Stowarzyszenie umarłych poetów

"- To jest prawdziwa bitwa, chłopcy! - krzyknął. -To wojna. <br> Podczas kilku miesięcy w elitarnej szkole średniej dla chłopców stoczy się walka o niestłamszone jeszcze dusze tych nastolatków, o ich indywidualność i elastyczny umysł - ostatni moment, aby spojrzeć inaczej (prawdziwie?) na świat.<br> <br> DUSZE DO URATOWANIA <br> Stany Zjednoczone, 1959 rok, Akademia Wieltona, w której światło wiedzy rozprzestrzenia się poprzez surową podległość i myślenie pod wzór a podkreślenie najważniejszych zasad dzieje się pod szyldem: "TRADYCJI, HONORU, DYSCYPLINY I DOSKONAŁOŚCI".<br> Czasem jednak, jak to w filmach można niekiedy zobaczyć, drzwi takiej zatwardziałej instytucji otwierają się szeroko, wpuszczają do środka wraz z człowiekiem powiew świeżości, po czym z łomotem za nim zamykają.<br> John Keating, nowy nauczyciel języka angielskiego, dla jednych będzie kamieniem w bucie tradycyjnego podejścia do nauczania, dla innych... <br> No właśnie, kim się stanie ten mężczyzna o "ciepłym uśmiechu"?<br> Co zmieni w murach skostniałej instytucji? <br> Jakie znaczenie będzie miał jego udział w życiu kilku młodych chłopców? <br> Kto za to zapłaci największą stawkę? <br> <br> STOWARZYSZENIE MŁODYCH UMYSŁÓW <br> "Znaleźli grotę. Znaleźli w niej dla siebie dom, daleko od Akademii Wieltona, daleko od rodziców, od nauczycieli i daleko od innych kolegów. Znaleźli miejsce, gdzie mogli stać się tacy, jacy nie byli wcześniej nawet w marzeniach. >> Stowarzyszenie Umarłych Poetów<< żyło i rozkwitało, szykowało się by chwycić dzień".<br> Przeczytałam książkę, aby o niej napisać, a Tobie przypominam, że istnieje świetny film, przedstawiający tę historię.<br> To na podstawie filmu powstała książka, nie odwrotnie. To rzadkość. A do tego jeszcze udany zabieg, choć nie ukrywam - to ta sytuacja, kiedy film jednak trochę zdetronizował powieść. Nie bez znaczenia jest fakt, że główną rolę nauczyciela zagrał nieodżałowany Robin Williams, który genialnie oddał ducha tej historii, jej ciężar: powiew zbliżającej się dorosłości, dojrzewanie do własnego zdania i walka o jego przetrwanie.<br> Nowy idol, mentor i drogowskaz - Keating - tym się stał ten nowy nauczyciel dla dorastającej młodzieży. Pokazał im inny sposób myślenia i patrzenia na świat, a to wszystko poprzez czytanie i odkrywanie poezji. Zaczęli rozumieć, ile są warci, jacy są, ile w sobie mają siły, o której się nie posądzali. Otworzył ich, dodał im wiary i odwagi - tym samym otworzył ich na samych siebie.<br> "Trzeba więcej być!"<br> <br> Z CZYM MNIE ZOSTAWIŁA?<br> "Carpe diem (...), znaczy tyle, co >>chwytaj dzień<< (...).<br> Ponieważ jest nam dane ujrzeć tylko kilka wiosen i kilka jesieni".<br> Ile trzeba w nas siły, zwłaszcza w tak młodym wieku, aby ochronić to, co dla nas najważniejsze. Ile trzeba mieć wiary w to, że można dokonać rzeczy wielkich i pójść choć odrobinę za tym, do czego czuliśmy się zdolni, zanim spostrzegliśmy, że jest już za późno?<br> Rodzące się pomysły na życie, pragnienia sięgnięcia po własne marzenia i realizacja pasji. <br> Stłamszony duch i konieczność podporządkowania się innym nakazom staje się ostatecznym momentem, kiedy dostrzegamy, że nasze wysiłki spełzają na niczym. Że są ostatnim strzałem ku wolności wyboru i samodecydowania. Czasem naprawdę... pojedynczym, uwalniającym strzałem...<br> Takie były czasy, można powiedzieć. Dziś mamy już inne zupełnie myślenie (tak sądzę) - bardziej liberalne i nakierowane na jednostkę, na uwalnianie swojego osobistego potencjału, na uwalnianie swojego "ja". Nie mniej nawet teraz, w 2024 roku, pewnie nie raz, nie dwa, chciałoby się wskoczyć na ławę w szkolnej sali i zakrzyczeć "O kapitanie mój, kapitanie". <br> Dać upust swoim rozedrganym myślom, wewnętrznym pragnieniom; poczuć ten zew i chęć realizacji dzikich planów, i obrazów, jakie się w nas rodzą. <br> Być sobą, po prostu w końcu być sobą...<br> To książka napełniająca nas nadzieją, takim tchnieniem wiosny i ożywczym myśleniem. Ale to też bardzo smutna historia, że nie wszystkim udało się ziścić swoje plany a cena za chęć ich realizacji okazała się zbyt duża.<br> Dla mnie "Stowarzyszenie Umarłych Poetów" zawsze będzie już miało twarz Williamsa a smutek w głębi zostanie, za tym jednym pustym w szkolnej sali krzesłem...<br> Dziś nie dam się zwieść pozorom pod maską "tak będzie dla Ciebie lepiej", dziś opuszczę mury skostniałe i wejdę w ten otwarty na oścież dla mnie świat...<br> <br> Ostatni akapit. Ostatnie zdanie - Natalia Leszka

Hmmm... Polecam obejrzeć film przed przeczytaniem książki. <br> Film jest o wiele lepszy, pewnie to dlatego, że książka została napisana na podstawie scenariusza a więc to film był pierwszy. Ale i tak mi się podobało. Mam duży sentyment do Umarłych Poetów. <br> <br> Centralnymi postaciami są grupa uczniów z klasy Keatinga, w tym Todd Anderson, cichy i nieśmiały chłopak, oraz jego współlokator Neil Perry, utalentowany, ale zdominowany przez surowego ojca. Inspirując się naukami Keatinga, chłopcy zaczynają inaczej patrzeć na swoje życie i przyszłość, co prowadzi do serii wydarzeń, które na zawsze zmieniają ich życie.<br> "Stowarzyszenie umarłych poetów" porusza wiele ważnych tematów. Jednym z głównych jest konfrontacja między konformizmem a indywidualizmem. Keating uczy swoich uczniów, aby podążali za własnymi marzeniami i myśleli samodzielnie, co jest w opozycji do rygorystycznych zasad i oczekiwań stawianych przez szkołę i rodziny chłopców. Książka eksploruje również tematy takie jak odkrywanie siebie, presja społeczna, autorytet i bunt młodzieńczy. Tragiczne wydarzenia w końcowej części książki ukazują konsekwencje tłumienia indywidualnych pragnień i potrzeb, co dodaje historii głębi i emocjonalnego ciężaru.