Symbole chińskie. Słownik.

Pierwsza tego rodzaju publikacja w Polsce, ponownie ukazuje się w nowej szacie graficznej. W książce zgromadzono ponad 400 kluczowych symboli, których znaczenie i pochodzenie zostało szczegółowo wyjaśnione. Komentarze zawarte w dziele dostarczają bogatych informacji o duchowej i materialnej kulturze Chińczyków. Każdy symbol został wzbogacony o plastyczne wizerunki, często będące reprodukcjami znanym chińskich dzieł sztuki. Autorem tej publikacji jest Wolfram Eberhard (1909-1989), znany socjolog i sinolog, który w latach 1948-76 był profesorem na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Eberhard był członkiem korespondującym Niemieckiej Akademii Nauk i Literatury oraz Bawarskiej Akademii Nauk w Monachium. Autor napisał wiele książek poświęconych Chinom, takich jak "Geschichte Chinas" (1947), "Chinese festivals" (1952), "Conquerors and Rulers" (1953), "Settlement and Social Change in Asia" (1967) i inne.

Sen w kulturze chińskiej postrzegany jest jako doświadczenie duszy, która może opuszczać ciało podczas snu. Nieśmiertelni nie śnią, ponieważ nie mają pragnień. Sny mogą przynosić szczęście lub nieszczęście i są często interpretowane jak wyrocznie. Chociaż zawód interpretatora snów jest już rzadki, nadal popularne są tzw. senniki. Najbardziej znanym z nich jest "Zhou gong jie meng", przypisywany księciu Zhou z około 1050 r. p.n.e. Jego interpretacje wskazują na dialektyczne zasady dotyczące snów, na przykład sen o śmierci symbolizuje życie.

Słowo "siodło" w języku chińskim brzmi podobnie do słowa "pokój" (an). Siodło często przedstawia się z wazą, której nazwa fonetycznie kojarzy się ze "spokojem". Oba te przedmioty razem symbolizują pragnienie pokoju i spokoju. Z tego powodu w Chinach od ponad tysiąca lat istnieje tradycja stawiania siodła przed domem, zanim młody mąż wprowadzi do niego świeżo poślubioną żonę. Przekroczenie siodła przez pannę młodą oznaczało życzenie pokoju w rodzinie. Zwyczaj ten znano również w średniowieczu u północnych sąsiadów Chin.

Buddyjscy mnisi byli nazywani "łysinami" lub "łysymi osłami" ze względu na ich ogolone głowy. Już jako nowicjusze musieli strzyc włosy, a po zaprzysiężeniu przechodzili przez próby umartwiania się. Jedną z takich prób było mocowanie na wygolonej głowie kawałka węgla drzewnego nasączonego sokiem z owoców, który następnie zapalano. Węgiel musiał się całkowicie wypalić, co powodowało powstanie blizn, noszonych później z dumą.