Rosja

<p>Podczas pobytu w domu rodzinnym miałam burzliwą rozmowę z rodzicami w związku z obecną sytuacją na świecie. Sprawy polityki, także tej międzynarodowej, w ogóle mnie nie interesują, jednak towarzystwo moich rodziców i ich wzajemne docinki to przyjemność, do której chętnie wracam! Tata, nieco zrezygnowany moim brakiem wiedzy związanym z bieżącą polityką międzynarodową, sięgnął do biblioteczki domowej i podsunął mi do czytania esej Zygmunta Krasickiego pod sugestywnym tytułem „Rosja”. Na początku uznałam to za żart, pamiętałam zarys treści książki z lekcji języka polskiego. Wolne wieczory w domu zachęciły mnie do przeczytania dzieła polskiego pisarza. Wniosek? Niewiele zmieniło się w Rosji w ciągu minionych wieków. Na lekcjach w liceum książka Zygmunta Krasickiego była przedstawiana jako dramat, jednak z perspektywy czasu wydaje się w równym stopniu pogłębioną analizą co do prawdziwej natury rosyjskiego świata i sposobu myślenia Rosjan jako społeczeństwa awanturniczego, skłonnego do przemocy i gotowego zabijać w imię niezrozumiałych ideałów. Obecnie wiedza na ten temat płynie niemal ze wszystkich portali internetowych, jednak na początku XIX wieku zabieranie głosu w zakresie postępowania państwa rosyjskiego okraszone było poważnymi konsekwencjami. Tym bardziej należy docenić twórczość Zygmunta Krasickiego.</p><p>Książka „Rosja” z rozmachem opisuje rosyjską kulturę, społeczeństwo i trudną historię relacji z II Rzeczpospolitą. Autor przedstawia państwo rosyjskie jako kraj o bogatej historii i kulturze, podkreśla również silną pozycję carskiej Rosji na arenie międzynarodowej, szczególnie w obszarze Europy Środkowo-Wschodniej. Oczywiście takie podejście polskiego pisarza wynikało z uwarunkowań geopolitycznych w czasie tworzenia dramatu pod tytułem „Rosja”. Polska wówczas znajdowała się pod zaborami, a szczególna aktywność w przedmiocie niszczenia kultury i języka polskiego odgrywała wówczas Rosja. Zygmunt Krasicki nie ulega czarowi, jakim państwo rosyjskie cieszyło się na zachodzie Europy na początku XIX wieku. Zamiast tego polski pisarz wskazuje na liczne problemy rosyjskiego społeczeństwa, jak https://******.**. korupcja, brak wolności słowa, a także narastający konflikt z Zachodem. Brzmi znajomo, jeśli wziąć pod uwagę wydarzenia z historii najnowszej?</p><p>Głównym bohaterem książki „Rosja” jest książę Słowacki. Mężczyzna, żyjąc w Polsce, wielokrotnie słyszał, że kraj nad Wisłą pogrążony w chaosie nie daje perspektyw na godne i szczęśliwe życie. Książę podejmuje decyzję o wyjeździe do Rosji, gdzie jak się spodziewa, znajdzie warunki do lepszego życia z uwagi na bogatą kulturę i umiłowanie dla sztuki prezentowanej przez obywateli państwa rosyjskiego. Główny bohater książki „Rosja” znajduje zatrudnienie w administracji, a z czasem poznaje Rosjan i budzi się w nim coraz większy dysonans poznawczy. Nic się nie zgadza, jeśli chodzi o kreacje rosyjskiej państwowości w oczach Polaków karmionych kremlowską propagandą. Życie wydaje się szare i smutne, a represje aparatu państwowego skutecznie odzierają ludzi ze złudzeń. Znamienne, że nawet w tej sytuacji główny bohater utworu Zygmunta Krasickiego nie podejmuje decyzji o powrocie do Polski. Książę Słowacki czyni to dopiero wówczas, kiedy poznaje ludzi osadzonych w więzieniu. Postawa rosyjskiego aparatu państwowego budzi w księciu Słowackim nostalgię za Polską. Czy książę Słowacki wróci do ojczyzny? Na to pytanie znajdziecie odpowiedź w dramacie Zygmunta Krasickiego.&nbsp;</p><p>Początkowo nie traktowałam poważnie propozycji taty w zakresie przeczytania utworu Zygmunta Krasickiego. Rekomendacja, że między słowami polskiego pisarza ukryta jest prawda o Rosji aktualna od ponad dwóch wieków, wydała mi się kuszącym, ale jednak tylko skrótem myślowym. Tymczasem kluczem do zrozumienia obecnej sytuacji na świecie wydaje się wielowiekowa tradycja indoktrynowania rosyjskiego społeczeństwa, również w przedmiocie niechęci do Polski. O tym https://******.**. napisał Zygmunt Krasicki w dramacie „Rosja”.</p><p>Na koniec warto dodać, że utwór „Rosja” charakteryzuje barwny i bogaty w metafory styl polskiego pisarza. Zygmunt Krasicki posługuje się na łamach dramatu licznymi porównaniami i analogiami do ówczesnej sytuacji w Europie, co ułatwia zorientowanie się w tle historycznym dramatu „Rosja” nawet mniej zaznajomionym z historią czytelnikom. W tekście utworu polskiego pisarza pojawiają się także liczne wyrazy i zwroty pochodzące z języka rosyjskiego, co wydaje się naturalne w sytuacji, gdy główny bohater, książę Słowacki, przez długi czas pozostaje w Rosji po emigracji z Polski. Warto także zwrócić uwagę na fakt, że w tekście pojawiają się liczne odniesienia do historii Rosji, literatury rosyjskiej oraz kultury tego kraju. Autor wykorzystuje bogactwo opisów i metafor, aby przedstawić Rosję jako kraj o wielu twarzach i bogatej kulturze. Rzecz w tym, że z perspektywy czasu nawet główny bohater utworu wydaje się w epilogu całej historii mocno rozczarowany ową kulturą i tradycją rosyjskiego społeczeństwa, które nijak nie potrafi zdobyć się na walkę o wolność wobec opresyjnego aparatu władzy. W tym sensie główny bohater dramatu, książę Słowacki, uznaje ostatecznie, że wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej. A dom znajduje się tam, gdzie serce człowieka, czyli między granicami ukochanej ojczyzny.</p><p>Zygmunt Krasiński zmarł na gruźlicę 23 lutego 1859 roku w Paryżu. W Polsce bywał rzadko jednak w dziełach polskiego pisarza wyraźnie widać tęsknotę i nostalgię za ojczyzną. Utwór „Rosja” wydaje się ową tezę potwierdzać. Po śmierci zwłoki jednego z czołowych przedstawicieli polskiego&nbsp;romantyzmu&nbsp; zostały przewiezione do Opinogóry koło Ciechanowa, gdzie obecnie znajduje się Muzeum Romantyzmu.&nbsp;</p>

<p>Zygmunt Krasiński według mojej polonistki w liceum uchodził za jednego z czołowych przedstawicieli polskiego romantyzmu. Pamiętam, że nauczycielka wychwalała twórczość polskiego pisarza, podobnie zresztą czyniła z innymi autorami. Może to rzecz właściwa dla zawodu nauczyciela, aby nawet po dwóch wiekach dostrzegać w opowieściach polskich romantyków wskazówki dla życia współczesnych młodych ludzi? Wróćmy jednak do Zygmunta Krasińskiego, bo to człowiek o barwnym i ciekawym życiorysie, co zresztą widoczne pozostało w twórczości polskiego literata przez całą jego karierę. Kim był człowiek, którego imieniem i nazwiskiem nazwano ulicę, przy której mieszka moja przyjaciółka w Krakowie? Młody Krasiński był dobrą partią: urodził się w 1812 roku w Paryżu, gdzie jego ojciec, książę Vincent Krasiński, pełnił funkcję ambasadora Polski przy dworze francuskim. Poważna fucha, ciekawe otoczenie i szereg możliwości dla młodego pisarza okazały się znakomitym startem w życiu. Jako ciekawostkę warto wspomnieć fakt, że Zygmunt Krasiński był bardzo związany z Polską, choć jakoś tak się złożyło, że przez większość życia mieszkał poza granicami naszego kraju. Niemniej wiele dzieł pisarza nawiązuje do trudnej i często bolesnej miłości do ojczyzny, a poemat dramatyczny pod tytułem „Rosja” jest tego znakomitym przykładem. Zygmunt Krasiński nie był typem literackiego wojownika, który jako dzielny i odważny jawił się jedynie między słowami poczytnych powieści i dramatów. Przeciwnie, już po wybuchu powstania listopadowego w 1830 roku, Krasiński opuścił Paryż i przyjechał do Polski, gdzie planował wziąć udział w walkach z szablą w ręku! Nie było mu to dane, wolę walki powstrzymała choroba, a wkrótce pisarz wyjechał do Włoch. Rzeczą, o której warto powiedzieć, jest fakt, że Krasiński „nie odleciał” w kosmos z powodu swojego wysokiego urodzenia, lecz pozostał przez całe życie filantropem i działał szeroko na rzecz potrzebujących. Obecnie pomoc ubogim i bezrobotnym zajmują się specjalne organizacje, jednak dwieście lat temu owa pomoc nie miała charakteru instytucjonalnego, a osoby takie jak Zygmunt Krasiński należały do rzadkości. Niby drobiazg, ale rzutuje na percepcję literatury polskiego pisarza. Warto wiedzieć, z kim mamy do czynienia, również na kartach literatury pięknej.&nbsp;</p><p>Bohaterem książki „Rosja” jest książę Słowacki - młody arystokrata, który podejmuje decyzję o ucieczce z Polski do Rosji. Dla wyjaśnienia tła historycznego należy wspomnieć, że w owym czasie Polska znajdowała się pod zaborami, a obywatele naszego kraju byli szeroko indoktrynowani w przedmiocie lepszych warunków do życia w państwie rosyjskim. Główny bohater &nbsp;dramatu pod tytułem„Rosja” wyjeżdża, a w trakcie pobytu w nowej ojczyźnie szybko przekonuje się, że tamtejsze realia polityczne i kulturowe zdecydowanie różnią się od wyobrażeń, jakie młody mężczyzna snuł o życiu w Rosji. Czyżby człowiek być istotą, która tęskni za tym, czego akurat nie ma?</p><p>W jaki sposób autor dramatu przedstawia głównego bohatera? Z powodów, o których pisałem na wstępie, analogie między Zygmuntem Krasińskim a księciem Słowackim wydają się oczywiste. Główny bohater jawi się w oczach czytelnika jako bohater romantyczny, pełen dylematów moralnych, ukierunkowany na poszukiwanie lepszego życia i ucieczki od państwa znajdującego się pod zaborami. Książę Słowacki to postać pełna sprzeczności. Z jednej strony mężczyzna pozostaje dumny ze swojego pochodzenia i głębokich związków z Polską, z drugiej zaś strony czuje się zdradzony przez ojczyznę i poszukuje alternatywnej drogi dla swojej niepewnej przyszłości. W trakcie pobytu w Rosji główny bohater interesuje się lokalnymi realiami politycznymi i kulturowymi, co wywołuje wewnętrzną przemianę księcia Słowackiego. Mężczyzna przekonuje się, że rosyjska propaganda nijak ma się do rzeczywistości, a Polska jako ojczyzna warta jest walki o każdy malutki skrawek okupowanego terytorium. Trudno nie skojarzyć epilogu całej historii z wydarzeniami z życia autora. Jak wspomniałam wcześniej, Zygmunt Krasiński wykazywał ochotę do walki w ramach powstania listopadowego, niedane było jednak autorowi dramatu „Rosja” zrealizować swoich postanowień z uwagi na chorobę. Może to lepiej, z perspektywy czasu słowa wydają się równie ważne dla walki o niepodległość, jak machanie szablą w romantycznym uniesieniu właściwym dla epoki, w której tworzył polski pisarz.</p><p>Dramat poetycki „Rosja” to ważne dzieło polskiego romantyzmu. Książka stanowi również świadectwo umiłowania Zygmunta Krasickiego dla ojczyzny, która dla pisarza przez większość życia pozostawała jedynie mglistym wspomnieniem i niepewnym wyobrażeniem. Wspomniane dzieło wyraża przekonanie, że Polska jest krajem jedynym w swoim rodzaju. Autor sugeruje, że niektórzy, jak książę Słowacki, muszą odkryć inne miejsca, aby przekonać się, gdzie naprawdę znajduje się ich dom. A stąd już tylko krok do wniosku, że przez ostatnie dwieście lat w istocie niewiele zmieniło się w mentalności naszych rodaków! Też kiedyś wyjechałam i wróciłam, lubię ten nasz piękny kraj nad Wisłą, położony gdzieś między zimnym morzem a kapryśną pogodą w górach. ?</p>