Polska i jej wschodni sąsiedzi

Od końca średniowiecza relacje między Polską a jej sąsiadami na wschodzie nabierały coraz większego znaczenia. Po zawarciu Unii Lubelskiej w 1569 roku, wpływ polskiej kultury i języka na wschodnie regiony państwa wyraźnie wzrósł. Coraz więcej Polaków osiedlało się na tych ziemiach, a lokalna szlachta ruska ulegała polonizacji i przechodziła na katolicyzm. Był to też czas naznaczony konfliktami zbrojnymi z państwem moskiewskim oraz wojnami kozackimi.

W XX wieku rewolucja bolszewicka przyczyniła się do eliminacji polskiej elity kresowej, a następnie polskiego chłopstwa, które opierało się procesowi sowietyzacji. W okresie II Rzeczypospolitej na południowo-wschodnich Kresach zaczynał rozwijać się ukraiński nacjonalizm o szowinistycznym zabarwieniu, inspirowany darwinizmem społecznym, reprezentowany przez Organizację Ukraińskich Nacjonalistów (OUN). W czasie drugiej wojny światowej ukraińska partyzantka UPA dopuściła się ludobójstwa ludności polskiej w tych regionach.

Po zakończeniu wojny Polska straciła Kresy, ale pamięć o dokonanych tam zbrodniach nadal stanowi trudny temat o wymiarze moralnym i politycznym. Na Ukrainie zauważalny jest wzrost wpływów ideologii OUN, co komplikuje relacje z Polską. W III Rzeczypospolitej nie wszystkie siły polityczne potrafią właściwie ocenić sytuację, ignorując fakty, które z punktu widzenia Polski są nie do zaakceptowania, w tym między innymi roszczenia dotyczące zwrotu 19 powiatów.