Gdzie jesteś, piękny świecie

Są takie książki, które nie krzyczą, nie błyszczą, nie próbują cię uwieść na siłę. Zamiast tego siadają obok ciebie w ciszy, patrzą ci w oczy i pytają: Czy też czujesz, że coś się rozpada? Sally Rooney w Gdzie jesteś, piękny świecie nie daje nam gotowych odpowiedzi. Daje coś więcej — lustro, w którym odbijają się nasze lęki, pragnienia i samotność.

Alice, Eileen, Felix i Simon — czwórka bohaterów, których życie przypomina delikatną konstrukcję z papieru. Każdy z nich próbuje zrozumieć siebie i innych, choć świat wokół nich zdaje się coraz bardziej niezrozumiały. Miłość nie jest tu romantyczną ucieczką, lecz polem minowym. Przyjaźń nie daje ukojenia, lecz stawia pytania. A samotność? Jest wszechobecna, nawet gdy ktoś siedzi tuż obok.

Rooney pisze tak, jakby znała nasze najskrytsze myśli. Jej język jest prosty, ale pełen napięcia. Każde zdanie to jak dotyk — czasem czuły, czasem bolesny.

Najbardziej poruszające są e-maile między Alice i Eileen. To nie są zwykłe wiadomości — to filozoficzne eseje, pełne gniewu, zwątpienia, zachwytu nad światem, który być może już odszedł. Czytając je, czujesz, że uczestniczysz w czymś intymnym, prawdziwym, surowym. To rozmowa dwóch kobiet, które próbują ocalić siebie nawzajem, choć nie wiedzą, czy same są jeszcze do uratowania.

Ta książka nie udaje. Nie próbuje być lepsza niż życie. Jest jak rozmowa z kimś, kto cię rozumie, choć nigdy cię nie spotkał. Rooney nie pisze o wielkich wydarzeniach — pisze o tym, co dzieje się w środku, gdy nikt nie patrzy.

Po przeczytaniu tej książki czujesz jakby ktoś cię przytulił w najciemniejszym momencie.