Szukając Alaski

Debiutancka powieść Johna Greena – „Szukając Alaski” - opowiada o nastolatku imieniem Miles, który postanawia, że chce lepszego życia, jest znudzony pełną szkołą i życiem pozbawionym wrażeń, ale chce przeżyć coś wspaniałego. W tym celu trafia do dawnej szkoły z internatem swojego ojca, gdzie poznaje Alaskę, która na zawsze zmienia jego świat. „Szukając Alaski” to prawdziwa, szczera relacja z życia nastolatka. Jest tu i palenie, i picie, i seks. Wszystko to, co większość nastolatków robi lub przynajmniej myśli o tym, by robić regularnie. John Green niczego nie ukrywa ani nie słodzi.<br> <br> Po raz kolejny bohaterowie Johna Greena błyszczą. Doskonale wykreował Alaskę. Jako czytelnik rozumiałam fascynację Milesa jej osobą, ponieważ sprawia wrażenie prawdziwej osoby, a jednocześnie była bardzo tajemnicza. Uwielbiam zarozumiałego, ale słodkiego Pułkownika i Milesa z jego dziwną obsesją na punkcie ostatnich słów. W pełni utożsamiałam się z niepokojem Milesa i jego pragnieniem, by doświadczyć Wielkiego Być Może. Ja również często mam wrażenie, że marnuję swoje życie, będąc zwyczajną i nudną i że powinnam robić coś bardziej znaczącego lub ekscytującego. Podobnie jak w prawdziwym życiu, Miles odkrywa, że wystawienie się na próbę może zaszkodzić. Z kolei Alaska przypomina nam, że nawet ludzie, którym wydaje się, że mają wszystko, czasami zmagają się z gorszymi problemami, niż możemy sobie wyobrazić. Sposób, w jaki historie tych bohaterów łączą się ze sobą, jest piękny i łamiący serce.<br> <br> Tempo narracji (która, nawiasem mówiąc, jest pierwszoosobowa) nie jest powolne czy niespieszne, nie wydało mi się też nijakie. Jak na mój gust, książka jest bardzo zadbana, bardzo dobrze wykonana. Wątek jest utrzymany do końca, a fragmentaryczność pracy wydała mi się bardzo oryginalna. Książka zaczyna się od odliczania dni do czegoś (możemy tylko przypuszczać do czego”, ale mniej więcej w połowie następuje coś, co naprawdę zaskakuje! To zmienia całą książkę, zmienia ją z radosnej książki o życiu nastolatków w książkę o smutku i o tym, jak radzić sobie z uczuciami, które ktoś może po sobie zostawić.<br> <br> To, co mi się nie podobało, to fakt, że kiedy czyta się książki Johna Greena, ma się wrażenie, że w pewnym sensie już się to czytało - jego tematy to zawsze: śmierć, strach przed zapomnieniem, ludzie zmęczeni życiem, którzy pragną wielkiej przygody, życie szkolne i niepopularni chłopcy, których miłościami są niedostępne dziewczyny, a „Szukając Alaski” w szczególności przypominała mi „Papierowe miasta”.<br> <br> Czy chciałbyś przeczytać coś skłaniającego do refleksji, zabawnego, ekscytującego, szybkiego i wciągającego jednocześnie? Jeśli tak, to nie szukaj dalej. Odpowiedzią jest „Szukając Alaski”. Jednak jeśli czytałeś już inne książki Greena, możesz mieć wrażenie, że to powtórka z rozrywki.

Debiutancka powieść Johna Greena – „Szukając Alaski” - opowiada o nastolatku imieniem Miles, który postanawia, że chce lepszego życia, jest znudzony pełną szkołą i życiem pozbawionym wrażeń, ale chce przeżyć coś wspaniałego. W tym celu trafia do dawnej szkoły z internatem swojego ojca, gdzie poznaje Alaskę, która na zawsze zmienia jego świat. „Szukając Alaski” to prawdziwa, szczera relacja z życia nastolatka. Jest tu i palenie, i picie, i seks. Wszystko to, co większość nastolatków robi lub przynajmniej myśli o tym, by robić regularnie. John Green niczego nie ukrywa ani nie słodzi.<br> <br> Po raz kolejny bohaterowie Johna Greena błyszczą. Doskonale wykreował Alaskę. Jako czytelnik rozumiałam fascynację Milesa jej osobą, ponieważ sprawia wrażenie prawdziwej osoby, a jednocześnie była bardzo tajemnicza. Uwielbiam zarozumiałego, ale słodkiego Pułkownika i Milesa z jego dziwną obsesją na punkcie ostatnich słów. W pełni utożsamiałam się z niepokojem Milesa i jego pragnieniem, by doświadczyć Wielkiego Być Może. Ja również często mam wrażenie, że marnuję swoje życie, będąc zwyczajną i nudną i że powinnam robić coś bardziej znaczącego lub ekscytującego. Podobnie jak w prawdziwym życiu, Miles odkrywa, że wystawienie się na próbę może zaszkodzić. Z kolei Alaska przypomina nam, że nawet ludzie, którym wydaje się, że mają wszystko, czasami zmagają się z gorszymi problemami, niż możemy sobie wyobrazić. Sposób, w jaki historie tych bohaterów łączą się ze sobą, jest piękny i łamiący serce.<br> <br> Tempo narracji (która, nawiasem mówiąc, jest pierwszoosobowa) nie jest powolne czy niespieszne, nie wydało mi się też nijakie. Jak na mój gust, książka jest bardzo zadbana, bardzo dobrze wykonana. Wątek jest utrzymany do końca, a fragmentaryczność pracy wydała mi się bardzo oryginalna. Książka zaczyna się od odliczania dni do czegoś (możemy tylko przypuszczać do czego”, ale mniej więcej w połowie następuje coś, co naprawdę zaskakuje! To zmienia całą książkę, zmienia ją z radosnej książki o życiu nastolatków w książkę o smutku i o tym, jak radzić sobie z uczuciami, które ktoś może po sobie zostawić.<br> <br> To, co mi się nie podobało, to fakt, że kiedy czyta się książki Johna Greena, ma się wrażenie, że w pewnym sensie już się to czytało - jego tematy to zawsze: śmierć, strach przed zapomnieniem, ludzie zmęczeni życiem, którzy pragną wielkiej przygody, życie szkolne i niepopularni chłopcy, których miłościami są niedostępne dziewczyny, a „Szukając Alaski” w szczególności przypominała mi „Papierowe miasta”.<br> <br> Czy chciałbyś przeczytać coś skłaniającego do refleksji, zabawnego, ekscytującego, szybkiego i wciągającego jednocześnie? Jeśli tak, to nie szukaj dalej. Odpowiedzią jest „Szukając Alaski”. Jednak jeśli czytałeś już inne książki Greena, możesz mieć wrażenie, że to powtórka z rozrywki.

„Szukając Alaski” Johna Greena to pełna napięcia opowieść o pierwszym roku pobytu nastolatka w szkole z internatem, gdzie zakochuje się, wpada w kłopoty, zaczyna palić i tragicznie traci swoją pierwszą miłość. Głównym bohaterem powieści jest Miles Halter, Dzięki współlokatorowi, Pułkownikowi, Miles poznaje swoich dwóch innych przyjaciół: Takumiego i Alaskę. Alaska jest dowcipną, piękną i niespokojną psotnicą. I to właśnie pogoń Milesa za nią i jej utrata jest podstawą rozdziałów powieści. Rozdziały są ponumerowane dniami przed i po zdobyciu i utracie Alaski. „Szukając Alaski” uderza w nuty filozoficzne, ale nie wydawała się zbyt pompatyczna albo karkołomna w swojej próbie. Green stworzył postaci, które nie są ani zbyt doskonałe, ani zbyt negatywne, a przy tym wydają się bardzo wiarygodne. Jest to bardzo szczery portret zarówno wspaniałego, jak i tragicznego roku dla głównego bohaterki. Osobiście uważam, że sposób pisania Greena jest absolutnie genialny. Uwielbiam go!!! A ilość linijek w książce nadających się na cytaty oscyluje wokół bardzo wysokiej liczby. <br> <br> Dzięki książce przypomniały mi się moje pierwsze licealne przeżycia - zauroczenie chłopakiem, pierwszy pocałunek i pierwszy smak alkoholu, po którym upiłam się do nieprzytomności (nadal nie mogę tknąć wódki smakowej imbirowej). W przeszłości każdego człowieka zawsze zdarzają się dobre i złe chwile, ale są to chwile, których nigdy się nie zapomina.<br> <br> „Szukając Alaski” to jedna z tych typów książek, w których czytelnik niejako wpada w świat, który czyta, w którym odczuwa tę niemożliwą mieszankę emocji, które odczuwa się jako czytelnik i jako postać w książce, gdzie tkwi się w środku obu światów i nie do końca wie się, w którym świecie wolałoby się pozostać lub który świat jest prawdziwy. Polecam tę książkę każdemu, ale szczególnie tym, którzy czuli się zagubieni w okresie licealnym, bądź nadal czują się zagubieni. Green tak oddaje intymność tego doświadczenia, że trudno nie wrócić myślami do tamtych czasów, kiedy to nowi znajomi i nowe uczucia zawładnęły naszym życiem.<br> <br> „Spędzasz całe swoje życie w labiryncie, zastanawiając się, jak któregoś dnia z niego uciekniesz i jakie niesamowite to będzie uczucie, wmawiając sobie, że przyszłość pomaga ci przetrwać, ale nigdy tego nie robisz. Wykorzystujesz przyszłość, aby uciec od teraźniejszości”.

„Szukając Alaski” Johna Greena to pełna napięcia opowieść o pierwszym roku pobytu nastolatka w szkole z internatem, gdzie zakochuje się, wpada w kłopoty, zaczyna palić i tragicznie traci swoją pierwszą miłość. Głównym bohaterem powieści jest Miles Halter, Dzięki współlokatorowi, Pułkownikowi, Miles poznaje swoich dwóch innych przyjaciół: Takumiego i Alaskę. Alaska jest dowcipną, piękną i niespokojną psotnicą. I to właśnie pogoń Milesa za nią i jej utrata jest podstawą rozdziałów powieści. Rozdziały są ponumerowane dniami przed i po zdobyciu i utracie Alaski. „Szukając Alaski” uderza w nuty filozoficzne, ale nie wydawała się zbyt pompatyczna albo karkołomna w swojej próbie. Green stworzył postaci, które nie są ani zbyt doskonałe, ani zbyt negatywne, a przy tym wydają się bardzo wiarygodne. Jest to bardzo szczery portret zarówno wspaniałego, jak i tragicznego roku dla głównego bohaterki. Osobiście uważam, że sposób pisania Greena jest absolutnie genialny. Uwielbiam go!!! A ilość linijek w książce nadających się na cytaty oscyluje wokół bardzo wysokiej liczby. <br> <br> Dzięki książce przypomniały mi się moje pierwsze licealne przeżycia - zauroczenie chłopakiem, pierwszy pocałunek i pierwszy smak alkoholu, po którym upiłam się do nieprzytomności (nadal nie mogę tknąć wódki smakowej imbirowej). W przeszłości każdego człowieka zawsze zdarzają się dobre i złe chwile, ale są to chwile, których nigdy się nie zapomina.<br> <br> „Szukając Alaski” to jedna z tych typów książek, w których czytelnik niejako wpada w świat, który czyta, w którym odczuwa tę niemożliwą mieszankę emocji, które odczuwa się jako czytelnik i jako postać w książce, gdzie tkwi się w środku obu światów i nie do końca wie się, w którym świecie wolałoby się pozostać lub który świat jest prawdziwy. Polecam tę książkę każdemu, ale szczególnie tym, którzy czuli się zagubieni w okresie licealnym, bądź nadal czują się zagubieni. Green tak oddaje intymność tego doświadczenia, że trudno nie wrócić myślami do tamtych czasów, kiedy to nowi znajomi i nowe uczucia zawładnęły naszym życiem.<br> <br> „Spędzasz całe swoje życie w labiryncie, zastanawiając się, jak któregoś dnia z niego uciekniesz i jakie niesamowite to będzie uczucie, wmawiając sobie, że przyszłość pomaga ci przetrwać, ale nigdy tego nie robisz. Wykorzystujesz przyszłość, aby uciec od teraźniejszości”.