Przejścia

Opowieść zaczyna się w mistycznym momencie, prowadząc przez świat wykreowany przez Irka Kaczmarczyka. To podróż pełna emocji, zaskoczeń i refleksji, wyrażona za pomocą jego słów. Wyjątkowe frazy przynaglają do zatrzymania się i zadumy: od momentów, gdy jesteśmy sami, po wielokrotnie doświadczane końce świata, żyjące słowa, modlitwy pełne nadziei oraz wewnętrzną nieobecność.

Ewolucja od chaosu do życia trwała miliony lat, podczas gdy przejście od życia do śmierci jest chwilowe. Codziennie przekraczamy granice między dobrem a złem, a powrót na ścieżkę dobra jest wiecznym wyzwaniem. Ta podróż przez życie, jego przemiany i momenty zawieszenia to najkrótszy maraton, w którym poeta staje się świadkiem.

Zenon Waldemar Dudek zauważa w poezji Kaczmarczyka szczególną narrację – rozmowę prowadzoną z samym sobą, z innymi, z wszechświatem. To dialog jednostki i społeczności, ukazujący rodzaj tytułowego przejścia. Jest to forma łącznika, dająca nadzieję na utrzymanie człowieczeństwa w rzeczywistości pełnej wyzwań. Bohdan Zadura dostrzega w tych wierszach głęboki wymiar, który ukazuje ogląd świata, w różnorodnych wymiarach przejść i połączeń.