Sońka

"Sońka" to niezwykła opowieść, która w subtelny sposób łączy intymność z epickim rozmachem. Jest to historia pełna emocji i przeciwności, ukazująca miłość w scenerii brutalnego konfliktu. Autor posługuje się formą romansu wojennego, by pokazać różnice między przeszłością a teraźniejszością, między światem znanym a nieznanym, między pamięcią bolesną i słodką.

Początkowo można odnieść wrażenie, że to jedynie zabawna gra z konwencją bajki. W dobrze znanej wszystkim formule mamy tu wioskę na krańcu świata, prostą pasterkę, księcia w powozie i mówiące zwierzęta. Jednakże autor przekształca te elementy – pasterka ma już dziewięćdziesiąt lat, a książę to Igor Grycowski, czterdziestoletni reżyser z Warszawy. Ona już dawno nie marzy o księciu, a on wcale nie poszukuje damy swojego serca, a mimo to ich losy splatają się poprzez historię, którą Sońka ma do opowiedzenia.

Opowieść cofa nas do sierpnia 1941 roku, w małej wiosce na Podlasiu, kiedy młoda Sońka spotyka Joachima, niemieckiego esesmana, którego wojenne zawieruchy rzuciły pod jej dom. Spotykają się, kiedy Sońka jest ubrana w najlepszą sukienkę, siedząc na podwórku. To wtedy jej spojrzenie krzyżuje się z jego – oczy najbardziej niebieskie i najgłębsze, wesołe i smutne jednocześnie, które zapadają w pamięć. Tak powstaje miłość, która wydaje się być poza zasięgiem zrozumienia. Igor, przyjechawszy z odległego miejsca, staje się świadkiem tej historii, zagłębia się w jej sensy i stara się pożegnać Sonię w imieniu nas wszystkich.