Starcie królów. Pieśń Lodu i Ognia. Tom 2

<p>“Starcie królów” to genialny sequel, który przeniósł światło reflektorów serii na jedną z najlepiej napisanych postaci w fantasy: Tyriona Lannistera. George R.R. Martin po raz kolejny pokazuje w tej serii jak bardzo genialnym pisarzem jest</p><p>Jak już zresztą wie prawdopodobnie każdy “Starcie królów” to druga książka z sagi “Pieśń lodu i ognia”. Główna historia w tym tom obraca się głównie wokół królów Westeros walczących z pełną siłą o prawo do zasiadania na Żelaznym Tronie. To jednak tylko koncept wyjściowy opowieści. To jednak dopiero początek, względem pierwszej części, skala historii stała się znacznie większa. Ciężko będzie nie zaspoilerować w tej recenzji czegokolwiek, ale jak postaram się niczego nie zdradzić.</p><p>Kontynuując natychmiast od miejsca, gdzie historia zostawiła nas w poprzedniej książce, Martin rozwinął wiele elementów swojej historii, takich jak zmieniające się sojusze, całkowicie wciągająca polityka, zawiła ekspansja budowania świata, a co najważniejsze, przekonujące niejednoznaczne moralnie postacie. Zupełnie kupili mnie nowi bohaterowie, a starzy bardzo dobrze się rozwinęli. Chociaż &nbsp;w tej książce działo się bardzo dużo, nie oznacza to, że “Starcie królów” było książką, która ma bardzo szybkie tempo. Wręcz przeciwnie, jest to książka znacznie wolniej rozwijająca się niż pierwsza część.&nbsp;</p><p>Jak to mówią, diabeł tkwi w szczegółach, a Martin zdaje się doskonale znać to powiedzenie. Jest to prawdopodobnie jedna z najlepiej opracowanych na poziomie budowy świat i relacji między bohaterami serii. Serio, nie mogę dostrzec ani jednej wady, czy dziury logicznej, jaka przejawiałaby się w jakiejkolwiek części “Pieśni lodu i ognia”. Wszystko jest tu logiczne na czele z postaciami, które wydają się żywe i posiadające własną odrębność Co prawda, mógłbym teraz rozpisywać się nad wadami i zaletami każdej z nich, ale powstrzymam się od tego tutaj i zamiast tego skupię się na Tyrionie Lannisterze.</p><p>Nie ma znaczenia czy to książka czy serial, Tyrion Lannister jest moją ulubioną postacią z tego uniwersum i po przeczytaniu w końcu dwóch książek z oryginalnego materiału, mogę już ręczyć, że jest to jedna z najlepiej napisanych postaci w fantasy. Jest dowcipny, przebiegły, inteligentny i mimo wszystkich fizycznych ułomności, które ma, nigdy się nie poddaje i wie, jak wykorzystać całą swoją przebiegłość i spryt. Czytając książkę czuję, że Martin miał dużo zabawy pisząc jego postać. Książka błyszczy najbardziej wtedy, gdy skupia się na właśnie tym bohaterze. Nie zrozumcie mnie źle, wiele innych postaci i wydarzeń było kluczowych dla uczynienia tej książki tak dobrą, ale bez niego, bez wątpienia straciłaby ona dużo z charakteru.</p><p>“Starcie królów” wciągnęło mnie dużo bardziej niż poprzednia książka z serii i osobiście uważam, że przewyższa telewizyjną adaptację pod każdym względem. Wiadomo, że w serialu musiano trochę inaczej rozegrać różne wątki, by sprawić, żeby było to wciągające i zrozumiałe dzieło, ale nie mogę się pogodzić jak wiele smaczków zostało wycięte w adaptacji. Zdecydowanie wolę też drugi tom od poprzedniego - lecz tutaj zdecydowanie widać fakt, że “Gra o Tron" dopiero rysowała pewne wątki i budowała świat, który rozkwitł w późniejszych dziełach Martina. Zdecydowanie warto te książki przeczytać - nie tylko dlatego, że to jedno z najważniejszych fantasy w dziejach literatury, ale też dlatego, że są to po prostu cholernie dobrze napisane książki. Szczególnie polecam tą część i przyznaję jej 5 gwiazdek.</p>

<p>Westeros drży od walki o Żelazny Tron. Roszczenia dziecka-króla Joffreya są kwestionowane przez jego wujów Stannisa i Renly'ego Baratheonów, którzy twierdzą, że nie jest on prawowitym spadkobiercą zmarłego króla Roberta Baratheona. Jednak bracia Baratheonowie również walczą ze sobą, dlatego doradcy Joffreya największe zagrożenie widzą w Robbie Starku, który ogłosił się Królem Północy i zadaje ciężkie straty wojskom Lannisterów. Wspiera go matka Lady Catelyn, która po cichu martwi się o rodzeństwo Robba, które zostaje rozproszone po całym Westeros od czasu egzekucji jej męża. Arya uciekła z Królewskiej przystani i teraz podróżuje na północ niezauważona. Ma nadzieję, że uda jej się dotrzeć do Winterfell. Obecnie rządzi tam jebrat Bran, który robi wszystko, by sprostać odpowiedzialności i zaopiekować się najmłodszym bratem Rickonem. Tylko Sansa wciąż przebywa w Królewskiej Przystani, będąc zakładniczką króla Joffreya i jego matki królowej Cersei Lannister. Nikt jednaj nie myśli tym, że największe zagrożenie dla Westeros pochodzi nie z rozgrywek o tron, lecz czai się poza jego granicami....</p><p>Napisanie recenzji jednego z tomów cyklu "Pieśń Lodu i Ognia" George'a R.R. Martina to niewdzięczne zadanie. Omówienie wszystkich linii fabularnych i postaci w "Starciu królów" jest po prostu niemożliwe. Ta ogromna złożoność treści zapowiadała się już w pierwszym tomie, a rozwinięta została w tej części. Są autorzy, którym ledwo udaje się zapełnić 300 stron bez powtarzania się lub sztucznego rozciągania wydarzeń, ale George R.R. Martin skutecznie wykorzystuje ponad 1000 stron sequela i upycha w nim gros wydarzeń, które niezmiennie wciągają i ekscytują. Każde zdanie, każdy dialog, każde słowo jest w tej książce ważne i przemyślane.</p><p>Uwielbiam jego styl pisania i budowanie świata, ale najbardziej podobają mi jego realistyczne, żywe postacie, z których każdy jest inny i ma swój własny charakter. Charakterystyki Martina wykraczają daleko poza podział na dobro i zło - są one interesujące https://******.**. dlatego, że tak bardzo złożone są. Wywołuje współczucie i zrozumienie nawet do najbardziej znienawidzonych postaci, które wydają się odrażające, a jednocześnie skrywają w sobie interesujący rys psychologiczny.</p><p>O moich przemyśleniach na temat "Starcia królów" mógłbym pisać i pisać, ale muszę się w tym momencie powstrzymać, bo ta recenzja będzie o wiele za długa. Myślę, że to wiele znaczy - fakt, że proza Martina wywołuje tyle emocji i przemyśleń. Zdecydowanie nie jest to kolejne podrzędne fantasy, lecz seria książek, która swoją złożonością i literackim poziomem dorównuje legendarnemu “Władcy Pierścieni” Tolkiena. “Pieśni Lodu i Ognia” to zarówno pyszna zabawa, jak i przejmujące doświadczenie. Warto przeczytać - tym bardziej jeśli znacie serial. Zaskoczeni będziecie, jak bardzo adaptacja różni się od oryginału :)...</p>