Rapsodia

O tej autorce słyszałam już dawno temu za sprawą jej serii o Jeźdźcach Apokalipsy, która nawiasem mówiąc, nadal znajduje się na moim TBR. Na „Rapsodie” czekałam równie mocno, ale całe moje podekscytowanie opadło, gdy zaczęłam to czytać, bo niestety zderzyłam się z rzeczywistością, a raczej z tłumaczeniem. <br> <br> Zastanawiam się, czy ktokolwiek czytał ten tekst po przetłumaczeniu. Mam wrażenie, że nie, bo w głownie mi się nie mieści, że ktokolwiek po jego przeczytaniu uznał, że to się nadaje do druku. W pewnym momencie zaczęłam zastanawiać się, czy książka nie została przepuszczona przez tłumacza Google albo jakiś inny generator. Słownictwo było ultradziwne, nikt takich słów nie używa w mowie potocznej. Wielokrotnie szyk zdania był zły albo wcale nie istniał. Przez to właśnie zdania traciły sens i musiałam się upewnić, czy dobrze zrozumiałam daną sytuację. „Masz ochotę obrać jego banana”, „to mina autsajdera” (dokładnie w ten sposób pisane), „Wygląda jak cyngiel - taki do wydymania” to tylko wierzchołek tej góry lodowej. Jednak największy gwóźdź do trumny stanowiło zdanie: „Ja chce się dobrać do twojego towaru, a jestem hetero jak kiełbasa z grila” 🫥  Gdzie w oryginale jest: „I want your goods, and I’m straight as an arrow”. JAK? DLACZEGO? Czy ktoś mi może wytłumaczyć, skąd tam się wzięła kiełbasa? Przecież to zasługuje na tłumaczeniowe więzienie. Rozumiecie, że ktoś za to dostał pieniądze i ktoś za to zapłacił? ☠️ A wiecie, co jest w tym wszystkim najgorsze? Ta książka wcale nie jest taka zła, tylko tłumaczenie ją tak skrzywdziło. Przeczytałam parę rozdziałów po angielsku i czułam się, jakbym czytała zupełnie inną książkę. Jestem przekonana, że gdybym przeczytała tę historię w oryginale, to znacznie lepiej bym ją odebrała. Dla mnie tłumaczenie jest integralną częścią książki i nie potrafię jej ocenić, bez patrzenia na takie akty jej profanacji. <br> <br> Fabularnie historia nie powala, ale nie jest też tak źle. Do 200 strony dostajemy coś na kształt „rozmów w toku” między bohaterami. Pojawi się mnóstwo retrospekcji sprzed 7 lat, gdy Des i Callie poznawali się. Teraźniejsze spotkania opiewają w rozmowy, kłótnie, tęskne spojrzenia, bolesne wspomnienia i od czasu do czasu spłacenie jednego z ponad trzystu długów, które bohaterka zaciągnęła u Negocjatora. Trochę nuda 🥱 Dopiero po 200 stronie zaczęła się delikatna akcja, ale i tak najlepsze było ostatnie 100 stron. <br> <br> Muszę wspomnieć, że jest to książka z 2016 roku i to czuć. Gdy się za nią zabierałam, wiedziałam o tym, a nawet chciałam przeczytać coś z tego okresu. I jak na tamte czasy naprawdę jest w porządku. <br> <br> Przez praktycznie całą książkę miałam jeden zarzut. Dlaczego ten potężny, mroczny Król Nocy zachowuje się jak ciepła klucha względem Callie. I wiecie to nie było zwykłe, że był po prostu miły. On dosłownie oglądał z nią Harry’ego Pottera, spędzał z nią połowę dnia przez 7 dni w tygodniu, zabierał w różne miejsca, utulał do snu, grał z nią w gry. Nie wiem jak wam, ale mi się to trochę kłóci z tą mroczną kreacją. Odpowiedź na to dostajemy pod koniec książki i… oookej, mogę zrozumieć takie wyjaśnienie, ale czy mnie to satysfakcjonuje? Nie.<br> <br> Wątek romantyczny po prostu był. Nie jestem jego fanką, ale przeciwniczką również. Trochę za mało napięcia wyczuwałam pomiędzy bohaterami. Myślałam, że skoro to dark fantasy, a Callypso ma długi u Negocjatora, to wyegzekwowanie ich pójdzie trochę w te spicy stronę, ale tak się nie stało. Choć może była jedna scena, która lekko do tego aspirowała. Dla mnie zmarnowany potencjał. <br> <br> Niestety nie mogę wam polecić tej książki w tym przekładzie, bo zwyczajnie jest fatalny, a jeśli już macie ochotę to sięgnijcie po angielską wersję, jest 100 razy lepsza.