Sanditon

<p>Jestem wielką fanką Jane Austen. Uwielbiam jej powieści, a moją ulubioną są zdecydowanie “Perswazje”. Przeczytałam większość jej popularnych powieści, ale przyznaję, że nie miałam okazji przeczytać jej niedokończonego dzieła, czyli “Sanditon”.</p><p>Wiem, że istnieją różne oficjalne i nieoficjalne kontynuacje tego dzieła, ale ja z polecenia koleżanki, sięgnęłam po tą wersję. Wiem, że Kate Riordan opierała swoją książkę na podstawie serialu brytyjskiego, ale nie miałam nigdy okazji go obejrzeć. Nie będzie więc w tej recenzji porównań do tego dzieła.</p><p>Absolutnie muszę zgodzić się ze stwierdzeniem, które często pojawia się w recenzjach - tak, jest to prawdopodobnie najbardziej unikalna powieść Austen. Szkoda, że nie została w pełni ukończona, bo możliwe, że byłaby to książka uważana powszechnie za jej magnum opus, ale należy się cieszyć z tego co jest. Austen jest niesamowicie utalentowana i cieszy się szeroką estymą, ale myślę, że pewne pochwały należą się też Riordan. Doceniam jej odwagę podjęcia się tej książki i próbę ukończenia jej. Nie było to na pewno proste zadanie. Oczywiście nikt tak naprawdę nie wie dokładnie, jakie zamiary miała Jane Austen, jeśli chodzi o dalszy rozwój tej historii (zmarła przed ukończeniem pracy), ale myślę, że efekt byłby podobny,</p><p>Fani innych książek Austen znajdą w tej książce charakterystyczne cechy jej twórczości - delikatne bohaterki i zadziorne, ale urocze postaci. Wielu innych czytelników zauważa, że jest to poniekąd kropka w kropkę “Duma i uprzedzenie”, ale ja się z tym nie zgadzam. Myślę, że Austen postarała się o swoistą integralność tej książki. Dużo bardziej widoczny jest w “Sanditon” chociażby konflikt pomiędzy konwenansami i zasadami, a prawdziwymi, skrytymi pragnieniami bohaterów, między tym czego się od postaci oczekuje, a czego one naprawdę chcą. Wiele z jej postaci jest niezwykle podobnych w charakterze, ale każdy ma jakąś cechę charakterystyczną, która wyróżnia ich spośród całej galerii austenowskich bohaterów.</p><p>Austen i Riordan zgrały się w tej powieści idealnie. Jest wszystko to, czego można byłoby się spodziewać po najlepszych książkach legendarnej angielskiej autorki. Bawiłam się przednio i uważam, że jest godna polecenia. Daję jednak 4 gwiazdki, ponieważ mimo wszystko jest to powieść, która z pewnością mogła być lepsza, gdyby śmierć nie przeszkodziła Jane Austen w całkowitym doszlifowaniu tekstu.</p>

<p>W 1817 roku Jane Austen rozpoczęła pracę nad powieścią, która obecnie znana jest jako "Sanditon". Nigdy nie została ona ukończona. Prawdopodobnie jej pogarszające się zdrowie pozbawiło ją możliwości ukończenia pracy nad powieścią. Lata później Marie Dobbs kontynuuje powieść i koniec końców książka otrzymuje nowe życie. Tym razem jednak, nie będziemy się zajmować tą bodaj najbardziej rozpoznawalną kontynuacją. Jakiś czas temu bowiem, na rynku pojawiła się interpretacja Kate Riordan. Zazwyczaj nie jestem fanką takich rozwiązań, kiedy pod powieścią może podpisać się dwóch autorów, ale w przypadku tej powieści byłam bardzo ciekawa rezultatu. To przecież książka Jane Austen, jednej z najważniejszych pisarek w dziejach.</p><p>Akcja rozgrywa się w powstającej nadmorskiej miejscowości, Sanditon, na wybrzeżu Sussex, gdzie poznajemy liczne postaci zdominowane przez dwójkę “gospodarzy”: Pan Parker, miejscowy właściciel ziemski z wielkim projektem przekształcenia wioski rybackiej w modne nadmorskie uzdrowisko i jego partnerka Lady Denham, miejscowa wielka dama, która ma “bystre oko” i która bardziej niż o społeczność, dba o swój majątek.</p><p>Historia poznajemy z perspektywy Charlotte Heywood, młodej damy przeżywającej swój pierwszy wyjazd z dala od rodziny jako gość państwa Parker. Sanditon jest zaludnione przez barwną galerię mieszkańców i gości, którzy przy pierwszym poznaniu Charlotte są zupełnie inni niż się później okazują. Mamy więc typowy dla Jane Austen festiwal konwenansów, hipokryzji, udawanej grzeczności, pod którą kryje się głęboko zakorzeniona złość. Jej bohaterowie zawsze są jak tykające bomby, opakowane w najpiękniejszy celafon - z wierzchu piękne i miłe, lecz w głębi skrywające burzę uczuć.</p><p>Nieukończona powieść to zawsze wielka strata dla literatury. Niestety widać szwy, w miejscu, w którym Austen porzuciła pisanie książki. Mam wrażenie, że gdyby została przez nią ukończona, byłaby to wielka książka, porównywalna z “Rozważną i romantyczną”. Widać, że Austen chciała w niej obrać zupełnie inny kierunek, ta książka jest zdecydowanie bardziej poważna i dojrzała, a jednocześnie przyjemnie komediowa. Cóż, mamy to co mamy, należałoby podziękować Kate Riordan za próbę złożenia tego w sensowną całość. Książkę koniec końców oceniam dobrze i zdecydowanie warto z nią się zapoznać. Była to przyjemna lektura.</p>