Stabilizacyjna polityka fiskalna w krajach OECD

Stabilizacyjna funkcja polityki fiskalnej odgrywa kluczową rolę w jej strukturze, ponieważ dąży do regulacji podstawowych zmiennych makroekonomicznych, takich jak produkt krajowy brutto oraz stopa bezrobocia, co podkreślają Stiglitz (2004) i Owsiak (2008). Instrumentarium fiskalne na poziomie makroekonomicznym obejmuje przede wszystkim saldo budżetowe, wpływy i wydatki sektora publicznego oraz dług publiczny. Poza tymi elementami, polityka ta korzysta również z narzędzi wpływających na mikroekonomiczne decyzje podmiotów gospodarczych, w tym stawki podatkowe oraz konkretne kategorie wydatków budżetowych.

Z naciskiem na wagę odpowiedniego funkcjonowania gospodarki, przeprowadzanie właściwej oceny skuteczności stabilizacyjnej polityki fiskalnej staje się nieodzowne. Jednym z kluczowych kryteriów takiej oceny jest funkcja społecznego dobrobytu, która stanowi skumulowaną miarę satysfakcji konsumentów. W literaturze pojęcie optymalnej polityki fiskalnej odnosi się do takich działań fiskalnych, które prowadzą do maksymalizacji tej funkcji, co znalazło odzwierciedlenie w pracach autorów takich jak Barro (1979), Lucas i Stokey (1982) oraz Chari i in. (1993).