Pieśń Susannah. Mroczna wieża. Tom 6

"Wilki z Calla "zostały pokonane, ale ka-tet stoi w obliczu kolejnej katastrofy. Ciało Susannah Dean zostało uzurpowane przez demona o imieniu Mia, który chce wykorzystać postać Susannah do spłodzenia demonicznego dziecka. Kradnąc Czarną Trzynastkę, Mia przenosi się przez do Nowego Jorku w 1999 roku, gdzie planuje urodzić swojego potomka - dziecko zrodzone z dwóch matek i dwóch ojców, które wyrośnie na nemezis Rolanda. Z pomocą podróżującej w czasie Manni, Roland i Eddie zamierzają śledzić Susannah, podczas gdy ojciec Callahan i Jake odnajdą Calvina Towera, właściciela pustej działki, na której rośnie magiczna róża: róża, którą trzeba za wszelką cenę ocalić. Ale mimo intencji naszego ka-tetu, ka ma swoje własne plany. Jake, Callahan i jego kompan włóczęga zostają przetransportowani do Nowego Jorku, by śledzić Susannah, podczas gdy Eddie i Roland trafiają do East Stoneham w stanie Maine, gdzie wita ich stary wróg Eddiego, gangster Balazar. Roland i Eddie muszą stawić czoła nie tylko pociskom. Wkrótce spotkają swojego stwórcę w postaci młodego pisarza Stephena Kinga.

Nie lubię wypełniaczy. Ostatnie dwie książki wydawały się być tego bliskie, ale "Pieśń Susannah" zawiera wszystkie ważne wątki i żaden z nich nie może być uznany za nieistotny. Wydarzyło się naprawdę wiele i większość z nich miała miejsce w "naszym wymiarze". Po raz kolejny dochodzi do epickiej strzelaniny między Rolandem i Eddiem a "starymi wrogami".Jest też część Callahan/Jake/Oy, ale nie jest ona aż tak długa. Tytuł książki jasno wskazuje, że będzie się ona koncentrować na Susannah. Ten wątek Mia/Susannah jest dziwny i w pewnym momencie trochę pokręcony. Przypomniało mi to "Łowcę snów". Bardzo podobają mi się nawiązania do innych powieści Kinga i dość ryzykowne łamanie czwartej ściany, które moim zdaniem zdecydowanie się opłaciło. Jest to kluczowy aspekt, który nie tylko zawiązał wszelkie wątki, ale również połączył wszystkie poprzednie zadania tych postaci i ich historie. Jedyny zarzut, jaki mam do tej książki, to decyzja o zakończeniu jej na kolejnym cliffhangerze.

Jestem podekscytowana kontynuacją serii "Mroczna Wieża" i spodziewam się, że nie będę zawiedziona.

"Pieśń Susannah" zaczyna się zaraz po zaskakującym zakończeniu "Wilków z Calla". Tytułowa bohaterka próbuje przeciwstawić się rywalce, która zawładnęła jej ciałem i pragnie za jej sprawą urodzić Mordreda, który raczej nie będzie zbyt pozytywną postacią... Roland i Eddie kupują nieruchomość z niezwykłą różą i... spotykają się z samym Stephenem Kingiem, który przerwał pisanie "Mrocznej Wieży". Natomaist Jake i Pere Callahan, korzystając z Jaskini Przejścia, wyruszają odnaleźć Susan i Czarną Trzynastkę. "Pieśń Susannah" jest moim zdaniem jedną z najlepszych części serii Mroczna Wieża. Ma szybką, pełną napięcia akcję i fantastyczny, ubóstwiany przeze mnie styl Stephena Kinga. Nieszablonowość i kolejne wizje świata sprawiały, że raz po raz na mojej twarzy malowało się zaskoczenie. Zastanawiam się, co musiał brać Stephen King, żeby jego kreatywność sięgała takiego poziomu xD

"Wiecie - powiedział King - ja kiepsko opowiadam. Może i dziwnie to brzmi, ale pewnie dlatego zapisuję moje opowieści" - Stephen King o Stephenie Kingu

Smutno się robi na myśl, że została mi już tylko jedna część do końca serii.

Bardzo mi się podobało!
Zdecydowanie było kilka fragmentów, które nie miały odpowiedniego tempa, ale "Pieśń Susannah" ma przede wszystkim takie rzeczy jak:
- historię silnej kobiety (lub kobiet, można powiedzieć) walczącej,
- łamanie czwartej ściany, wspaniały element tej książki
- odniesienia do innych prac Kinga, udział Kinga jak pisarza "Mrocznej Wieży" w samej sadze "Mroczna Wieża" :D

Wreszcie, "Pieśń Susannah" odznacza się nieco innym stylem, wkomponowując w historię więcej magii przy obecności krwawych elementów rodem z horrorów. "Mroczna Wieża" to seria, która staje się lepsza tylko wtedy, gdy ogarniasz ten ogrom szczegółów, które łączą poszczególne historie i dodajesz do tego myśl, że Stephen King włożył w tę serię niemal całe dorosłe życie. Co mam przez to na myśli? Cóż, jak sam przyznaje, jest to jego zapierająca dech w piersiach, kradnąca duszę epopeja, która łączy w sobie większość jego oddzielnych powieści i opowiadań i daje nam całą kosmologię zawiniętą w niesamowicie ciasną historię, która nie tylko ma wszelkie wyobrażenie o standardowych gatunkach, ale rozkoszuje się łamaniem każdego gatunku. Innymi słowy: jest to historia mistrza opowiadania. Niewielu pisarzom mogłoby ujść na sucho opublikowanie tego, lub ujście tego wszystkiego, co jemu uchodzi na sucho.

"Dołącz do poszukiwań Mrocznej Wieży" - ale lepiej zacznijcie od pierwszej części, bo zbyt wiele by was ominęło!

Na pierwszy rzut oka byłam trochę zawiedziona, że "Pieśń Susannah" jest o wiele krótsza niż poprzednie części, szczególnie biorąc pod uwagę, że jest to przedostatnia książka z serii Mroczna Wieża. Jednakże, długość nie równała się brakowi odpowiedniej fabuły. Pomimo szybszego czytania, książka była gęsto wypełniona akcją i ekscytującymi wydarzeniami, tak jak dłuższa książka, ale bez żadnych przeciągających się przejść lub powolnego budowania. Nie znaczy to, że brakowało w niej szczegółów, bo Stephen King jest z pewnością jednym z najbardziej opisowych gawędziarzy - ale bardziej, że było mniej momentów "spokoju przed burzą" pomiędzy ekscytującymi częściami. "Pieśń Susannah" nie przeciąga czytelnika do ostatniego rozdziału opowieści o Rolandzie i jego ka-tet, ona popycha go do przodu, tak jak sami bohaterowie są popychani w kierunku nieuchronnego końca ich podróży.
"(...) skąd mamy wiedzieć, że nie jesteśmy bohaterami dzieła jakiegoś pisarza, przelotną myślą kogoś nudzącego się w autobusie albo źdźbłem w oku Boga, źdźbłem, od którego w tym oku pojawiły się łzy?"