Radio armageddon

Jakub Żulczyk w swojej powieści "Radio Armagedon" dotknął po raz kolejny bardzo ważnego i kontrowersyjnego tematu. Pisząc o zagubieniu młodzieży, która swe smutki i zawiść do świata przekuwa w rebelię i zamieszki, autor wsadza kij w mrowisko. Jest to bez wątpienia książka wywrotowa i wywołująca sprzeczne uczucia - zwłaszcza na płaszczyźnie moralnej.<br> "Radio Armagedon" opowiada o czwórce nastolatków z wielkomiejskich, zamożnych rodzin. Żyją oni w pozornie bezpiecznym, wygodnym świecie, który jednak dla nich jest jak pijawka spijająca wszelkie soki. Postanawiają pokazać światu, w jakiej obłudzie żyją, jak bardzo spłycona i krucha jest rzeczywistość. Książka staje się więc buntującym krzykiem pokolenia urodzonego po '89, pokolenia, które jako pierwsze wychowało się na telewizji, ogłupiających reklamach, mediach społecznościowych, internecie. To bardzo ważny głos, choć dzisiaj trochę już stracił na aktualności.<br> Fabuła "Radia Armagedon" jest dość prosta. Oto Cyprian przenosi się do szkoły, w której uczą się Nadzieja, Szymon i Grat. Młody człowiek szybko zwraca na siebie uwagę. Przyjaciół łączy ze sobą chęć zmiany świata, zakładają więc zespół punkrockowy - tytułowe Radio Armagedon. Nastolatkowie trafiają szybko ze swym przekazem do rówieśników, stają się popularni. Wszystko zmienia się wraz ze zniknięciem Cypriana, lidera zespołu. Przyjaciele zaczynają go szukać, ponieważ nikt tak naprawdę nie wie, co się z Cyprianem stało. Fabuła prowadzona jest dwutorowo - opowiada o tym co działo się przed i po zniknięciu nastolatka. Tym samym kolejne wydarzenia z teraźniejszości i z retrospekcji zazębiają się ze sobą i ukazują pełny portret czwórki bohaterów. Ta dwutorowa narracja pięknie podkręca napięcie i emocje towarzyszące powieści, powoduje też, że zupełnie inaczej patrzymy na różne wydarzenia i postaci. Lubię takie niestandardowe sposoby opowiadania, dlatego też powieść Jakuba Żulczyka czytałem z nieustającym zainteresowaniem i przyjemnością (choć była to nieco perwersyjna przyjemność - książka bywa brutalna i mroczna). <br> Zakończenie jest równie ciekawe, jak cała treść, ale nie chcę go zdradzać. To bardzo wynagradzająca w czytaniu powieść. Skłania też do wielu refleksji - jak niemal każda powieść Jakuba Żulczyka. Troszkę wiadomość z niej płynąca straciła na ważności, choć nadal jest w niej pełno celnych obserwacji. Myślę, że to trochę taki "Fight Club" dla młodych - powieść, która kształtuje i szokuje. Zdecydowanie warto się z nią zapoznać.

Jakub Żulczyk w swojej powieści "Radio Armagedon" dotknął po raz kolejny bardzo ważnego i kontrowersyjnego tematu. Pisząc o zagubieniu młodzieży, która swe smutki i zawiść do świata przekuwa w rebelię i zamieszki, autor wsadza kij w mrowisko. Jest to bez wątpienia książka wywrotowa i wywołująca sprzeczne uczucia - zwłaszcza na płaszczyźnie moralnej.<br> "Radio Armagedon" opowiada o czwórce nastolatków z wielkomiejskich, zamożnych rodzin. Żyją oni w pozornie bezpiecznym, wygodnym świecie, który jednak dla nich jest jak pijawka spijająca wszelkie soki. Postanawiają pokazać światu, w jakiej obłudzie żyją, jak bardzo spłycona i krucha jest rzeczywistość. Książka staje się więc buntującym krzykiem pokolenia urodzonego po '89, pokolenia, które jako pierwsze wychowało się na telewizji, ogłupiających reklamach, mediach społecznościowych, internecie. To bardzo ważny głos, choć dzisiaj trochę już stracił na aktualności.<br> Fabuła "Radia Armagedon" jest dość prosta. Oto Cyprian przenosi się do szkoły, w której uczą się Nadzieja, Szymon i Grat. Młody człowiek szybko zwraca na siebie uwagę. Przyjaciół łączy ze sobą chęć zmiany świata, zakładają więc zespół punkrockowy - tytułowe Radio Armagedon. Nastolatkowie trafiają szybko ze swym przekazem do rówieśników, stają się popularni. Wszystko zmienia się wraz ze zniknięciem Cypriana, lidera zespołu. Przyjaciele zaczynają go szukać, ponieważ nikt tak naprawdę nie wie, co się z Cyprianem stało. Fabuła prowadzona jest dwutorowo - opowiada o tym co działo się przed i po zniknięciu nastolatka. Tym samym kolejne wydarzenia z teraźniejszości i z retrospekcji zazębiają się ze sobą i ukazują pełny portret czwórki bohaterów. Ta dwutorowa narracja pięknie podkręca napięcie i emocje towarzyszące powieści, powoduje też, że zupełnie inaczej patrzymy na różne wydarzenia i postaci. Lubię takie niestandardowe sposoby opowiadania, dlatego też powieść Jakuba Żulczyka czytałem z nieustającym zainteresowaniem i przyjemnością (choć była to nieco perwersyjna przyjemność - książka bywa brutalna i mroczna). <br> Zakończenie jest równie ciekawe, jak cała treść, ale nie chcę go zdradzać. To bardzo wynagradzająca w czytaniu powieść. Skłania też do wielu refleksji - jak niemal każda powieść Jakuba Żulczyka. Troszkę wiadomość z niej płynąca straciła na ważności, choć nadal jest w niej pełno celnych obserwacji. Myślę, że to trochę taki "Fight Club" dla młodych - powieść, która kształtuje i szokuje. Zdecydowanie warto się z nią zapoznać.

Gdy sięgałem po tą książkę, nie wiedziałem tak naprawdę, czego po niej się spodziewać. Do tej pory z Jakubem Żulczykiem miałem do czynienia raz - oglądałem serial "Ślepnąc od świateł", który powstał na podstawie jego powieści. Pamiętam, że serial wgryzł się we mnie, namieszał mi w głowie, nie mogłem o nim przestać myśleć. Postanowiłem sobie wtedy, że przeczytam książkowy oryginał i kilka innych książek autora. Traf chciał, że akurat "Radio Armagedon" trafiło w moje ręce.<br> Widać, że to książka dość młodego pisarza, pełna młodzieńczej energii, buntu. Po części to zasługa uczynienia bohaterami swojej książki grupy zbuntowanych nastolatków. Tytułowe Radio Armagedon to zespół punkrockowy utworzony przez czwórkę znajomych, których łączy jedno - nienawiść do systemu. Zespól wkrótce staje się symbolem buntu wobec zastanej rzeczywistości. Łączy ich wszystkich jedno - nie mają zgody na fałsz, obłudę, schematy, manipulację i niestabilność świata. Członkowie zespołu i ludzie z nimi sympatyzujący chcą zbudować świat na nowo, w którym najważniejsza będzie szczerość.<br> Książka to tak naprawdę obraz starcia dwóch systemów wartości - konformizmu i buntu, starych i młodych. Żulczyk zadaje w nich pytania: jak zawalczyć o siebie będąc jedynie jednostką w ogromnym tłumie? Jak zaspokoić potrzebę kwestionowania rzeczywistości? Czy bunt w świecie, w którym każde słowo przemielone zostaje na hasło reklamowe, a idee stają się "twarzą" marki, ma jeszcze sens? Czy istnieje na świecie kompromis? Na te pytania nie odpowiadają jedynie bohaterowie, ale też i czytelnicy. Szkoda tylko, że konkluzja w książce przechyla się jednak w stronę konserwatywną, przez co cała książka jest tak naprawdę ironiczna. Z jednej strony, bardzo szanuję wybór autora, by tak poprowadzić akcję i swoich bohaterów. Z drugiej strony, pozostaje jednak lekki niedosyt.<br> Książkę czyta się naprawdę dobrze. Jakub Żulczyk już w serialu pokazał mi, jak dobrze konstruuje bohaterów i jak dobre ma ucho do dialogów. Nie inaczej jest w "Radiu Armagedon". Wciągająca, enigmatyczna, zadająca wiele pytań i młodzieńcza - tak można by podsumować tę lekturę.

Gdy sięgałem po tą książkę, nie wiedziałem tak naprawdę, czego po niej się spodziewać. Do tej pory z Jakubem Żulczykiem miałem do czynienia raz - oglądałem serial "Ślepnąc od świateł", który powstał na podstawie jego powieści. Pamiętam, że serial wgryzł się we mnie, namieszał mi w głowie, nie mogłem o nim przestać myśleć. Postanowiłem sobie wtedy, że przeczytam książkowy oryginał i kilka innych książek autora. Traf chciał, że akurat "Radio Armagedon" trafiło w moje ręce.<br> Widać, że to książka dość młodego pisarza, pełna młodzieńczej energii, buntu. Po części to zasługa uczynienia bohaterami swojej książki grupy zbuntowanych nastolatków. Tytułowe Radio Armagedon to zespół punkrockowy utworzony przez czwórkę znajomych, których łączy jedno - nienawiść do systemu. Zespól wkrótce staje się symbolem buntu wobec zastanej rzeczywistości. Łączy ich wszystkich jedno - nie mają zgody na fałsz, obłudę, schematy, manipulację i niestabilność świata. Członkowie zespołu i ludzie z nimi sympatyzujący chcą zbudować świat na nowo, w którym najważniejsza będzie szczerość.<br> Książka to tak naprawdę obraz starcia dwóch systemów wartości - konformizmu i buntu, starych i młodych. Żulczyk zadaje w nich pytania: jak zawalczyć o siebie będąc jedynie jednostką w ogromnym tłumie? Jak zaspokoić potrzebę kwestionowania rzeczywistości? Czy bunt w świecie, w którym każde słowo przemielone zostaje na hasło reklamowe, a idee stają się "twarzą" marki, ma jeszcze sens? Czy istnieje na świecie kompromis? Na te pytania nie odpowiadają jedynie bohaterowie, ale też i czytelnicy. Szkoda tylko, że konkluzja w książce przechyla się jednak w stronę konserwatywną, przez co cała książka jest tak naprawdę ironiczna. Z jednej strony, bardzo szanuję wybór autora, by tak poprowadzić akcję i swoich bohaterów. Z drugiej strony, pozostaje jednak lekki niedosyt.<br> Książkę czyta się naprawdę dobrze. Jakub Żulczyk już w serialu pokazał mi, jak dobrze konstruuje bohaterów i jak dobre ma ucho do dialogów. Nie inaczej jest w "Radiu Armagedon". Wciągająca, enigmatyczna, zadająca wiele pytań i młodzieńcza - tak można by podsumować tę lekturę.