągnąć młodych Niemców do partii.

„Tajemnice zamku” ogromnie mi się podobały. Sposób narracji, kompletność, bogata historia i bohaterowie – to wszystko sprawia, że książkę czyta się wybornie. Polecam ją bez żadnych wątpliwości.