Pokój motyli

Jako czytelnik wkraczasz w przeszłość Posy, gdy była jeszcze małym dzieckiem. W czasie drugiej wojny światowej mieszkała w pięknej posiadłości zwanej Domem Admirała. Jej ojciec był pasjonatem botaniki i miłośnikiem motyli. Tę miłość przekazał w dzieciństwie swojej córce Posy. Kiedy dochodzi do strasznego wypadku, dla małej Posy wszystko się zmienia. W tym miejscu zaczyna się opowieść osadzona w teraźniejszości, w której Posy ma już prawie 70 lat. Szybko poznajemy część rodziny i od początku było dla mnie jasne, że w „Pokoju motyli” nie ma tylko jednej tajemnicy do odkrycia. Pojawienie się w życiu Posy dawnego ukochanego całkowicie zmienia sytuacje. Freddie od dnia rozstania nosi w sobie straszny sekret, który przez te wszystkie lata trzymał z dala od Posy. <br> <br> Lucinda Riley umiejętnie splata poszczególne wątki w całość. Historia rozpoczyna się w przeszłości, a następnie przenosi się do teraźniejszości. Wciąż jednak pojawiają się przebłyski zdarzeń z dawnych lat i w ten sposób brakujące elementy układanki zaczynają układać się w całość. Nie muszę chyba mówić wiele o stylu pisania, bo dla mnie Lucinda Riley jest jedną z najlepszych autorek w gatunku literatury obyczajowej. We wspaniały sposób opowiada o minionej miłości, potrafiąc przekazać napięcie, dramatyzm i uczucia. Również postacie „Pokoju motyli” zostały idealnie dobrane przez autorkę. Są bohaterowie, którym się współczuje, i tacy, do których czuje się niewiarygodną złość. Bardzo podobało mi się, że synowie Posy odgrywają tak ważną rolę, a ich historie są niezwykle emocjonalnie napisane. Uważam za godne podziwu to, że przez całe życie Posy walczy o swoją pasję. Później, już jako starsza kobieta, zawsze wspiera wszystkich członków rodziny i pomaga im, jak tylko może. Miło było przeczytać, jak młode pokolenie zwierza się jej. Każdy chciałby mieć taką matkę i przyjaciółkę. Jej historia miłosna z Freddiem również mnie urzekła i muszę przyznać, że długo skrywana tajemnica, o której mowa w opisie, całkowicie mnie zaskoczyła. Nigdy bym się nie spodziewała czegoś takiego. Ogólnie rzecz biorąc, w książce jest tak wiele emocji, takich jak złość, smutek i miłość, że można poczuć się nimi przepełnioną. Pani Riley zawsze udawało się sprawić, że współczułam bohaterom i rozumiałam ich emocje. Również w tej powieści czułam się bardzo blisko bohaterów. Szczególnie podobał mi się sposób, w jaki potraktowano pojęcie rodziny. Inne ważne tematy również zostały poruszone w sposób przemyślany i, moim zdaniem, odpowiedni.<br> <br> „Pokój motyli” na długo pozostanie w mojej pamięci. Powieść niesie za sobą piękną naukę o cierpieniu, poświęceniu i miłości. Pokazuje, że rodzina może stanowić monolit i że nawet w najtrudniejszych momentach można czerpać z niej siłę. Nieważne jak wielkie nie byłyby problemy, prawdziwa rodzina może je pokonać. Naprawdę poruszająca książka. Polecam!

Jako czytelnik wkraczasz w przeszłość Posy, gdy była jeszcze małym dzieckiem. W czasie drugiej wojny światowej mieszkała w pięknej posiadłości zwanej Domem Admirała. Jej ojciec był pasjonatem botaniki i miłośnikiem motyli. Tę miłość przekazał w dzieciństwie swojej córce Posy. Kiedy dochodzi do strasznego wypadku, dla małej Posy wszystko się zmienia. W tym miejscu zaczyna się opowieść osadzona w teraźniejszości, w której Posy ma już prawie 70 lat. Szybko poznajemy część rodziny i od początku było dla mnie jasne, że w „Pokoju motyli” nie ma tylko jednej tajemnicy do odkrycia. Pojawienie się w życiu Posy dawnego ukochanego całkowicie zmienia sytuacje. Freddie od dnia rozstania nosi w sobie straszny sekret, który przez te wszystkie lata trzymał z dala od Posy. <br> <br> Lucinda Riley umiejętnie splata poszczególne wątki w całość. Historia rozpoczyna się w przeszłości, a następnie przenosi się do teraźniejszości. Wciąż jednak pojawiają się przebłyski zdarzeń z dawnych lat i w ten sposób brakujące elementy układanki zaczynają układać się w całość. Nie muszę chyba mówić wiele o stylu pisania, bo dla mnie Lucinda Riley jest jedną z najlepszych autorek w gatunku literatury obyczajowej. We wspaniały sposób opowiada o minionej miłości, potrafiąc przekazać napięcie, dramatyzm i uczucia. Również postacie „Pokoju motyli” zostały idealnie dobrane przez autorkę. Są bohaterowie, którym się współczuje, i tacy, do których czuje się niewiarygodną złość. Bardzo podobało mi się, że synowie Posy odgrywają tak ważną rolę, a ich historie są niezwykle emocjonalnie napisane. Uważam za godne podziwu to, że przez całe życie Posy walczy o swoją pasję. Później, już jako starsza kobieta, zawsze wspiera wszystkich członków rodziny i pomaga im, jak tylko może. Miło było przeczytać, jak młode pokolenie zwierza się jej. Każdy chciałby mieć taką matkę i przyjaciółkę. Jej historia miłosna z Freddiem również mnie urzekła i muszę przyznać, że długo skrywana tajemnica, o której mowa w opisie, całkowicie mnie zaskoczyła. Nigdy bym się nie spodziewała czegoś takiego. Ogólnie rzecz biorąc, w książce jest tak wiele emocji, takich jak złość, smutek i miłość, że można poczuć się nimi przepełnioną. Pani Riley zawsze udawało się sprawić, że współczułam bohaterom i rozumiałam ich emocje. Również w tej powieści czułam się bardzo blisko bohaterów. Szczególnie podobał mi się sposób, w jaki potraktowano pojęcie rodziny. Inne ważne tematy również zostały poruszone w sposób przemyślany i, moim zdaniem, odpowiedni.<br> <br> „Pokój motyli” na długo pozostanie w mojej pamięci. Powieść niesie za sobą piękną naukę o cierpieniu, poświęceniu i miłości. Pokazuje, że rodzina może stanowić monolit i że nawet w najtrudniejszych momentach można czerpać z niej siłę. Nieważne jak wielkie nie byłyby problemy, prawdziwa rodzina może je pokonać. Naprawdę poruszająca książka. Polecam!

Akcja "Pokoju motyli" rozgrywa się w Domu Admirała w Suffolk w Anglii. Podobnie jak we wszystkich innych książkach Lucindy Riley, mamy tu do czynienia z dwiema fabułami: jedną rozgrywającą się współcześnie i jedną osadzoną w połowie XX wieku. W obu wątkach bohaterką jest Posy Montague - raz jako młoda dziewczyna, a w wątku nowszym jako starsza pani i babcia. Podobnie jak w reszcie swoich powieści, Lucinda Riley również w "Pokoju motyli" tworzy odpowiednie napięcie, konfrontując czytelnika stosunkowo szybko z wiedzą o sekrecie z przeszłości Posy. I ten sekret, jakkolwiek nieprawdopodobnie to brzmi, sprawił, że jej ukochany z dzieciństwa musiał się od niej oddalić, aby jej nie zranić. Jako czytelnik zastanawiamy się oczywiście, co może być tak druzgocącego, że z tego powodu opuszcza się swoją wielką miłość. Muszę przyznać, że do samego końca, nie wiedziałam, co to może być. <br> <br> Oczywiście, nie wszystko w tej książce kręci się wokół wspomnianej tajemnicy. Rodzina Posy również odgrywa dużą rolę, a wraz z nią wiele problemów, które czytelnik również śledzi z zainteresowaniem. Problemy te dotyczą głównie alkoholu, przemocy, cudzołóstwa, ale także chorób i śmierci. Posy ma dwóch synów, obaj mają swoje rodziny, wszyscy są ze sobą w jakiś sposób związani i każdy ma swoje zmartwienia i trudności, z którymi musi sobie poradzić. Jednak w środku tego wszystkiego zawsze jest Posy. Muszę powiedzieć, co mi się za bardzo nie podobało: portret głównej bohaterki. Posy jest przedstawiona bardzo sympatycznie, ale jednocześnie jak święta, a to na dłuższą metę działało mi na nerwy. W pewnym momencie nie mogłam już dłużej czytać, jak doskonała i niewiarygodnie niesamowita jest Posy. To trochę zbyt idealistyczne podejście do kreowania bohatera. <br> <br> Niemniej jednak, poza tym miałam wielką przyjemność z czytania „Pokoju motyli”. Z zapartym tchem śledziłam osobiste losy poszczególnych bohaterów. Niektóre z nich były tak wstrząsające i wzruszające, że nawet nie zauważyłam, ile stron właśnie pochłonęłam. Myślę, że tak właśnie powinna wyglądać dobra książka. Z tego powodu mogę z czystym sumieniem polecić "Pokój motyli" i mam nadzieję, że spodoba się ona również wszystkim przyszłym czytelnikom. Książka była podobna do "Sekretu listu". Mniej było super dramatycznych scen niż w starszych powieściach Riley, które jednak również bardzo lubię.

Co za wspaniała książka! ☺️ Powieści Lucindy Riley sprawiają, że brak mi słów, ponieważ zawierają tak wiele i tak bardzo przywiązujesz się do bohaterów, że nie sposób, aby nie wywarli na tobie wrażenia. Przeżywałam życie Posy tak, jakby była częścią mojej rodziny, jakbym również znajdowała się wewnątrz tej szybkiej, interesującej, wciągającej, niekończącej się fabuły... <br> <br> Posy Montague spędziła dzieciństwo, uganiając się za motylami ze swoim ojcem, bohaterem wojennym w posiadłości o nazwie Dom Admirała . Tam też wychowała swoich dwóch synów po śmierci męża. Ponowne pojawienie się Freddiego, ukochanego z dzieciństwa, który złamał jej serce 50 lat temu, zakłóca jej życie i wspomnienia<br> <br> W "Pokoju motyli" Lucinda Riley czyni nas świadkami historii, w której króluje zasada drugiej szansy i to, że nigdy nie jest za późno na szczęście. Książka jest podzielona na dzieciństwo Posy, kiedy mieszkała z ukochanym ojcem, który nauczył ją miłości do roślin i motyli, oraz na czasy współczesne, kiedy była otoczona rodziną, którą stworzyła na przestrzeni lat. Posy jest główną bohaterką, ale wydaje mi się, że w tym przypadku bohaterowie drugoplanowi są równie ważni jak ona sama: jej syn Sam i jego żona Amy, małżeństwo, które wydaje się być dobrym małżeństwem, ale w rzeczywistości kryje w sobie drugie dno. Najmłodszy syn Posy, Nick, wraca z Australii, gdzie również będzie musiał zmierzyć się z czymś z przeszłości, aby rozpocząć nowe życie, czy pisarz, który zostanie lokatorem Posy i którego pobyt w Domu Admirała zmieni jego życie.<br> <br> Nic nie podoba mi się bardziej w książkach niż tajemnica lub zagadka do rozwiązania. To coś, co mnie fascynuje, snucie domysłów w głowie i próby odgadnięcia tej tajemnicy, tego sekretu skrywanego przez głównych bohaterów, dlatego lubię powieści detektywistyczne i sagi rodzinne z ukrytymi sekretami, jak to ma miejsce w tej powieści. Jestem zafascynowana umiejętnością Luciny Riley do wizualizowania scenerii i atmosfery opowieści. Chwilami czułam się tak, jakbym siedziała w ogrodzie Posy, otoczona jej pięknymi kwiatami i roślinami. Styl prozy jest schludny, prosty i płynny. Wydarzenia następują po sobie tak szybko i w takim tempie, że czytelnik nie może się oderwać, coraz bardziej pragnąc dowiedzieć się, co jeszcze się wydarzy i jak rozwinie się ta historia.<br> <br> Nie chcę zdradzać zbyt wiele, ale mogę z całą pewnością powiedzieć, że w "Pokoju motyli" Lucindzie Riley udało się stworzyć za pomocą słów tę cudowną magię, jaką niewielu potrafi. Mogę więc tylko polecić przeczytanie tej powieści, ponieważ jest w niej wszystko: jest pasja, jest miłość, jest gniew i rozczarowanie, ale dzięki niej spojrzycie na życie i przeżyjecie je z innym nastawieniem.

Co za wspaniała książka! ☺️ Powieści Lucindy Riley sprawiają, że brak mi słów, ponieważ zawierają tak wiele i tak bardzo przywiązujesz się do bohaterów, że nie sposób, aby nie wywarli na tobie wrażenia. Przeżywałam życie Posy tak, jakby była częścią mojej rodziny, jakbym również znajdowała się wewnątrz tej szybkiej, interesującej, wciągającej, niekończącej się fabuły... <br> <br> Posy Montague spędziła dzieciństwo, uganiając się za motylami ze swoim ojcem, bohaterem wojennym w posiadłości o nazwie Dom Admirała . Tam też wychowała swoich dwóch synów po śmierci męża. Ponowne pojawienie się Freddiego, ukochanego z dzieciństwa, który złamał jej serce 50 lat temu, zakłóca jej życie i wspomnienia<br> <br> W "Pokoju motyli" Lucinda Riley czyni nas świadkami historii, w której króluje zasada drugiej szansy i to, że nigdy nie jest za późno na szczęście. Książka jest podzielona na dzieciństwo Posy, kiedy mieszkała z ukochanym ojcem, który nauczył ją miłości do roślin i motyli, oraz na czasy współczesne, kiedy była otoczona rodziną, którą stworzyła na przestrzeni lat. Posy jest główną bohaterką, ale wydaje mi się, że w tym przypadku bohaterowie drugoplanowi są równie ważni jak ona sama: jej syn Sam i jego żona Amy, małżeństwo, które wydaje się być dobrym małżeństwem, ale w rzeczywistości kryje w sobie drugie dno. Najmłodszy syn Posy, Nick, wraca z Australii, gdzie również będzie musiał zmierzyć się z czymś z przeszłości, aby rozpocząć nowe życie, czy pisarz, który zostanie lokatorem Posy i którego pobyt w Domu Admirała zmieni jego życie.<br> <br> Nic nie podoba mi się bardziej w książkach niż tajemnica lub zagadka do rozwiązania. To coś, co mnie fascynuje, snucie domysłów w głowie i próby odgadnięcia tej tajemnicy, tego sekretu skrywanego przez głównych bohaterów, dlatego lubię powieści detektywistyczne i sagi rodzinne z ukrytymi sekretami, jak to ma miejsce w tej powieści. Jestem zafascynowana umiejętnością Luciny Riley do wizualizowania scenerii i atmosfery opowieści. Chwilami czułam się tak, jakbym siedziała w ogrodzie Posy, otoczona jej pięknymi kwiatami i roślinami. Styl prozy jest schludny, prosty i płynny. Wydarzenia następują po sobie tak szybko i w takim tempie, że czytelnik nie może się oderwać, coraz bardziej pragnąc dowiedzieć się, co jeszcze się wydarzy i jak rozwinie się ta historia.<br> <br> Nie chcę zdradzać zbyt wiele, ale mogę z całą pewnością powiedzieć, że w "Pokoju motyli" Lucindzie Riley udało się stworzyć za pomocą słów tę cudowną magię, jaką niewielu potrafi. Mogę więc tylko polecić przeczytanie tej powieści, ponieważ jest w niej wszystko: jest pasja, jest miłość, jest gniew i rozczarowanie, ale dzięki niej spojrzycie na życie i przeżyjecie je z innym nastawieniem.