Śnieg widmo

Piotrek, wspominając dzieciństwo, kiedy to biegał po zamarzniętej rzece i przypadkiem natknął się na stół pełen kart do gry, otoczony tajemniczą, starą muzyką, zamyśla się nad niedopałkiem papierosa, który dziwnie wciąż tlił się w popielniczce. Choć te wspomnienia się zatarły, nieodłączne pozostaje poczucie, że coś istotnego umknęło.

Obecnie jego myśli krążą wokół kobiety, którą bezskutecznie próbuje ocalić. Nieustannie o niej myśli, mimo że jej obecność stopniowo zanika. Częściej ją przywołuje w pamięci niż spotyka. Podczas samotnych, bezsennych nocy, zadaje sobie to samo pytanie: „Czy naprawdę dałem z siebie wszystko?” Te słowa straciły już swoją świeżość od ciągłego powtarzania, ledwie związane sensem. Piotrek stara się zignorować te myśli, pragnie zasnąć i nie analizować tego więcej, zdając sobie jednocześnie sprawę, że to niemożliwe — tak jak niemożliwe jest, by tonący człowiek nagle zyskał zdolność oddychania pod wodą.

Nieustannie pytając, czy zrobił wszystko, co mógł, uświadamia sobie, że wciąż pozostaje coś do odkrycia. W poszukiwaniu odpowiedzi przemierza ulice nocnego miasta. Gdzieś w jego zakamarkach może czaić się rozwiązanie. Musi tylko pamiętać, że każda budowla, znak drogowy, pęknięta płyta chodnikowa, kałuża, mgła czy latarnia są pełne sekretów, które czekają na odkrycie.