Stracone zludzenia. Dwaj poeci

Francja, lata 1821-22 (okres Restauracji Burbonów).
Tytułowi poeci to dwaj młodzieńcy, mieszkający w Angoulme: Lucjan Chardon, autor powieści historycznej i sekwencji sonetowej, oraz Dawid Schard, naukowiec. Balzak rozszerza znaczenie słowa poeta, określając nim ludzi o poetyckich aspiracjach, twórczo poszukujących prawdy.
Dawid Schard, kryształowo uczciwy i odpowiedzialny, ale naiwny w sprawach biznesowych, kupuje od swojego ojca drukarnię i niemal bankrutuje. Ratuje go przed tym jedynie oszczędność i chęć zapewnienia godnego życia ukochanej żonie, siostrze jego przyjaciela, Lucjana.
Lucjan Chardon, syn aptekarza i zubożałej arystokratki, jest bardzo przystojny, niecierpliwy i lekkomyślny, a jego ambicje znacznie wykraczają poza jego pozycję społeczną i finansową. Owdowiała matka, siostra Ewa i jej mąż, Dawid, wspierają go we wszystkim, przekonani o jego wyjątkowości.
Lucjan nawiązuje romans z arystokratką, zamężną i znacznie od niego starszą panią de Bargeton, która namawia go do posługiwania się panieńskim nazwiskiem matki, de Rubempr. Razem wyjeżdżają do Paryża.