Przewieszenie. Komisarz Forst. Tom 2

Druga część przygód Komisarza Forsta budzi we mnie ambiwalentne emocje: jest lepsza niż rozpoczynająca tą sagę "Ekspozycja", przede wszystkim z uwagi na mniej odrealniony charakter przedstawionych wydarzeń, ale też nie sposób uniknąć porównań do Chyłki i Orynskiego: jak na ich tle wypada komisarz Forst i Olga Szrebska?

Na początek ustalmy jedno: jeśli czytelnik nie miał wcześniej okazji poznać twórczości Remigiusza Mroza, musi być przygotowany na wszystko: chyba żaden inny autor na rodzimym rynku beletrystyki nie sięga tak śmiało, odważnie, ocierając się chwilami o granice dobrego smaku do rozwiązań rodem z twórczości Stephena Kinga czy Agatha Christi, oczywiście przy zachowaniu proporcji w ocenie geniuszu wyżej wymienionych. Pewien dualizm budzić może fakt, że o ile Mróz z rozmachem opisuje świat penitencjarny z uwzględnieniem jego najmroczniejszych stron, tj. wykorzystywaniem seksualnym więźniów, o tyle rezygnuje (celowo???) z opisu scen łóżkowych między głównymi bohaterami i było to aż nadto widoczne już przy okazji serii o Chyłce i Zordonie.

Ciekawostka: w tej części brak „strzelanin, pościgów, wojen gangów” - Mróz świadomie odchodzi na chwile od swoich ulubionych motywów jak gdyby nie chciał męczyć czytelnika nimi po raz kolejny i pozwala wziąć głęboki oddech: tak oto niezłomny komisarz Forst zostaje pokonany "zaledwie" przez: lawinę górską, dwa razy więźniów, raz innego policjanta (postrzał w nogę bynajmniej nie powstrzymał go jednak od wydrapię się na szczyt góry, uspokajam tych, którzy nie lubią gdy główny bohater umiera zbyt szybko:-))

Wśród bohaterów na uwagę zasługuję również dwoje prokuratorów: każde z nich przedstawiony jest inaczej, Mróz sygnał po nich aby swobodnie wpleść na karty swojej powieści czarny charakter i służbowe podejście do wykonywanych obowiązków nie uwzgledniających roli człowieka w systemie prawa. To bardzo ciekawe, jak autor rozwinie te wątki, aż prosi się o przerzucenie komisarza Forsta do Warszawy by rozwiązał intrygę na najwyższych szczeblach władzy, czego zapowiedź mieliśmy w Chyłce, gdzie postać Olgi Szrebskiej pojawiła się w jednym z tomów. Była to mila niespodzianka dla wszystkich fanów obu serii!

Podzielam krytyczny stosunek wielu czytelników do twórczości Remigiusza Mroza, wskazujących na często nieprawdopodobny charakter opisywanych zdarzeń: z jednej strony autor pełnymi garściami korzysta z inspiracji bieżącymi wydarzeniami społeczna - politycznymi, z drugiej zaś często "płynie" w swojej wyobraźni, odbierając wiarygodności bohaterom powieści. Jak to wygląda w "Przewieszeniu"? Znów dostajemy historię, gdzie na setkach kolejnych stron autor opisuje wahanie, dylematy i wątpliwości przedstawionych postaci, by.... zaskoczyć oczywistością rozwiązań, po które sięgają. Można się na to obrażać, ale czyta się dalej: kto zna twórczość Mroza ten wie, ze obok innych używek, powinna ona widnieć na liście substancji uzależniających. Mam przyjaciół, którzy przez cały wieczór potrafią celnie punktować co nie zgadza się na kartach powieści o Chylce i Zordonie, byt następnego dnia zamówić kolejną książkę z tej serii. I ja to rozumiem, czasami warto mniej analizować i po prostu postawić na przyjemność z czytania - a tej powieściom Mroza nie odbiera nawet absurdalność niektórych scen. Skoro już o Chyłce wspomniałem: seria o komisarzu Mrozie przypomina trochę brzydszą siostrę Chyłki, niby ta sama rodzina, a jednak jedna siostra budzi w nas szalone emocje, a druga.... dobrze, ze po prostu jest. Można śmiało poczytać podczas podróży tramwajem czy pociągiem nie nadwyrężając przy tym specjalnie umysłu. Czysty, niczym nie zmącony relaks dla głowy. Pomimo słabego warsztatu w zakresie opisanego świata, książkę wciągamy szybko, akcja płynie wartko niczym Dunajec w górach, a kolejne strony znikają w oczach niczym świeże, maślane bułeczki od ukochanej babci. Takie czytadło w stylu kina akcji lat 80/90. Kto choć raz nie miał przy tym dobrej zabawy wieczorową porą?

O zakończeniu nie mogę nic napisać - zjecie mnie za spoiler! Trudno tu cokolwiek nadmienić skoro.... w iście Mrozowym stylu wszystko o czym przeczytanie wcześniej zostanie wywrócone do góry nogami na ostatnich stronach powieści. I ja to kupuję, tak jak kupiłem poprzednie części, kupię też kolejne - warto czasem odpocząć od ambitnej literatury, nie warto jednak odpoczywać od czytania w ogóle: i w tę nisze doskonale wpisuje się Remigiusz Mróz.

4/5

Druga powieść traktująca o zagadkowej serii morderstw, z którą mierzy się Wiktor Forst. Remigiusz Mróz daje nam możliwość razem z kontrowersyjnym komisarzem ponownie wrócić do sprawy zagadkowych morderstw.

Jeśli część pierwsza była dobra, kontynuacja tym bardziej nie zawodzi. Poraz kolejny sprawy obierają kierunek, który zdecydowanie nie działa na korzyść komisarza. Zadaje się, że jeśli tylko coś może pójść nie tak, tak właśnie idzie. Na przeciwko jednak trzeba postawić niezłomny charakter Forsta.


Z pewnością miłośnicy tatrzańskich szlaków będą zadowoleni, gdyż mamy więcej wątków z nimi związanych. Tylko kolejne wyjście w góry po przeczytaniu powieści, może sprawić, że poczujemy większy dreszczyk emocji.

Druga część przygód Komisarza Forsta budzi we mnie ambiwalentne emocje: jest lepsza niż rozpoczynająca tą sagę "Ekspozycja", przede wszystkim z uwagi na mniej odrealniony charakter przedstawionych wydarzeń, ale też nie sposób uniknąć porównań do Chyłki i Orynskiego: jak na ich tle wypada komisarz Forst i Olga Szrebska?

Na początek ustalmy jedno: jeśli czytelnik nie miał wcześniej okazji poznać twórczości Remigiusza Mroza, musi być przygotowany na wszystko: chyba żaden inny autor na rodzimym rynku beletrystyki nie sięga tak śmiało, odważnie, ocierając się chwilami o granice dobrego smaku do rozwiązań rodem z twórczości Stephena Kinga czy Agatha Christi, oczywiście przy zachowaniu proporcji w ocenie geniuszu wyżej wymienionych. Pewien dualizm budzić może fakt, że o ile Mróz z rozmachem opisuje świat penitencjarny z uwzględnieniem jego najmroczniejszych stron, tj. wykorzystywaniem seksualnym więźniów, o tyle rezygnuje (celowo???) z opisu scen łóżkowych między głównymi bohaterami i było to aż nadto widoczne już przy okazji serii o Chyłce i Zordonie.

Ciekawostka: w tej części brak „strzelanin, pościgów, wojen gangów” - Mróz świadomie odchodzi na chwile od swoich ulubionych motywów jak gdyby nie chciał męczyć czytelnika nimi po raz kolejny i pozwala wziąć głęboki oddech: tak oto niezłomny komisarz Forst zostaje pokonany "zaledwie" przez: lawinę górską, dwa razy więźniów, raz innego policjanta (postrzał w nogę bynajmniej nie powstrzymał go jednak od wydrapię się na szczyt góry, uspokajam tych, którzy nie lubią gdy główny bohater umiera zbyt szybko:-))

Wśród bohaterów na uwagę zasługuję również dwoje prokuratorów: każde z nich przedstawiony jest inaczej, Mróz sygnał po nich aby swobodnie wpleść na karty swojej powieści czarny charakter i służbowe podejście do wykonywanych obowiązków nie uwzgledniających roli człowieka w systemie prawa. To bardzo ciekawe, jak autor rozwinie te wątki, aż prosi się o przerzucenie komisarza Forsta do Warszawy by rozwiązał intrygę na najwyższych szczeblach władzy, czego zapowiedź mieliśmy w Chyłce, gdzie postać Olgi Szrebskiej pojawiła się w jednym z tomów. Była to mila niespodzianka dla wszystkich fanów obu serii!

Podzielam krytyczny stosunek wielu czytelników do twórczości Remigiusza Mroza, wskazujących na często nieprawdopodobny charakter opisywanych zdarzeń: z jednej strony autor pełnymi garściami korzysta z inspiracji bieżącymi wydarzeniami społeczna - politycznymi, z drugiej zaś często "płynie" w swojej wyobraźni, odbierając wiarygodności bohaterom powieści. Jak to wygląda w "Przewieszeniu"? Znów dostajemy historię, gdzie na setkach kolejnych stron autor opisuje wahanie, dylematy i wątpliwości przedstawionych postaci, by.... zaskoczyć oczywistością rozwiązań, po które sięgają. Można się na to obrażać, ale czyta się dalej: kto zna twórczość Mroza ten wie, ze obok innych używek, powinna ona widnieć na liście substancji uzależniających. Mam przyjaciół, którzy przez cały wieczór potrafią celnie punktować co nie zgadza się na kartach powieści o Chylce i Zordonie, byt następnego dnia zamówić kolejną książkę z tej serii. I ja to rozumiem, czasami warto mniej analizować i po prostu postawić na przyjemność z czytania - a tej powieściom Mroza nie odbiera nawet absurdalność niektórych scen. Skoro już o Chyłce wspomniałem: seria o komisarzu Mrozie przypomina trochę brzydszą siostrę Chyłki, niby ta sama rodzina, a jednak jedna siostra budzi w nas szalone emocje, a druga.... dobrze, ze po prostu jest. Można śmiało poczytać podczas podróży tramwajem czy pociągiem nie nadwyrężając przy tym specjalnie umysłu. Czysty, niczym nie zmącony relaks dla głowy. Pomimo słabego warsztatu w zakresie opisanego świata, książkę wciągamy szybko, akcja płynie wartko niczym Dunajec w górach, a kolejne strony znikają w oczach niczym świeże, maślane bułeczki od ukochanej babci. Takie czytadło w stylu kina akcji lat 80/90. Kto choć raz nie miał przy tym dobrej zabawy wieczorową porą?

O zakończeniu nie mogę nic napisać - zjecie mnie za spoiler! Trudno tu cokolwiek nadmienić skoro.... w iście Mrozowym stylu wszystko o czym przeczytanie wcześniej zostanie wywrócone do góry nogami na ostatnich stronach powieści. I ja to kupuję, tak jak kupiłem poprzednie części, kupię też kolejne - warto czasem odpocząć od ambitnej literatury, nie warto jednak odpoczywać od czytania w ogóle: i w tę nisze doskonale wpisuje się Remigiusz Mróz.

4/5

"Góry nie są sprawiedliwe, lub niesprawiedliwe. One są po prostu niebezpiecznie"

Te słowa przed laty wypowiedział Reinhold Messner i wróciły one do mnie dziś aktualne jak nigdy wcześniej. Nie miałam szczęścia wiążąc swojego życia z morzem: to wniosek, który miałam w głowie już podczas podróży jaką odbyła Joanna Chyłka na Annapurnę, i podobne odczucia towarzyszą mi podczas lektury drugiej części losów komisarza Forsta. Spotkałam się już z opiniami, że te kilkadziesiąt stron na początku "Przewieszenia" zbyt mocno koncertuje się na opisie samej przyrody, kto jednak tęskni do gór i nie ma ich na wyciągniecie ręki doceni ten pomysł na kolejną powieść autorstwa Remigiusza Mroza.

Zacznę jednak przewrotnie: wyobraź sobie drogi czytelniku, że pewnego dnia poznajesz człowieka, który stanowi podręcznikową definicję psychopaty: brak w nim empatii, relacje społeczne stanowią wyzwanie ponad jego siły, za to chętnie tej siły używa w celu realizacji własnych planów i pomysłów na krzywdę zadawaną niewinnym ludziom. Ten właśnie człowiek podstępem, groźbą, a nierzadko też przemocą wywiera na Tobie drogi czytelniku presje w zakresie wykonywania nietypowych czynności, oraz zachowania wszystkiego w tajemnicy. Czujecie rosnącą, palącą wręcz potrzebę kolejno: niechęci, wrogości i w końcu zemsty? Utrata kontroli nad sytuacją w prostej linii prowadzi do utraty kontroli nad własnymi emocjami: a stąd już o krok od osobistej tragedii, której konsekwencje będą miały wpływ na resztę życia człowieka. Tym człowiekiem jest komisarz Wiktor Forst.

Główny bohater to człowiek o mocno osobliwej naturze: wielu widzi w nim wariata, człowieka mocno odklejonego od rzeczywistości. Wśród lokalnej społeczności panuje opinia, że to gnojek nie wart uwagi, tymczasem komisarz Forst skrywa liczne sekrety, a motywy jego działań wyznacza jeden cel: złapać i wymierzyć sprawiedliwość Bestii z Giewontu. Środki jakie w tym celu podejmie dalekie będą od działania na podstawie i w granicach prawa.

Czytając część pierwszą trylogii z komisarzem Wiktorem Forstem pod tytułem „Ekspozycja”, miałam wrażenie, że trudno będzie o większe wyzwania dla niego samego w kolejnych częściach tej sagi: myliłam się. Główny bohater jest uwikłany w pułapkę i zamieszany w różne sprawy, które źle odbiły się na jego zdrowiu fizycznym oraz psychicznym. Czytając „Przewieszenie” nabrałam przekonania, że Forst to bardziej wytrwały człowiek niż początkowo zakładałam - miła niespodzianka, prawda? Główny bohater za cel swojego życia powziął pojmanie Bestii z Giewontu, nieustannie śledzi każdy jej ruch, poszukuje śladów i nie ujawnia się ze swoimi działaniami. Wymaga to od niego sprytu, inteligencji, ale też ogromnej determinacji, gdy często na przekór wszystkim trwa w swoim postanowieniu i podąża śladami psychopaty.
Warto nadmienić, że komisarz Forst jako jedyny zdaje się rozumieć tok myślenia mordercy, być może pomaga mu w tym znajomość gór, które kocha miłością szczerą i wolną od jakichkolwiek uprzedzeń czy obaw. Oto cytat z "Przewieszenia", który w mojej ocenie cudownie to obrazuje:

„I nie chodziło bynajmniej o wypadki – sam fakt bycia w górach odrywał go całkowicie od świata. Wchodząc na szlak, zostawiał cały bagaż życiowy na dole. A im wyżej się znajdował, tym mniejsze stawały się wszystkie jego problemy.”

Jeśli miałabym się pokusić o dwa najmocniejsze punkty tej części to będą to: góry, góry, góry i.... punkt widzenia psychopaty. W ilu bowiem powieściach czytelnik ma możliwość tak z bliska przyjrzeć się związkom przyczynowo - skutkowym i procesom im towarzyszącym z punktu widzenia samego mordercy? Dość powiedzieć, że kiedy przeczytacie słowa "Nie jestem psychopatą" poczujecie gęsią skórkę na swoim prawym ramieniu. Chyba, ze jesteście leworęczni;-)


4.5/5