Pomagając innym pomagasz sobie

Chłopiec, siedemnastolatek, jakich wielu — czerpał z życia pełnymi garściami. Uwielbiał, gdy coś się działo, nawet jeśli oznaczało to brak umiaru. Relacje z rodzicami nie układały się najlepiej, co niektórzy przypisywali jego wiekowi. Mówiono, że z tego wyrośnie, choć nie wszyscy dorastają w ten sposób.

Niektórzy odnajdują mądrość, podczas gdy inni borykają się z ciągłymi trudnościami, które prowadzą ich na skraj wytrzymałości. Życie staje się wtedy ciężarem, zwłaszcza gdy oczekiwania przekraczają możliwości. Można coś błyszczeć, ale ryzykuje się utratą samego siebie. Kluczem jest umiejętność ustalania priorytetów — bez nich człowiek traci kierunek, stając się zagubionym i niepewnym.

Chłopiec często przekraczał granice i nie respektował nikogo wokół siebie. Najważniejszy był on sam i jego potrzeby, a każdym nowym pragnieniem gonił chwilową przyjemność. Priorytety nie istniały, a to skutkowało dryfowaniem bez celu, bez stałego portu, który nadawałby sens jego codzienności. To ostrzeżenie dla tych, którzy nieustannie dążą do ucieczki od rzeczywistości, stając się zatracającymi we własnej ignorancji.