Rzeczy. Iwaszkiewicz intymnie

Gdy Anna Król wchodzi do starej szafy, odkrywa świat, w którym przeszłość i teraźniejszość splatają się w fascynujący sposób. Znajduje tam niepozorne przedmioty, które należały do Jarosława Iwaszkiewicza, jednego z najważniejszych pisarzy polskich XX wieku. Choć nigdy się nie poznali, jego historia staje się dla niej niemal namacalna. Podszewki z garniturów, zapomniane guziki, bilety kolejowe i notatki na marginesach książek - te drobne rzeczy wypełniają jej wyobraźnię opowieściami o codziennym życiu Iwaszkiewicza.

Anna Król tworzy z tych fragmentów intime portret pisarza, ukazując jego życie przez pryzmat osobistych i zawodowych detali. Zastanawia się, co skłoniło go do notowania myśli w prostych zeszytach, jakie rozmowy prowadził z psem i czego się wstydził przed bliskimi. To najbardziej osobista pozycja o autorze „Panien z Wilka” i „Tataraku", która zaprasza czytelników do odkrycia jego intymnego świata.

Na kartach książki dokumentacyjny trud Anny Król zmienia się w ożywioną narrację, niemal jak scenariusz filmowy, odtwarzający kluczowe momenty z życia Iwaszkiewicza. Jego biografia jawi się jako mozaika ulotnych chwil i zapachów, przypominając, że to ciekawość pozwala przeszłości na nowo nabrać życia. Mimo że pisarka i pisarz nigdy się nie spotkali, ich spotkanie następuje na poziomie wyobraźni, prowadząc fascynującą podróż przez czas.

Wyrażenie „Wszystko się przyda” staje się mottem tego domu, w którym Anna odkrywa liczne artefakty przepełniające przestrzeń. Znajduje pamiątki, takie jak kałamarz, szczoteczka do golenia, a nawet resztki wody kolońskiej, przetrwałe w zagraconych szufladach. Podobnie jak poprzedni właściciele, zastanawia się nad sensem przechowywania tych „pierdołów”. Pamiętając, gdzie co było umieszczone, dostrzega szczegóły, które wielu mogłoby pominąć.

Gdy zagląda do kolejnej szuflady, Anna natrafia na wycinki z „Życia Warszawy”, szklaną lufkę i blaszane pudełko z napisem „Paris 1925”. Pozornie bezwartościowe przedmioty i mały jasny guzik prowadzą ją do wspomnień o zniszczonym jesiennym płaszczu wiszącym w starym pomieszczeniu. Świadoma kruchości tych odkryć, ma nadzieję, że kiedyś ktoś naprawi niedobór guzika w płaszczu, przypominając sobie o tych przeszłych chwilach.