Skażone krajobrazy

„Skażone krajobrazy” to esej autorstwa Martina Pollacka, który eksploruje skrywane miejsca masowych mordów w Europie. Te tragiczne wydarzenia były celowo ukrywane, a wszelkie ślady - zacierane. Świadkowie tych zbrodni byli eliminowani, a miejsca pochówku maskowano, sadząc na nich łubin lub dzikie krzewy. Pollack zastanawia się, jak ludzie mogą mieszkać na terenach, które są w rzeczywistości wielkimi cmentarzyskami. Czy mieszkańcy są świadomi historii ziemi, na której uprawiają swoje rośliny? Czy są to miejsca, gdzie zakładają ogrody warzywne lub budują stodoły, ignorując mroczne tajemnice przeszłości? A może, jak niektórzy starsi ludzie na wsiach, omijają te tereny z obawą, wiedząc o zbiorowych grobach?

Pollack, podejmując refleksję nad krwawą przeszłością, sugeruje potrzebę stworzenia mapy tak zwanych „skażonych krajobrazów”. Taka mapa miałaby na celu zachowanie pamięci o ofiarach, by nie zostały one zapomniane z powodu wszechobecnego strachu. Autor ostrzega, że w przeciwnym razie, triumf sprawców pozostanie zapieczętowany w transformowanym krajobrazie, stając się wiecznym symbolem okrucieństwa i arogancji tych, którzy go ukształtowali.