Stryjeńska. Diabli nadali

Zofia Stryjeńska, utalentowana malarka, przeżywała swoje życie pełne emocji i wyzwań. Była jednocześnie podziwiana i krytykowana, doświadczając zarówno wielkiej sławy, jak i trudnych momentów ubóstwa. Jej losy wplecione są w tło krótkiej, niepewnej niepodległości Polski w okresie międzywojennym oraz wśród elit kulturalnych tamtych czasów, takich jak Jarosław Iwaszkiewicz, Jan Lechoń, Julian Tuwim, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Tadeusz Boy-Żeleński i Stanisław Ignacy Witkiewicz. Jednak szybko po tym nadeszły czasy Hitlera i Stalina.

Dzięki książce Angeliki Kuźniak możemy zanurzyć się w życie Stryjeńskiej i dowiedzieć się, o czym toczyły się rozmowy w kręgach warszawskiej, krakowskiej, zakopiańskiej czy paryskiej bohemy i jakie były ich związki z Zofią. Poznajemy jej przyjaźnie, lęki, a także związek z architektem Karolem Stryjeńskim. Jakie były jej ulubione spotkania towarzyskie? Jakie toasty wznosiła? Co ukrywała? I w jaki sposób macierzyństwo wpływało na jej życiowe decyzje? To tylko nieliczne pytania, na które Kuźniak stara się znaleźć odpowiedzi, ukazując Stryjeńską jako osobę złożoną i pełną żywej energii.

Fragment z jej listu do siostry Maryli z 1969 roku zdradza nieco z jej charakteru: „Staremu nudziarzowi o sobie pisać zabraniam. Nie zamierzam błąkać się w nudzie i szarzyźnie nawet po mej dematerializacji. Niech będzie w tym pisaniu tempo, ruch, barwa, energia. Niech mi na nowo w żyłach zacznie pulsować!" podpisując się – Saludos, Zocha. Ten krótki cytat doskonale ilustruje jej pragnienie pełnego i intensywnego życia, nawet po zakończeniu kariery.