Stażystka

3/5
Czytałam już kilka pozycji Alicji Sinickiej, kończąc z dość pozytywnymi wrażeniami, więc postanowiłam nadrobić i te starsze wydania. Zanim oddałam się lekturze „Stażystki” byłam ciekawa opinii na jej temat. Okazało się, że przeważającą część stanowią negatywne recenzje, co skutecznie ostudziło mój zapał. Natomiast wyznaję zasadę, że warto przekonać się samemu, wyrobić własne zdanie, a więc w tym celu wypożyczyłam książkę z biblioteki.
Jednym z zarzutów było to, że książka jest nudna. Jestem w stanie wyobrazić sobie skąd wywodzą się tego typu komentarze. Aczkolwiek pomimo dość powolnej akcji, braku spektakularnych wydarzeń byłam cały czas zaciekawiona dalszym rozwojem.
To z czym się zgadzam, jeśli chodzi o odczucia czytelników to fakt, że przypisany gatunek absolutnie nie pasuje do treści. Bardziej adekwatnym określeniem byłoby: romans/ obyczaj z wątkiem kryminalnym.
Jeśli chodzi o zakończenie to uważam, że było ono niesatysfakcjonujące. Już nie pierwszy raz spotykam się z takim motywem, gdzie wykreowany bohater nie pasuje do roli mordercy. Nie chodzi o jego profil psychologiczny, czy uzasadnienie popełnionej zbrodni, a to, że punkt kulminacyjny z jego udziałem wydaje się absurdalny.
Dodatkowo brakowało mi wyjaśnień odnośnie poszczególnych przypadków, chociażby obsesji na punkcie symetrii. Uważam, że była ona pokrótce zobrazowana, ale niewystarczająco. Nie ukrywam, że pewne zachowania postaci, były na tyle nieuważne, nieostrożne, że aż nierealne. Dodatkowo „punkt zapalny całej historii” także nie wydaje się być aspektem na tyle wiarygodnym, aby w niego uwierzyć. To skutecznie odejmuje prawdziwość opowieści.
Standardowo – dobrze się bawiłam w kontekście rozrywkowym, jednak nie uważam tego za wzór na idealny thriller.