Pies Baskervillów

"Pies Baskervillów" napisana przez Doyle'a wydaje mi się być szczególnie interesująca, z tego powodu że jest tu rozpatrywana sprawa paranormalna. To nadaje całej sprawie nieco dynamiki i grozy, ale dziwi mnie fakt, że Sherlock Holmes w ogóle nie pojawia się przez ponad połowę książki i nie odgrywa w niej większej roli. Co do postaci, moja wyobraźnia poszła w stronę wyglądu postaci z brytyjskiego serialu. Sceneria była jednak bardziej podobna do tej z filmów, o ile ma to sens, ponieważ akcja rozgrywa się pod koniec XIX wieku, a serial został dostosowany do współczesności.<br> <br> Historia opowiedziana jest z punktu widzenia doktora Watsona, który sprawia wrażenie niesamowicie sympatycznego, ale trochę naiwnego. Nie zdawałem sobie sprawy, że Watson ma w tej historii niemal większą rolę niż detektyw.<br> Czytałem kiedyś jak pies ścigał swoją niedoszłą ofiarę. Byłaby ofiarą... gdyby nie interwencja Sherlocka Holmesa. Holmes jest fantastyczną, bardzo popularną postacią. Arthur Conan Doyle, choć twierdził, że brzydzi się tą postacią, miał ukrytą sympatię do Holmesa Adaptacje filmowe i telewizyjne pojawiają się i znikają, ale geniusz Sherlocka Holmesa pozostanie jeszcze długo przez kolejne pokolenia.<br> <br> Lubię brytyjskie kryminały - brytyjska wieś wydaje się być stworzona do tego, by popełniać tam morderstwa. Wszystkie rozdziały są ekscytujące, ponieważ autor chce utrzymać czytelników w napięciu. Podobnie jak w kryminałach Agathy Christie, Arthurowi Conanow Doyle'owi udaje się logicznie wydedukować rozwiązanie. Czytelnik jest trzymany w niepewności od pierwszej do ostatniej strony. Rozwiązanie zbrodni jest spójne i stanowi pewną satysfakcję.<br> <br> Cóż, podobnie jak w przypadku dwóch innych książek o Sherlocku Holmesie, które czytałem, uważam, że "Pies Baskervillów" jest uroczy i miły, ale nie jest tak naprawdę wstrząsająca. Dla fanów klasycznych kryminałów książka jest jednak z pewnością świetna. To był eksperyment i chyba udało mi się polubić tę historię, która odniosła tak szalony sukces dopiero z perspektywy czasu. Teraz jest częścią spuścizny detektywistycznej. Fajka i strój Sherlocka są niemal częścią folkloru, a ja z przyjemnością się w nim zagłębiłem. Gorąco polecam.

Moim pierwszym podejściem do Sherlocka Holmesa Arthura Conana Doyle'a był "Pies Baskerville'ów".<br> <br> Podobała mi się ta tajemnica, co było dość zaskakujące, ponieważ styl literacki Doyle'a jest tym, co określiłbym jako zawiły i staroświecki. Na przykład, zamiast opisywać coś jako piękne, napisałby: napotkany obiekt był całkowicie przyjemny dla oka, lub coś w tym stylu. Utrzymywane jest to przez całą książkę, ale zamiast skupiać się na tym, znalazłem wiele bardzo interesujących cytatów, np. "Złym na wskroś musi być taki człowiek, którego nie opłakuje żadna kobieta" albo "Detektyw zajmujący się sprawami kryminalnymi, powinien umieć rozróżnić siedemdziesiąt pięć gatunków perfum".<br> <br> Główna tajemnica obejmuje śmierć Charlesa Baskerville'a w jego posiadłości w pięknej okolicy Devon, ale co ciekawe, autor opisuje również kilka mini-tajemnic, które uważam za wciągające i które pomogły utrzymać moje zainteresowanie przez cały czas. W rzeczywistości, historia rozpoczęła się małą zagadką obejmującą tożsamość właściciela laski pozostawionej w biurze Holmesa. Dr Watson przeprowadził bardzo solidną analizę tego, jaką osobą może być właściciel, obserwując takie rzeczy jak zużycie i ślady ugryzień na samej lasce. Jednak po pozornie błyskotliwych obserwacjach Watsona - Holmes przystąpił do krytycznego podważania założeń i argumentów Watsona, kawałek po kawałku, aż stanowisko biedaka zostało całkowicie i nieodwołalnie obalone. Wydaje się, że jest to pewien motyw przewodni - gdybym był doktorem Watsonem, nie byłbym pewien, czy zadawałbym się z takim Sherlockiem. Jednak, pomimo tego protekcjonalnego traktowania, dr Watson wydaje się mieć niemalże pochlebną relację z Sherlockiem. Trzeba jednak przyznać, że Sherlock Holmes jest bardzo imponującą postacią. Jego sposób rozumowania i działania, są zawsze logiczne i w sumie genialne. Dla mnie jego zdolności dedukcji zawsze wydawały się sensowne, używał bardzo prostych argumentów i pomimo fałszywych tropów leżących wszędzie - miały sens.<br> <br> Ogólnie rzecz biorąc, bardzo wciągająca książka, wysilająca rozum, jak również trochę straszna, ale nie przerażająca. Z pewnością przeczytam więcej opowiadań o Holmesie.

Moim pierwszym podejściem do Sherlocka Holmesa Arthura Conana Doyle'a był "Pies Baskerville'ów".<br> <br> Podobała mi się ta tajemnica, co było dość zaskakujące, ponieważ styl literacki Doyle'a jest tym, co określiłbym jako zawiły i staroświecki. Na przykład, zamiast opisywać coś jako piękne, napisałby: napotkany obiekt był całkowicie przyjemny dla oka, lub coś w tym stylu. Utrzymywane jest to przez całą książkę, ale zamiast skupiać się na tym, znalazłem wiele bardzo interesujących cytatów, np. "Złym na wskroś musi być taki człowiek, którego nie opłakuje żadna kobieta" albo "Detektyw zajmujący się sprawami kryminalnymi, powinien umieć rozróżnić siedemdziesiąt pięć gatunków perfum".<br> <br> Główna tajemnica obejmuje śmierć Charlesa Baskerville'a w jego posiadłości w pięknej okolicy Devon, ale co ciekawe, autor opisuje również kilka mini-tajemnic, które uważam za wciągające i które pomogły utrzymać moje zainteresowanie przez cały czas. W rzeczywistości, historia rozpoczęła się małą zagadką obejmującą tożsamość właściciela laski pozostawionej w biurze Holmesa. Dr Watson przeprowadził bardzo solidną analizę tego, jaką osobą może być właściciel, obserwując takie rzeczy jak zużycie i ślady ugryzień na samej lasce. Jednak po pozornie błyskotliwych obserwacjach Watsona - Holmes przystąpił do krytycznego podważania założeń i argumentów Watsona, kawałek po kawałku, aż stanowisko biedaka zostało całkowicie i nieodwołalnie obalone. Wydaje się, że jest to pewien motyw przewodni - gdybym był doktorem Watsonem, nie byłbym pewien, czy zadawałbym się z takim Sherlockiem. Jednak, pomimo tego protekcjonalnego traktowania, dr Watson wydaje się mieć niemalże pochlebną relację z Sherlockiem. Trzeba jednak przyznać, że Sherlock Holmes jest bardzo imponującą postacią. Jego sposób rozumowania i działania, są zawsze logiczne i w sumie genialne. Dla mnie jego zdolności dedukcji zawsze wydawały się sensowne, używał bardzo prostych argumentów i pomimo fałszywych tropów leżących wszędzie - miały sens.<br> <br> Ogólnie rzecz biorąc, bardzo wciągająca książka, wysilająca rozum, jak również trochę straszna, ale nie przerażająca. Z pewnością przeczytam więcej opowiadań o Holmesie.

"Pies Baskervillów" napisana przez Doyle'a wydaje mi się być szczególnie interesująca, z tego powodu że jest tu rozpatrywana sprawa paranormalna. To nadaje całej sprawie nieco dynamiki i grozy, ale dziwi mnie fakt, że Sherlock Holmes w ogóle nie pojawia się przez ponad połowę książki i nie odgrywa w niej większej roli. Co do postaci, moja wyobraźnia poszła w stronę wyglądu postaci z brytyjskiego serialu. Sceneria była jednak bardziej podobna do tej z filmów, o ile ma to sens, ponieważ akcja rozgrywa się pod koniec XIX wieku, a serial został dostosowany do współczesności.<br> <br> Historia opowiedziana jest z punktu widzenia doktora Watsona, który sprawia wrażenie niesamowicie sympatycznego, ale trochę naiwnego. Nie zdawałem sobie sprawy, że Watson ma w tej historii niemal większą rolę niż detektyw.<br> Czytałem kiedyś jak pies ścigał swoją niedoszłą ofiarę. Byłaby ofiarą... gdyby nie interwencja Sherlocka Holmesa. Holmes jest fantastyczną, bardzo popularną postacią. Arthur Conan Doyle, choć twierdził, że brzydzi się tą postacią, miał ukrytą sympatię do Holmesa Adaptacje filmowe i telewizyjne pojawiają się i znikają, ale geniusz Sherlocka Holmesa pozostanie jeszcze długo przez kolejne pokolenia.<br> <br> Lubię brytyjskie kryminały - brytyjska wieś wydaje się być stworzona do tego, by popełniać tam morderstwa. Wszystkie rozdziały są ekscytujące, ponieważ autor chce utrzymać czytelników w napięciu. Podobnie jak w kryminałach Agathy Christie, Arthurowi Conanow Doyle'owi udaje się logicznie wydedukować rozwiązanie. Czytelnik jest trzymany w niepewności od pierwszej do ostatniej strony. Rozwiązanie zbrodni jest spójne i stanowi pewną satysfakcję.<br> <br> Cóż, podobnie jak w przypadku dwóch innych książek o Sherlocku Holmesie, które czytałem, uważam, że "Pies Baskervillów" jest uroczy i miły, ale nie jest tak naprawdę wstrząsająca. Dla fanów klasycznych kryminałów książka jest jednak z pewnością świetna. To był eksperyment i chyba udało mi się polubić tę historię, która odniosła tak szalony sukces dopiero z perspektywy czasu. Teraz jest częścią spuścizny detektywistycznej. Fajka i strój Sherlocka są niemal częścią folkloru, a ja z przyjemnością się w nim zagłębiłem. Gorąco polecam.