Poza zasadą komunikacji

Książka analizuje stan literaturoznawstwa po przełomie związanym z poststrukturalizmem. Tradycyjny model nauki o literaturze, oparty na jednolitej teorii, przestaje być dominujący w omawianych badaniach. W przeszłości teoria literatury postrzegała dzieła jako środki zwiększające efektywność komunikacyjną, natomiast obecnie proponuje się inną perspektywę: literaturę widzi się jako formę resetu, zawieszenia zdolności poznawczych, a nawet pewnego rodzaju rozrzutność, jak potlacz. Teoria stała się terminem dla tekstów kwestionujących granice pomiędzy dyscyplinami naukowymi. W odpowiedzi na nowe realia literaturoznawstwo zwraca się ku kulturoznawstwu lub ofercie usługowej, co spotyka się z oporem ze strony obrońców humanistyki. Ci ostatni podkreślają kluczowe znaczenie literaturoznawstwa i humanistyki w kształtowaniu idei uniwersytetu oraz demokracji.