Samotny wilk

Nie wiem, czy ktoś jeszcze tak ma, ale u mnie z Johnem Grishamem to już długoletnie doświadczenie. Ze wzlotami, upadkami i całą masą emocji pomiędzy. Kiedyś czytałem jego książki na bezdechu  Firma, Klient, Czas zabijania… To było jak rollercoaster pośród sal sądowych i dusznych gabinetów prawniczych, gdzie adrenalina mieszała się z prawnym bełkotem, który u Grishama zawsze miał sens. Potem, przyznaję, ta miłość trochę przygasła. Może to ja się zmieniłem, może to on zaczął pisać „na autopilocie”? Kilka ostatnich tytułów po prostu mnie rozczarowało. Niektóre kończyłem z poczucia lojalności. Inne odkładałem w połowie z ciężkim westchnieniem. Ale „Samotny wilk” przywrócił mi wiarę. Serio.

Już od pierwszych stron wiedziałem, że to będzie coś innego. Może dlatego, że Sebastian Rudd, główny bohater, jest inny. To nie żaden szlachetny wybawiciel, który zbawia świat pro bono z nieskazitelnym uśmiechem na ustach. Nie. To prawnik, który jeździ po mieście kuloodporną furgonetką, z minibarkiem i uzbrojonym kierowcą. Trochę szaleniec, trochę cynik, ale przede wszystkim ktoś, kto nie daje się wciągnąć w układy. Broni tych, których nikt nie chce tknąć. Przegrywów, bandytów, niesłusznie oskarżonych i tych, których społeczeństwo najchętniej by zepchnęło w otchłań. I robi to skutecznie, choć nie zawsze zgodnie z podręcznikiem etyki adwokackiej.

Grisham pokazuje tu bardzo ciemne strony amerykańskiego wymiaru sprawiedliwości. Policja, prokuratura, sędziowie nikt nie jest święty. A Sebastian Rudd nie ma złudzeń. Po prostu nie może patrzeć na to, jak system mieli ludzi, jak polityka i pieniądze wypaczają sens sprawiedliwości.

Fabuła? Nie jest jednowątkowa, jak w wielu wcześniejszych książkach Grishama. Mamy tu kilka równoległych spraw. i choć z początku wydaje się, że są od siebie niezależne, z czasem zaczynają się zazębiać. I robi się naprawdę ciekawie. Trochę jak serial kryminalny, w którym bohater co odcinek łapie nową sprawę, ale cały czas zbliża się do czegoś większego. Czy jest wartka akcja? Tak. Czy są plot twisty? Tak. Czy są dylematy moralne i ciemne zaułki prawa? Oczywiście.

Ale najważniejsze, Grisham znowu pisze z ikrą. Czuć, że chciał opowiedzieć tę historię. Że nie pisał „bo wydawca nalegał” czy „bo kontrakt”, ale dlatego, że coś go znowu poruszyło. Może to gniew? Może frustracja? A może właśnie ta potrzeba przypomnienia, że prawo to nie matematyka, tylko brudna gra o władzę, wpływy i drugie szanse.

Oczywiście, nie jest to poziom „Firmy”, tej chyba nie da się przebić. Ale „Samotny wilk” to zdecydowanie jedna z najlepszych powieści Grishama z ostatnich lat. Inna. Mroczniejsza. Bardziej złożona. Mniej prawnicza, ale bardziej... ludzka. Jeśli ktoś czekał, aż John Grisham znowu pokaże pazur to ten moment.

I wiecie co? Ja naprawdę wolę tego Grishama, który przestał udawać, że świat prawniczy to sala sądowa pełna szlachetnych argumentów. Wolę Grishama, który pokazuje brud, zmowę, paranoję i ludzi, którzy mimo wszystko próbują zachować resztki przyzwoitości. Bo tacy ludzie istnieją i właśnie o nich warto pisać.

Wygląda na to, że John Grisham nie przepada za policją i prokuratorami, a za sędziami to już w ogóle.

Moimi ulubionymi bohaterami są nonkonformiści - ci, którzy działają niepodobnie do nikogo. Nigdy nie wiadomo, dokąd taka postać zaprowadzi daną historię. Tytułowy nieuczciwy prawnik, Sebastian Rudd, jest bardzo podobny do tytułowego "Prawnika z Lincolna" Michaela Connelly'ego, ale Grisham stawia swój własny stempel. On również jest "prawnikiem ulicy", który trzyma swoje biuro w samochodzie i broni szumowin, wiedząc, że prawie wszyscy z nich są winni. Rudd jest rozwiedziony z homoseksualną matką jego ośmioletniego syna i dzieli swój czas na pracę (aby wyciągnąć swoich klientów z więzienia) i na odpieranie mściwych i niepoważnych działań prawnych jego byłej żony, która chce mu uniemożliwić kontakt z synem. Główny bohater wydaje się mieć dwie twarze, a tą drugą jest człowiek wierzący w bliźniego i uznający, że każdy jest wart szansy.

"Samotny wilk" jest prawie jak zbiór opowiadań, ale złączony razem. Bardzo podobał mi się ten format. Zamiast jednej długiej, ciągnącej się sprawy, mamy tu liczne i zróżnicowane przypadki - wszystkie równie trzymające w napięciu - morderstwo, uprowadzenie, cela śmierci, włamanie do domu i inne. Z niecierpliwością czekałam na każdy kolejny proces, ciekawy, co Grisham podrzuci Ruddowi. I tak, niektóre z jego motywów są wątpliwe, ale nie mogłem nie polubić tego faceta.

Sceny na sali sądowej są wspaniale i widać w nich wiedze Johna Grishama. Zawsze fascynuje mnie zakulisowe spojrzenie na prawnicze zmagania i zastanawiam się, ile z tych "niepewnych" posunięć naprawdę ma miejsce? Po raz kolejny Grisham nie bawi się w upiększanie rzeczywistości. Opisuje ją dokładnie, ze szczegółami, bez wyolbrzymiania.

"Samotny wilk" łączy w sobie elementy dramatu społecznego, thrillera, sensacji. Łączy różne gatunki za pomocą różnych spraw kryminalnych i bohaterów.

Niezwykle podoba mi się okładka tego wydania. Tajemniczy mężczyzna w garniturze porusza się w kierunku zgliszczy o piekielnych barwach, tak jakby te zgliszcza miały symbolizować ludzkie ideały i otaczające nas społeczeństwo.

"Samotny wilk" jest dziełem "typowego" Grishama. Niezwykła rozrywa okraszoną refleksją na temat otaczającego świata.

Fabuła:
Sebastian Rudd jest łotrem, człowiekiem, który walczy na ulicach i podejmuje się obrony klientów, których nikt nie chce. Sebastian wierzy, że każdemu należy się szansa i sprawiedliwy proces, niezależnie o jakim przestępstwie mówimy. Rudd jest obrońcą od spraw kryminalnych, który praktycznie mieszka w kuloodpornej furgonetce i ma tylko jednego przyjaciela, który pojawia się jako jego ochroniarz i asystent. Nasz główny bohater jest znany z walki do upadłego o swoich klientów i jeśli jesteś w dużych opałach, to na pewno chciałbyś tego człowieka w swojej drużynie.

Postacie:
Naprawdę podobała mi się osobowość Sebastiana. Był szczery, szalony, ale miał łeb na karku. Chciałbym jednak, aby postacie drugoplanowe były nieco bardziej rozwinięte. Z pewnością więcej fragmentów z Sebastianem i jego partnerem wpłynęłoby na korzyść książki.

Luźne myśli:
Jest to jedna z pierwszych książek autorstwa Johna Grishama, które czytałem i muszę powiedzieć, że jestem pod wrażeniem. Pierwszy raz zetknąłem się z thrillerem prawnym. Pomimo moich obaw o skomplikowany język, wymagający znajomości prawa, przeszedłem przez historię bez problemów tego typu. Na plus uznaje rozmaitość historii, które utrzymywały moje zainteresowanie. Książka podzielona jest na sześć części, które opowiadają o różnych przypadkach, w których brał udział Rudd. Pomimo takiego podziału, nie można odnieść wrażenia, jakoby to była kolekcja opowiadań. Polubiłem bohaterów, a sposób pisania autora sprawiał wrażenie dynamicznego i lekkiego. Myślę, że mój jedyny zarzut to byłby brak większego zwrócenia się ku postaciom drugoplanowym - tak jak wspominałem wcześniej, z chęcią zobaczyłbym więcej historii z partnerem. Trochę irytowała Judith, która pojawiała się tylko w celu nękania samotnego wilka. Dziewczyno, proszę, wyluzuj. Cieszę się, że mogłem dowiedzieć się więcej o walkach w klatkach, systemie sądowym czy policji.

Książka urzekła mnie. Wszystkie przypadki wydały mi się interesujące i unikatowe. Myślę, że za mój ulubiony przypadek można uznać sprawę Swangera. Sceny sądowe były przepełnione napięciem. Postać Rudda okazała się niezwykle wyraziste, a jego cechy spowodowały, że z nim sympatyzowałem. Z pewnością książka może z podobać się męskiej części czytelników - dużo typowej męskiej gry. Damska część też znajdzie coś dla siebie. Jeżeli ktoś odczuwa niechęć ze względu na aspekt prawny, to nie ma się czym przejmować. Język jest swobodny i nie wymaga znajomości przepisów :) Polecam.

Wygląda na to, że John Grisham nie przepada za policją i prokuratorami, a za sędziami to już w ogóle.

Moimi ulubionymi bohaterami są nonkonformiści - ci, którzy działają niepodobnie do nikogo. Nigdy nie wiadomo, dokąd taka postać zaprowadzi daną historię. Tytułowy nieuczciwy prawnik, Sebastian Rudd, jest bardzo podobny do tytułowego "Prawnika z Lincolna" Michaela Connelly'ego, ale Grisham stawia swój własny stempel. On również jest "prawnikiem ulicy", który trzyma swoje biuro w samochodzie i broni szumowin, wiedząc, że prawie wszyscy z nich są winni. Rudd jest rozwiedziony z homoseksualną matką jego ośmioletniego syna i dzieli swój czas na pracę (aby wyciągnąć swoich klientów z więzienia) i na odpieranie mściwych i niepoważnych działań prawnych jego byłej żony, która chce mu uniemożliwić kontakt z synem. Główny bohater wydaje się mieć dwie twarze, a tą drugą jest człowiek wierzący w bliźniego i uznający, że każdy jest wart szansy.

"Samotny wilk" jest prawie jak zbiór opowiadań, ale złączony razem. Bardzo podobał mi się ten format. Zamiast jednej długiej, ciągnącej się sprawy, mamy tu liczne i zróżnicowane przypadki - wszystkie równie trzymające w napięciu - morderstwo, uprowadzenie, cela śmierci, włamanie do domu i inne. Z niecierpliwością czekałam na każdy kolejny proces, ciekawy, co Grisham podrzuci Ruddowi. I tak, niektóre z jego motywów są wątpliwe, ale nie mogłem nie polubić tego faceta.

Sceny na sali sądowej są wspaniale i widać w nich wiedze Johna Grishama. Zawsze fascynuje mnie zakulisowe spojrzenie na prawnicze zmagania i zastanawiam się, ile z tych "niepewnych" posunięć naprawdę ma miejsce? Po raz kolejny Grisham nie bawi się w upiększanie rzeczywistości. Opisuje ją dokładnie, ze szczegółami, bez wyolbrzymiania.

"Samotny wilk" łączy w sobie elementy dramatu społecznego, thrillera, sensacji. Łączy różne gatunki za pomocą różnych spraw kryminalnych i bohaterów.

Niezwykle podoba mi się okładka tego wydania. Tajemniczy mężczyzna w garniturze porusza się w kierunku zgliszczy o piekielnych barwach, tak jakby te zgliszcza miały symbolizować ludzkie ideały i otaczające nas społeczeństwo.

"Samotny wilk" jest dziełem "typowego" Grishama. Niezwykła rozrywa okraszoną refleksją na temat otaczającego świata.