Ronja, córka zbójnika

"Ronja, córka zbójnika" to książka fantasy dla dzieci autorstwa szwedzkiej pisarki Astrid Lindgren, wydana po raz pierwszy w 1981 roku. Wybrałam tą powieść do przeczytania mojej sześcioletniej córce, ponieważ uwielbia historie Astrid Lindgren, a tej akurat żadna z nas nie miała okazji czytać.<br> Ronia jest dziewczynką dorastającą wśród klanu zbójników mieszkających w zamku w leśnych rejonach wczesnośredniowiecznej Skandynawii. Jako jedyne dziecko Matta, wodza, ma pewnego dnia zostać przywódczynią klanu. Powieść skupia się na jej przygodach, gdy młoda dziewczyna hasa po lasach, ale ma też niezwykle istotny wątek. Ojciec Ronji ma arcywroga, Borka, który również posiada jedyne dziecko - syna Birka. Birk i Ronja zaprzyjaźniają się, co prowadzi do zaostrzenia się konfliktu pomiędzy ich ojcami, a w efekcie - do otwartej wojny między zbójeckimi bandami.<br> Historia Ronji i Birka jest podobna do historii Romea i Julii - dwoje dzieci z wrogich rodzin zaprzyjaźnia się i w końcu darzy siebie miłością. Dzięki Bogu ich rodzice godzą się, zanim dzieci pójdą popełniają samobójstwo, więc mamy zdecydowanie szczęśliwsze zakończenie niż u Szekspira.<br> Jak zwykle u Astrid Lindgren, opowieść była przyjemna. Autorka zanurza czytelnika w świat, w którym istnieją rozbójnicy, ludzie mieszkają w zamkach, a zabawa polega na okradaniu ludzi, jedzeniu, śpiewaniu i włóczeniu się po lesie. Miło było śledzić życie Ronji w lesie. Jej przygody są dość proste, ale dobrze rozwinięte, a dodatek fantastycznych stworzeń zamieszkujących las nadawał niektórym wydarzeniom przyjemnie niepokojący ton. Jeśli chodzi o postacie, Ronja jest charakterystyczną bohaterką dla szwedzkiej autorki - miłą, silną i niezależną dziewczynką. Z łatwością można ją polubić. Podobała mi się też równowaga w jej relacjach z Birkiem. Ich relacja była opisana w sposób cudowny, przypomniały mi się wręcz moje młodzieńcze miłostki...<br> Moja córka również była zachwycona historią. Z uwagą słuchała każdego zdania, które jej czytałam. Dowiedziała się również ode mnie, że istnieje serial animowany, który powstał na bazie tej powieści i teraz cały czas mnie męczy, żebyśmy go obejrzały. "Ronja, córka zbójnika" jest więc książką wartą polecenia. Czerpać z niej przyjemność mogą nie tylko dzieci, ale również dorośli. To bardzo przyjemna, ciepła historia pełna ciekawych przygód.

"Ronja, córka zbójnika" to książka fantasy dla dzieci autorstwa szwedzkiej pisarki Astrid Lindgren, wydana po raz pierwszy w 1981 roku. Wybrałam tą powieść do przeczytania mojej sześcioletniej córce, ponieważ uwielbia historie Astrid Lindgren, a tej akurat żadna z nas nie miała okazji czytać.<br> Ronia jest dziewczynką dorastającą wśród klanu zbójników mieszkających w zamku w leśnych rejonach wczesnośredniowiecznej Skandynawii. Jako jedyne dziecko Matta, wodza, ma pewnego dnia zostać przywódczynią klanu. Powieść skupia się na jej przygodach, gdy młoda dziewczyna hasa po lasach, ale ma też niezwykle istotny wątek. Ojciec Ronji ma arcywroga, Borka, który również posiada jedyne dziecko - syna Birka. Birk i Ronja zaprzyjaźniają się, co prowadzi do zaostrzenia się konfliktu pomiędzy ich ojcami, a w efekcie - do otwartej wojny między zbójeckimi bandami.<br> Historia Ronji i Birka jest podobna do historii Romea i Julii - dwoje dzieci z wrogich rodzin zaprzyjaźnia się i w końcu darzy siebie miłością. Dzięki Bogu ich rodzice godzą się, zanim dzieci pójdą popełniają samobójstwo, więc mamy zdecydowanie szczęśliwsze zakończenie niż u Szekspira.<br> Jak zwykle u Astrid Lindgren, opowieść była przyjemna. Autorka zanurza czytelnika w świat, w którym istnieją rozbójnicy, ludzie mieszkają w zamkach, a zabawa polega na okradaniu ludzi, jedzeniu, śpiewaniu i włóczeniu się po lesie. Miło było śledzić życie Ronji w lesie. Jej przygody są dość proste, ale dobrze rozwinięte, a dodatek fantastycznych stworzeń zamieszkujących las nadawał niektórym wydarzeniom przyjemnie niepokojący ton. Jeśli chodzi o postacie, Ronja jest charakterystyczną bohaterką dla szwedzkiej autorki - miłą, silną i niezależną dziewczynką. Z łatwością można ją polubić. Podobała mi się też równowaga w jej relacjach z Birkiem. Ich relacja była opisana w sposób cudowny, przypomniały mi się wręcz moje młodzieńcze miłostki...<br> Moja córka również była zachwycona historią. Z uwagą słuchała każdego zdania, które jej czytałam. Dowiedziała się również ode mnie, że istnieje serial animowany, który powstał na bazie tej powieści i teraz cały czas mnie męczy, żebyśmy go obejrzały. "Ronja, córka zbójnika" jest więc książką wartą polecenia. Czerpać z niej przyjemność mogą nie tylko dzieci, ale również dorośli. To bardzo przyjemna, ciepła historia pełna ciekawych przygód.

Głęboko w zaczarowanym lesie, w twierdzy swojego ojca, mieszka Ronja, córka Matta. Kochana zarówno przez rodziców, jak i zbójników, dorasta, będąc otoczoną opieką i kochając otaczający ją dziki, zaczarowany las. Ale wtedy Ronja poznaje Birka - syna największego wroga jej ojca. Między nimi rodzi się bliska przyjaźń, która musi być utrzymywana w tajemnicy, jeśli chcą się nadal widywać.<br> "Ronja, córka zbójnika" to jedna z niewielu powieści dla dzieci, które uważam za doskonałe w całości. Kiedy przyszło do przeczytania książki, trochę się wahałam; nie podobała mi się inna książka autorki Astrid Lindgren, Pippi Pończoszanka i spodziewałam się zawodu.<br> Na szczęście Ronja, córka zbójnika w niczym nie przypomina tamtej książki. Powieść przypadła mi do gustu, narracja trzecioosobowa dawała odpowiednie poczucie, co myśli i czuje Ronja, zachowując jednocześnie neutralny punkt widzenia na inne postacie. Opisy lasu i twierdzy są pięknie napisane, a co najważniejsze, postacie mają niesamowitą głębię i szczere emocje.<br> Więzi między Ronjią a jej rodzicami, zwłaszcza ojcem Mattem, są ukazane w tak piękny sposób - nie potrafię sobie wyobrazić bardziej bliskiej relacji między ojcem a córką w żadnej innej historii, z którą się zetknęłam. To prawdziwa miłość! Wszyscy członkowie bandy Matta, choć są rabusiami, są w pewnym sensie sympatyczni i również otaczają dziewczynkę rodzicielską miłością.<br> Związek Ronji i Birka jest jedną z najbardziej uroczych historii jakie znam. Mimo że są młodzi, łączy ich bardzo silna więź. Bardzo się starają, by się wspierać i choć często się kłócą, nie ma rzeczy, która mogłaby ich rozdzielić. Podoba mi się również to, że książka pozostawia pole do interpretacji; są młodzi i z pewnością mogą być po prostu przyjaciółmi lub - w dalszej perspektywie - mogą się kochać miłością dużo głębszą.<br> Zmagania i radości bohaterów są napisane w tak wiarygodny sposób, że nie sposób nie współodczuwać ich z nimi. To taka piękna książka o więziach międzyludzkich, chęci dawania i robienia dla innych, a wszystko to w środku zaczarowanego lasu. Astrid Lindgren tak oczarowała mnie tą powieścią do tego stopnia, że z pewnością sięgnę po kolejne jej książki. Myślę, że warto tę książkę przeczytać - zwłaszcza dzieciom. To wyjątkowo mądra i zaskakująco wciągająca lektura.

Głęboko w zaczarowanym lesie, w twierdzy swojego ojca, mieszka Ronja, córka Matta. Kochana zarówno przez rodziców, jak i zbójników, dorasta, będąc otoczoną opieką i kochając otaczający ją dziki, zaczarowany las. Ale wtedy Ronja poznaje Birka - syna największego wroga jej ojca. Między nimi rodzi się bliska przyjaźń, która musi być utrzymywana w tajemnicy, jeśli chcą się nadal widywać.<br> "Ronja, córka zbójnika" to jedna z niewielu powieści dla dzieci, które uważam za doskonałe w całości. Kiedy przyszło do przeczytania książki, trochę się wahałam; nie podobała mi się inna książka autorki Astrid Lindgren, Pippi Pończoszanka i spodziewałam się zawodu.<br> Na szczęście Ronja, córka zbójnika w niczym nie przypomina tamtej książki. Powieść przypadła mi do gustu, narracja trzecioosobowa dawała odpowiednie poczucie, co myśli i czuje Ronja, zachowując jednocześnie neutralny punkt widzenia na inne postacie. Opisy lasu i twierdzy są pięknie napisane, a co najważniejsze, postacie mają niesamowitą głębię i szczere emocje.<br> Więzi między Ronjią a jej rodzicami, zwłaszcza ojcem Mattem, są ukazane w tak piękny sposób - nie potrafię sobie wyobrazić bardziej bliskiej relacji między ojcem a córką w żadnej innej historii, z którą się zetknęłam. To prawdziwa miłość! Wszyscy członkowie bandy Matta, choć są rabusiami, są w pewnym sensie sympatyczni i również otaczają dziewczynkę rodzicielską miłością.<br> Związek Ronji i Birka jest jedną z najbardziej uroczych historii jakie znam. Mimo że są młodzi, łączy ich bardzo silna więź. Bardzo się starają, by się wspierać i choć często się kłócą, nie ma rzeczy, która mogłaby ich rozdzielić. Podoba mi się również to, że książka pozostawia pole do interpretacji; są młodzi i z pewnością mogą być po prostu przyjaciółmi lub - w dalszej perspektywie - mogą się kochać miłością dużo głębszą.<br> Zmagania i radości bohaterów są napisane w tak wiarygodny sposób, że nie sposób nie współodczuwać ich z nimi. To taka piękna książka o więziach międzyludzkich, chęci dawania i robienia dla innych, a wszystko to w środku zaczarowanego lasu. Astrid Lindgren tak oczarowała mnie tą powieścią do tego stopnia, że z pewnością sięgnę po kolejne jej książki. Myślę, że warto tę książkę przeczytać - zwłaszcza dzieciom. To wyjątkowo mądra i zaskakująco wciągająca lektura.