Światy równoległe. Autobiografia subiektywna w sensie ścisłym

Autobiografia, którą po prostu trzeba przeczytać, oferuje celne spostrzeżenia i żywe emocje. To opowieść o moim pokoleniu, które miało niebywałą okazję przeżyć życie w czasach bez wojny. Polska przez wiele stuleci nie doświadczyła tak długiego okresu pokoju; nawet koniec komunizmu nastąpił bezkrwawo. Dla niektórych polityków i pisarzy ten brak konfliktu nie wpisuje się w obraz znaczącego historycznego przełomu, który zazwyczaj wiązał się z rozlewem krwi i dramatyzmem. Tym razem jednak, Polacy wykazali się mądrością, nie czekając na tragedię, choć elity kulturowe i polityczne często traktują to osiągnięcie z lekceważeniem, jeśli nie z pogardą.

Cieszyliśmy się tym spokojem przez wiele lat, ale dzisiaj nad Europą Wschodnią zaczęły zbierać się czarne chmury. Aneksja Krymu przez Rosję przypomina, że stabilność geopolityczna może być ułudą. Niezależnie od tego, czy sytuacja się pogorszy, czy nie, tym razem jesteśmy po właściwej stronie. Nie oznacza to jednak, że nie powinniśmy być zaniepokojeni. Ważne jest, aby zachować wspomnienia z minionych czasów, choćby w formie subiektywnych autobiografii. Dla młodszych pokoleń stanowić będą one nieocenione źródło wiedzy o przeszłości, podczas gdy starszym pozwolą powrócić do młodzieńczych lat.

Edmund Wnuk-Lipiński, urodzony 4 maja 1944 roku w Suchej na Pomorzu, zmarł 4 stycznia 2015 roku w Warszawie, był wybitnym profesorem socjologii i autorem wielu dzieł z zakresu socjologii polityki. Stworzył trylogię fantastyczno-socjologiczną „Apostezjon” oraz książki takie jak „Świat międzyepoki. Globalizacja – demokracja – państwo narodowe” oraz „Socjologia życia publicznego”. Był założycielem i pierwszym dyrektorem Instytutu Studiów Politycznych PAN, rektorem Collegium Civitas, uczestniczył w rozmowach Okrągłego Stołu i pełnił rolę doradcy Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. Ponadto, kierował Instytutem Socjologii w Collegium Civitas.