Szklany tron. Tom 1

Nie sądzę, żebym kiedykolwiek potrafiła właściwie wyrazić moją miłość do tej książki i tej serii. Rany, ale ja ją uwielbiam! Pamiętam kiedy po raz pierwszy sięgnęłam po tę książkę, zupełnie na ślepo. nie znając wcześniej treści ani pomysłu na jej fabułę, wiecie taki szczęśliwy, złoty strzał! Znalazłam egzemplarz w bibliotece i tak mi się spodobała ta powieść, że przeczytałam ją w jeden dzień, dacie wiarę? Natychmiast wysłałam mojej przyjaciółce SMS-a, że musi to przeczytać, często podrzucamy sobie info o ciekawych książkach. Dałam jej egzemplarz z biblioteki i obie skończyłyśmy dwie pierwsze książki w mniej niż cztery dni.<br> "Szklany tron" ma wiele do zaoferowania. Jest pełna akcji, tajemnic, wiarygodnych postaci i zabawnych dialogów. Z drugiej strony ma też kilka tropów, które zazwyczaj sprawiają, że mam ochotę wyrywać włosy pasmo po paśmie: trójkąt miłosny, przewidywalne zwroty akcji. To w żadnym wypadku nie czyni tej książki złą, ponieważ pomimo tych wątków pobocznych wciąż byłam w pełni pochłonięta tą lekturą! <br> Celaena jest taką jest czarnym charakterem!! To znaczy, dziewczyna ma mroczną przeszłość i była osobiście szkolona przez króla zabójców... brzmi obiecująco, prawda? Była nawet najlepszą zabójczynią w królestwie Adarlan, dopóki nie została zdradzona i wysłana do kopalni soli w Endovier jako niewolnica na rok. "Wszyscy nosimy blizny... Moje są po prostu bardziej widoczne niż u większości."<br> Aktualnie wraca do stolicy jako mistrzyni z nadania księcia w nadchodzącym turnieju, który ma zdecydować, kto będzie następnym mistrzem króla ( jego osobistym zabójcą za zlecenie). Jeśli wygra, zyska wolność i zostanie oficjalnie zatrudniona przez króla, jeśli przegra, wróci do kopalni. Dodaj do tego fakt, że jej konkurenci w tajemniczy sposób giną w zamku i masz świetną mieszankę akcji, humoru, fantazji i tajemnicy. Celaena jest gotowa zrobić wszystko, by uwolnić się od kopalni i pokazuje nam, co znaczy wytrwałość.<br> <br> Ta książka jest pełna akcji z bardzo ciekawą linią fabularną, która pokazuje nam, że to co dzieje się w tej książce jest częścią czegoś znacznie większego, planu którego realizacja ma dotknąć cały znany bohaterom świat. Postacie są niesamowite, a ich interakcje są bardzo zabawne do czytania, dialogi to mocny punkt tej historii. Jest miły akcent humoru i sarkazmu w większości rozmów, które prowadzi Celaeny. Seksowny książę podrywa zabójczynię, księżniczka zaprzyjaźnia się z nią, a surowy kapitan straży próbuje utrzymać ją w ryzach. Uwielbiam beztroską i słodką osobowość Doriana, tak samo jak uwielbiam opiekuńczą i troskliwą stronę Chaola, autorka naprawdę ma sposób, abyś zakochał się w jej bohaterach, każdy znajdzie w nich cos, co czyni je bliższymi, bardziej przyjacielskimi;-) Przyznaję, że Celaena zachowuje się czasem jak bachor, ma oczywiście problemy z gniewem (ale biorąc pod uwagę jej przeszłość, mogę to zrozumieć) i musi trochę dojrzeć, by stać się bardziej interesująca, ale musimy pamiętać, że ma dopiero 18 lat, więc jest miejsce na proces dojrzewania w kolejnych książkach. W pierwszych rozdziałach nie robiła takiego wrażenia, ale było coraz lepiej, gdy zaczęliśmy rozumieć jej przeszłość, intencje i zamiary (wiem też, że w następnych książkach bardzo się zmieni, więc będzie tylko lepiej!). Uwielbiam Celaenę i jej podróż. w nieznane, kocham też Chaola, Doriana, Nehemię i wszystkich innych obok nich - dobrych czy złych. Będę trwała przy tej serii do końca, uwielbiam ją całym sercem i nie mogę się doczekać co przyniesie mi zakończenie:-)

Jako 22-letnia czytelniczka, która od lat interesuje się literaturą fantasy, „Szklany tron” był dla mnie pozycją, wobec której miałam spore oczekiwania. I muszę przyznać – zostały one w dużej mierze spełnione. Sarah J. Maas stworzyła świat pełen intryg, tajemnic i napięcia, a jednocześnie potrafiła osadzić w nim bohaterkę, która budzi zarówno podziw, jak i empatię.<br> <br> Celaena Sardothien to postać złożona – z jednej strony brutalna i bezwzględna, z drugiej – wewnętrznie zraniona i zmagająca się z własną przeszłością. Jej droga od więźniarki do uczestniczki królewskiego turnieju nie jest tylko fizyczną walką, ale przede wszystkim wewnętrzną próbą charakteru. Ogromnym plusem tej książki jest właśnie to, że nie idealizuje postaci – są one pełne sprzeczności, dzięki czemu wydają się bardziej autentyczne.<br> <br> Sama fabuła rozwija się stopniowo, co daje czas na poznanie świata przedstawionego i zrozumienie jego zasad. Ciekawie poprowadzony wątek magiczny oraz rosnące napięcie polityczne sprawiają, że książka nie jest jedynie historią walki o przetrwanie – ma też głębszy kontekst. Warto również wspomnieć o stylu autorki – jest przystępny, ale nie banalny. Maas umiejętnie buduje atmosferę i pozwala czytelnikowi zanurzyć się w opisywanym świecie.<br> <br> „Szklany tron” to bardzo obiecujący początek serii. Zdecydowanie polecam osobom, które cenią sobie mocne postaci kobiece, dobrze skonstruowaną intrygę oraz subtelnie wprowadzaną magię. Ja na pewno sięgnę po kolejne tomy.

Nie wiem dlaczego tak długo zwlekałam z przeczytaniem tej serii. Właśnie skończyłam czwarty tom i uznałam, że to dobry czas aby wyłożyć wam moją opinię na temat pierwszego tomu i pozostałych bez spoilerów. Na cztery przeczytane tomy uważam, ze pierwszy wypadł najsłabiej, jednakże nie jest to książka nie warta przeczytania, o nie! Moja ocena dla niego to 8, a pozostałe to 9 i 10. Ta seria ma w sobie wszystko co lubię najbardziej:<br> Kobiecą główną bohaterkę z pazurem,<br> Magię<br> Tajemnic bez liku<br> Zaskakujące zwroty akcji<br> Potrafi także wzruszyć i sprawia, że czytanie jej wtedy kiedy powinno się spać jest świetnym sposobem na spędzenie nocy.<br> Polecam!

Kiedy sięgnęłam po „Szklany tron” autorstwa Sarah J. Maas, byłam pełna oczekiwań, słysząc wcześniej wiele pozytywnych opinii o tej serii. Zaintrygowała mnie zwłaszcza postać głównej bohaterki, Celaeny Sardothien – młodej, sławnej zabójczyni, która miała walczyć o wolność w mrocznym świecie pełnym intryg. Już po kilku rozdziałach zdałam sobie sprawę, że to nie jest typowa książka fantasy, a Celaena jest postacią, która wcale nie jest tak jednoznaczna, jak można by się spodziewać.<br> <br> Celaena Sardothien to bohaterka, która od początku przykuwa uwagę. W pierwszej scenie poznajemy ją jako więźniarkę obozu pracy w Endovier, gdzie przetrzymywano ją po tym, jak została pojmana jako najbardziej niebezpieczna zabójczyni królestwa. Kiedy książę Dorian proponuje jej szansę na wolność w zamian za udział w turnieju, w którym musi pokonać innych zabójców, najemników i wojowników, aby zostać królewskim obrońcą, widzimy jej determinację i pragnienie przetrwania. Celaena nie jest jednak typową mroczną i zimną postacią – to młoda kobieta, która mimo brutalnej przeszłości wciąż zachowuje w sobie pewną lekkość, ironię i chęć do życia. Ta mieszanka cech – nieustraszona zabójczyni i jednocześnie osoba pełna sprzeczności – sprawia, że od początku stała mi się bliska.<br> <br> To, co uwielbiam w „Szklanym tronie”, to sposób, w jaki Maas przedstawia rozwój bohaterki. Celaena, mimo swojej reputacji, nie jest postacią wyidealizowaną. Ma swoje słabości, czasem bywa impulsywna i popełnia błędy. Jednocześnie autorka nie pozwala jej być jedynie brutalną maszyną do zabijania – w Celaenie widać człowieka, który zmaga się z własnymi demonami, który tęskni za wolnością i normalnym życiem, mimo że wie, iż prawdopodobnie nigdy go nie zazna.<br> <br> Akcja książki rozgrywa się głównie w zamku króla Adarlanu, gdzie Celaena zostaje wprowadzona jako kandydatka do tytułu Królewskiego Obrońcy. Turniej, który z początku wydaje się być główną osią fabuły, szybko okazuje się tylko tłem dla znacznie bardziej skomplikowanych intryg. Tajemnice zamku, mroczna magia, dziwne morderstwa – to wszystko wciągnęło mnie jeszcze bardziej, niż sama rywalizacja. Zamiast prostego turnieju, otrzymałam rozbudowaną intrygę, pełną politycznych gier i niebezpiecznych tajemnic. Maas zgrabnie prowadzi fabułę, mieszając wątki walki, romansu i magii, co sprawia, że książka ani na chwilę nie traci tempa.<br> <br> Relacje między bohaterami to kolejny mocny punkt tej powieści. Z jednej strony mamy księcia Doriana, który wprowadza do życia Celaeny element beztroski i flirtu, a z drugiej kapitana Gwardii Królewskiej – Chaola, który podchodzi do niej z nieufnością, ale z czasem staje się kimś znacznie więcej. Obaj mężczyźni wprowadzają do historii zupełnie inne napięcie – Dorian to ten, który daje Celaenie oddech, wolność, ale jednocześnie jest świadomy ograniczeń swojej roli jako księcia. Chaol natomiast jest twardy, lojalny wobec swojego króla, ale też z czasem coraz bardziej zainteresowany samą Celaeną, co prowadzi do skomplikowanych emocji.<br> <br> Mimo że w książce pojawia się pewien trójkąt miłosny, nie jest to główny wątek, co mnie osobiście ucieszyło. Relacje bohaterów są istotne, ale nie dominują nad historią – stanowią jedynie część większej układanki, w której najważniejsze są tajemnice zamku i zbliżające się zagrożenie.<br> <br> Jednym z najciekawszych elementów „Szklanego tronu” była dla mnie magia. W świecie Adarlanu magia została zakazana i zniszczona przez króla, ale w książce pojawiają się tajemnicze oznaki, że nie wszystko zostało całkowicie wyplenione. Celaena natrafia na runy, starożytne symbole i mroczne siły, które zaczynają oddziaływać na nią i jej otoczenie. Te magiczne wątki stopniowo odkrywają przed nami świat, który jest znacznie bardziej złożony, niż można by się spodziewać na początku. Maas zgrabnie wplata magię w fabułę, nie rzucając od razu wszystkiego na głęboką wodę, ale raczej budując napięcie i atmosferę zagrożenia.<br> <br> Jeśli miałabym wskazać jeden element, który mógłby być nieco bardziej rozwinięty, to byłaby to sama arena turnieju. Choć sama rywalizacja była interesująca, liczyłam na więcej pojedynków, strategii i starć między uczestnikami. Momentami turniej schodził na dalszy plan, co nieco rozczarowało mnie, bo byłam przygotowana na bardziej dynamiczne sceny walki. Jednak nadrabiają to inne wątki – zwłaszcza te związane z tajemniczymi morderstwami i magią.<br> <br> Podsumowując, „Szklany tron” to książka, która zaskoczyła mnie swoją złożonością i głębią. Celaena Sardothien to bohaterka, która szybko zdobyła moje serce – jest silna, odważna, ale też pełna wewnętrznych rozterek i ludzkich cech, które czynią ją postacią wyjątkową. Świat Adarlanu, z jego zakazaną magią, politycznymi intrygami i mrocznymi tajemnicami, wciągnął mnie całkowicie. Choć to dopiero pierwszy tom serii, już teraz wiem, że sięgnę po kolejne części, bo historia Celaeny dopiero się zaczyna, a ja chcę być świadkiem jej dalszej drogi.<br> <br> Sarah J. Maas stworzyła świat, który żyje i oddycha, a jego bohaterowie są zaskakująco realni i pełni sprzeczności. To nie tylko opowieść o walce o przetrwanie, ale także o odkrywaniu siebie, mierzeniu się z własnymi lękami i podejmowaniu trudnych decyzji. „Szklany tron” to świetny początek serii, która ma potencjał, by stać się jedną z moich ulubionych.