Zygmunt Krasiński - sylwetka autora

Zygmunt Krasiński, hrabia herbu Ślepowron, zaliczany jest do trójcy wieszczów, najbardziej wpływowych poetów polskiego romantyzmu. Był II Ordynatem na Opinogórze. Rozpoczął swoją literacką karierę w 1828 roku, tworząc gotyckie opowieści pełne mrocznych tematów. Już w tych wcześniejszych dziełach Krasińskiego widać było fascynację tematami cierpienia, zagłady i śmierci, odkrywając jego ciągły wewnętrzny konflikt między społecznymi konwenansami a romantycznym idealizmem walki o wolność. Jego twórczość była pełna frenezji, piekielnych obrazów oraz ostrych sprzeczności na tle religijnym i społecznym. Z biegiem lat, około 1847 roku, po wydaniu dzieła "Ostatni", Krasiński zwrócił się ku etyce chrześcijańskiej, przez co jego utwory zaczęły promować miłość ewangeliczną złączoną z myślą mesjanistyczną.

Krasiński pochodził z magnackiego rodu Krasińskich herbu Ślepowron. Był synem generała Wincentego i Marii z Radziwiłłów. Urodził się w Paryżu, przy Boulevard Montmartre 10, a ochrzczono go w kościele Notre Dame de Lorette. Jego chrzestnymi byli Ludwik Pac z Marią Walewską oraz Piotr Krasiński z księżną Jabłonowską. Pobierał wykształcenie w rodzinnym domu w Warszawie i Opinogórze, pod okiem znanych nauczycieli, następnie kształcił się w Liceum Warszawskim i na wydziale prawa Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego, lecz studia przerwał w 1829 roku.

W wyniku konfliktu z kolegą, Leonem Łubieńskim, jego ojciec wysłał go do Szwajcarii, gdzie miał okazję zapoznać się z wiodącymi europejskimi nurtami romantyzmu. Silny wpływ na niego wywarł ojciec Wincenty, który w czasach napoleońskich generałów popierał tzw. "obóz klasyków", a później stał się lojalnym poddanym cara. Zygmunt, mimo młodzieńczego buntu, nigdy nie zdołał się całkowicie uwolnić spod wpływu ojca, który wpłynął zarówno na jego poglądy polityczne, jak i sferę osobistą, zmuszając go do małżeństwa z Elizą z Branickich, mimo iż Krasiński darzył uczuciem Delfinę Potocką. Krasiński nie uczestniczył w powstaniu listopadowym i innych patriotycznych wydarzeniach, co doprowadziło do ostracyzmu ze strony znajomych.

W 1829 roku w Genewie poznał przyjaciela Henryka Reeve'a oraz Henrietę Villan, swoją drugą miłość. W sierpniu 1830 spotkał się z Adamem Mickiewiczem, z którym udał się w podróż po Alpach. Krasiński cierpiał na rozstrój nerwowy, napięty stosunek z ojcem oraz chorobę oczu. Pomimo prób ojca, by związać go z dworem rosyjskim, odmówił tej służby. W ciągu kolejnych lat odwiedził m.in. Kraków, Wiedeń i Włochy. W Rzymie w 1834 roku związał się z Joanną Bobrową-Piotrowicką. Podczas podróży towarzyszył mu kolega Konstanty Danielewicz.

Znacząca była jego znajomość z Juliuszem Słowackim, którą nawiązał w Rzymie w 1836 roku. W 1838 roku w Neapolu rozpoczął intensywny romans z Delfiną Potocką, który trwał osiem lat i stał się źródłem inspiracji dla jego późniejszej twórczości. W Mediolanie zaprzyjaźnił się z Augustem Cieszkowskim, z którym korespondencję opublikował później Józef Kallenbach. Pod wpływem ojca w 1843 roku poślubił Elizę z Branickich, z którą miał czworo dzieci.

W czasie rewolucji w Rzymie w 1848 roku Krasiński wspierał papieża Piusa IX. Lata później, po śmierci jego najmłodszej córki, opuścił Złoty Potok, gdzie przebywał. Poeta zmarł 23 lutego 1859 roku w Paryżu, a jego ciało spoczęło w Opinogórze, gdzie obecnie znajduje się Muzeum Romantyzmu.