Szkło pod powieką

Wielokrotnie w swoim życiu Anna Jakubowska, ksywa Paulinka, stawiała czoła końcom świata. Za każdym razem powstawała silniejsza i pełna nadziei na lepsze jutro. Jej opowieść to mocny apel kobiety, która przetrwała najgorsze przeciwności losu. Pierwszym wstrząsem dla młodej Anny było gorące lato 1939 roku, kiedy to jej świat legł w gruzach. Powstanie Warszawskie stało się apokaliptycznym doświadczeniem, a po nim, w stalinizmie, doświadczyła kolejnego spotkania ze śmiercią. Przez sześć długich lat była odseparowana od swojego małego synka, odsiadując wyrok w więzieniu. Kiedy w końcu odzyskała wolność, była bardziej poraniona niż wcześniej, lecz nie poddana. Zderzyła się z trudami życia w PRL, związała się z demokratyczną opozycją i była aktywną uczestniczką "Solidarności". Na własne oczy zobaczyła upadek komunizmu i dożyła wolnej Polski, choć sama twierdzi, że bohaterki w niej nie ma.

Obecnie, mając 91 lat, Anna Jakubowska jest świadkiem niemal wszystkich traumatycznych wydarzeń, które dotknęły Polaków w XX wieku. Zastanawia się nad dzisiejszym obrazem ojczyzny. Czy coś jeszcze budzi w niej strach, kiedy przeszła przez najgorsze? Jej doświadczenia i mądrość są dziś niezwykle cenne dla nas wszystkich. Ta historia to nie tylko zapis walki o fundamentalne wartości jak wolność, patriotyzm, prawda i przyzwoitość, ale przede wszystkim portret zwykłej kobiety, która żyła w niezwykłych czasach.

Anna wspomina dzień, w którym po aresztowaniu sięgnęła po wodę z toalety – gest uznany przez władze za podejrzany, jakby niemożliwe było, że ktoś świeżo pozbawiony wolności mógł tak szybko zaadaptować się do dramatycznych warunków. Ale ona przeżyła Powstanie i umiała przystosować się do każdej okoliczności.