Pożeracz opium i inne szkice

Charles Baudelaire (1821-67) był wybitnym francuskim poetą, tłumaczem i krytykiem literackim, który swoją twórczość umiejscowił pomiędzy romantyzmem a symbolizmem. Znany jest przede wszystkim z kontrowersyjnego zbioru wierszy "Kwiaty zła", którego publikacja przysporzyła mu kłopotów prawnych z powodu oskarżenia o obrazę moralności. To dzieło przyczyniło się również do przypisania mu miana "poety przeklętego", geniusza nieakceptowanego przez rodzinę i społeczeństwo, który w swojej poezji odważył się opisywać zarówno piękno, jak i brzydotę oraz zło. W jego wierszach często przewija się temat spleenu – stanu duchowego zmęczenia życiem, kontrastowanego pragnieniem ucieczki i podróży. Zbiór "Les paradis artificiels", który został opublikowany w 1860 roku, stanowi połączenie poezji z filozofią, opisując doznania, jakie wywołują opium i haszysz. Jest to swoista podróż w głąb siebie, zaproszenie do odkrycia nowych stanów świadomości, którą Baudelaire przedstawia z unikalną wnikliwością. W polskim przekładzie Leona Choromańskiego możemy poznać te wizje niemal w całości.