Prawie jak gwiazda rocka

Prawie jak gwiazda rocka Matthew Quicka to wzruszająca opowieść o Amber Appleton – nastolatce, która mimo życia w szkolnym autobusie nie traci optymizmu. Jest pełna energii, pomaga innym i wierzy w lepszą przyszłość. Jej silna wiara w Boga odgrywa dużą rolę w fabule, co nadaje historii głębię, choć momentami może wydawać się nieco nachalne. Gdy spotyka ją ogromna tragedia, jej nadzieja zostaje wystawiona na próbę, a czytelnik śledzi jej wewnętrzną walkę. Quick świetnie balansuje między humorem a dramatem, choć zdecydowanie nadużywa zwrotu „bez kitu”. To jednak drobiazg – książka pełna emocji, przyjaźni i siły ducha daje czytelnikowi nadzieję, że nawet w najciemniejszych chwilach można znaleźć światło.

„Prawie jak gwiazda rocka” to książka napisana dość specyficznym, młodzieżowym językiem, o niecodziennej fabule. Początkowo nie mogłam się w nią wciągnąć, zwłaszcza ze względu na charakterystyczny styl pisania i zdecydowane nadużywanie słów „bez kitu”. Z czasem jednak zrozumiałam, że ma ona głębszy przekaz.

Jest to historia nastoletniej Amber mieszkającej ze swoją mamą w autobusie szkolnym. Mimo ciężkich warunków i sytuacji finansowej, jest to dziewczyna o bardzo pozytywnym spojrzeniu na świat. Jest religijna w oryginalny sposób (Jezus to jej „ziom”) i niesie pomoc wszystkim dookoła. W książce pojawia się wiele różnorodnych postaci, z którymi dziewczyna spędza czas, a z którymi nigdy nie miałam styczności w innych książkach. Jest to przykładowo grupa Koreanek próbująca odnaleźć się w amerykańskim świecie, samotny weteran wojenny czy też nastolatek z autyzmem. Z głównej bohaterki po prostu bije ciepło oraz dobro, jest ona bardzo oddana swoim „bliskim” i wkłada ogrom serca w utrzymanie relacji z każdym z nich. Niestety wszystko się zmienia, gdy w życiu Amber dochodzi do tragedii i to ona będzie potrzebować wsparcia. Zamiana ról nie jest dla niej jednak komfortowa i nie potrafi ona przyjąć pomocy przyjaciół.

Książka z pewnością wyróżnia się na tle innych młodzieżówek. Nie jest ona typowa ani oczywista. Porusza wiele aspektów, takich jak wykluczenie społeczne, niepełnosprawność czy też samotność starszych osób. Pomimo tak wielu trudnych tematów, opowieść jest napisana w sposób zabawny i optymistyczny. Główna bohaterka po prostu tryska energią i z łatwością nawiązuje niecodzienne znajomości. Książka otwiera oczy i sprawia, że zaczynamy inaczej postrzegać drugiego człowieka. Jest pełna nadziei i niesie ze sobą przesłanie, że dobro wraca, a przyjaźnie warto zawierać także z ludźmi o odmiennym wieku. Myślę, że pod niektórymi względami warto naśladować Amber. Kiedy ostatni raz odwiedziliście swoich dziadków? Albo wymienialiście się wierszami haiku z samotnym weteranem wojennym? Może warto zacząć :)